Σερ Μπεν Κίνγκσλεϊ: «Αγαπάω το τώρα. Είναι το μόνο που έχουμε».
Ο πασίγνωστος ηθοποιός έδωσε συνέντευξη στο ηλεκτρονικό περιοδικό The Talks, το οποίο δημιουργήθηκε το 2011 από τον Sven Schumann και τον Johannes Bonke
Μίνι βιογραφικό:
Πραγματικό όνομα: Krishna Pandit Bhanji
Ημερομηνία γέννησης: 31 Δεκεμβρίου 1943
Τόπος γέννησης: Σνάιντον, Αγγλία
Επάγγελμα: Ηθοποιός
– Κύριε Κίνγκσλεϊ, τι σημαίνει για εσένα το να είσαι Σερ;
Είναι σαν μια αγκαλιά από την Αγγλία. Όταν είμαι στη Νέα Υόρκη ή την Καλιφόρνια, όλοι έρχονται σε μένα, χαμογελούν, κάνουμε χειραψία και λένε «Αγαπάω τη δουλειά σας» και αυτό είναι μια πραγματική ικανοποίηση. Στην Αγγλία, απλώς σε κοιτούν σιωπηλά, είναι πολύ διαφορετικό. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται σαν παντελής έλλειψη ενθουσιασμού για αυτό που κάνω, ξαφνικά, αντισταθμίζεται με αυτόν τον τίτλο. Ξαφνικά ο Πρωθυπουργός και η Βασίλισσα λένε: «Ναι, ξέρουμε πως είσαι εδώ». Είναι μια υπέροχη ισορροπία, μια όμορφη αγκαλιά από την Αγγλία.
-Οι συνάδελφοι και οι ατζέντηδες σε αποκαλούν Σερ Μπεν. Θέλεις να σε αποκαλούν έτσι οι άλλοι;
Έχει γίνει κάτι σαν ψευδώνυμο. Είναι σαν το Μπέντζι. Νομίζω πως έχει πλάκα.
-Διασκεδάζεις ακόμα με το να βρίσκεσαι μπροστά από την κάμερα;
Ναι, παραδόξως, επειδή η στιγμή ανάμεσα στις εντολές action και cut σε ένα κινηματογραφικό στούντιο, είναι ένα από τα πιο ιδιωτικά μέρη στον κόσμο. Σε αυτή την ιδιωτική στιγμή ανάμεσα σε εμένα και την κάμερα δε χωράει καμία κριτική. Η κατάπληξη έρχεται αργότερα, όταν παρακολουθώ κάτι στον κινηματογράφο που έχω παίξει εγώ και σκέφτομαι, «Δεν είμαι εγώ αυτός».
-Θα έλεγες πως η ηθοποιία είναι θέμα ενστίκτου και ταλέντου ή περισσότερο κάτι που μαθαίνει κανείς;
Πιστεύω πως μπορεί κάποιος να μάθει να λέει κάτι με μία χειρονομία, αντί για εννέα. Κάποτε, είπα σε έναν σκηνοθέτη «Στην πρώτη λήψη σου δίνω κάτι, στη δεύτερη ― αν κάνω πραγματικά τη δουλειά μου ― δίνω λιγότερα και στην Τρίτη λήψη ακόμα λιγότερα». Δεν το λέω με την έννοια της γενναιοδωρίας, αλλά με την έννοια του πόσο πολύ κινούμαι σαν ηθοποιός. Βάζω στοίχημα πως η τρίτη λήψη, θα είναι και η καλύτερη, γιατί η ενέργεια διασκορπίζεται στην κίνηση· αλλά, αν τολμήσεις να μείνεις ακίνητος, το οποίο είναι αρκετά δύσκολο, μπορείς να συγκεντρωθείς καλύτερα. Πιστεύω πως μπορείς να μάθεις τη δεξιότητα της ακινησίας όπως κάνουν κάποιοι ζωγράφοι και συνθέτες ― και δε με ανυψώνω σε αυτό το επίπεδο ― αλλά κάποιες φορές, για λίγα δευτερόλεπτα, πιστεύω πως οι ηθοποιοί γίνονται καλλιτέχνες. Ένας ζωγράφος μπορεί με μια πινελιά να κάνει κάτι καταπληκτικό, αλλά αν πρόσθετε κάτι, αυτό θα χανόταν. Ή μια νότα σε μία μουσική συμφωνία, είναι απλά συγκλονιστική, αλλά αν είχες και άλλες νότες δίπλα της, θα χανόταν. Αυτό είναι ένα είδος οικονομίας που μπορούμε να το μάθουμε.
-Όταν δίνεις τρεις ή και παραπάνω λήψεις, πως αντέχεις το γεγονός ότι η τελική επιλογή θα γίνει μόνο από τον σκηνοθέτη;
Αυτό που κάνω είναι να προσπαθώ και αναλαμβάνω την ευθύνη για τις λήψεις μου. Πιστεύω πως ο ηθοποιός πρέπει να μάθει ότι παρόλο που επιλογές γίνονται στο μοντάζ και επιλογές γίνονται για τον φακό που θα χρησιμοποιηθεί, αν είσαι απόλυτα μέσα στον χαρακτήρα σου και αν είσαι πιστός στον χαρακτήρα σου σε κάθε λήψη, ό,τι και να κάνουν στο μοντάζ, αυτό θα παραμείνει στην ταινία. Οπότε, το καθήκον ανάμεσα στις εντολές action και cut είναι το να είσαι κατ’ ιδίαν και απόλυτα ένα με τον χαρακτήρα και να το δίνεις αυτό. Αρρωσταίνω αν ένας σκηνοθέτης πει, «Κάντο μόνο για μένα» ή «Μπορείς να μου δώσεις» ή «Μια λήψη ακόμα που θα μπορούσες να κάνεις λιγάκι…».
-Τι απαντάς σε αυτές τις περιπτώσεις;
Λέω, «Φυσικά» και κάνω ακριβώς το ίδιο που έκανα και πριν. Τις πιο πολλές φορές ο σκηνοθέτης μου λέει «Αυτό ήθελα, ευχαριστώ!»
-Είπες τη φράση «πόσο πολύ κινούμαι σαν ηθοποιός». Έχεις την αίσθηση ότι γενικά υπάρχει υπερβολικό παίξιμο στο θέατρο και στον κινηματογράφο;
Το μόνο που ξέρω είναι πως η κάμερα δεν συμπαθεί το παίξιμο. Η κάμερα αγαπάει τη συμπεριφορά. Είναι εντάξει το να παίζεις πάνω στη σκηνή, αλλιώς κανείς δε θα σε ακούσει και δε θα σε δει, αλλά η κάμερα δεν το συμπαθεί πολύ αυτό. Θα το δει, οπότε πρέπει να έχεις δυνατά κίνητρα· χάρις σε αυτά βγαίνει προς τα έξω, ό,τι βγαίνει προς την κάμερα. Πρέπει να καταλάβεις τις χειρονομίες, το επιτηδευμένο ύφος, τις φωνές, τις ευχές και τα όνειρα που συνθέτουν τον χαρακτήρα σου. Πρέπει να είσαι πολύ συνειδητοποιημένος.
-Υπάρχουν στιγμές που δε δουλεύεις; Ή το μυαλό σου είναι πάντα απασχολημένο με τους ρόλους σου;
Πάντα συλλέγω πράγματα, απλά τα βάζω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Δεν εννοώ πως συνειδητά θα βάλω κάποιον σε κάποια ταινία, κάποτε, εκτός αν πραγματικά λατρεύω κάποιον ή πραγματικά με έχει θυμώσει. Τότε θα έλεγα πως, σε παίρνω μια μέρα, σε βάζω σε μια ταινία και δείχνω στον κόσμο τι κάθαρμα είσαι.
-Ο Τομ Στόπαρντ είχε πει τη διάσημη ατάκα: οι ηθοποιοί είναι το αντίθετο του ανθρώπου. Πιστεύεις ότι ισχύει; Πως καταφέρνεις να διατηρείς την ισορροπία σου όταν παίζεις διαφορετικούς ρόλους;
Είναι ένας αγώνας. Υπάρχει ένας νόμος στη φυσική, το μέτρο ελαστικότητας. Απ’ ότι φαίνεται αν τεντώσεις αρκετά κάποιο υλικό, αυτό θα επανέλθει στην αρχική του μορφή. Αλλά, αν ξεπεράσεις το μέτρο ελαστικότητας και το αφήσεις, δεν θα επανέλθει ποτέ στην αρχική του μορφή. Θα έχει υποστεί μόνιμη παραμόρφωση. Έτσι κι εγώ, πρέπει να παραμένω στα όρια της ελαστικότητάς μου, αλλιώς μπορεί να τρελαθώ.
-Υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια;
Ναι! Μάλλον το αίσθημα της εξουθένωσης, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Βλέπω τα προειδοποιητικά σημάδια και κάνω πίσω. Ξέρεις συνήθως, σημαίνει ότι κάνω πάρα πολλά. Δεν τηρώ την οικονομία για την οποία μίλαγα προηγουμένως. Αν την τηρώ και ακολουθώ την ουσία της ιστορίας και τον χαρακτήρα, τότε δεν τεντώνω υπερβολικά τον εαυτό μου. Αλλά όλο αυτό είναι ένα ρίσκο.
-Ο Μπράντο απέδειξε ότι μπορεί κάποιος να δίνει τις καλύτερες ερμηνείες σε ακραίες καταστάσεις.
Ναι, και για μένα ισχύει. Όταν είμαι στα όρια να καταρρεύσω. Είναι όπως όταν κουρδίζεις ένα βιολί. Θέλεις αυτή τη νότα από μια χορδή και το κουρδίζεις μέχρι να κοντεύει να σπάσει· αλλά έτσι παίρνεις αυτή τη νότα. Είναι επικίνδυνο, αλλά είναι και θεσπέσιο.
-Υπάρχει κάτι που μετανιώνεις στην καλλιτεχνική σου ζωή;
Όχι. Επειδή η ζωή είναι καλή τώρα, είναι ωραία. Πιστεύω πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι όλα τα πράγματα στο παρελθόν, μας έχουν φέρει να καθόμαστε μαζί εδώ, τώρα. Αν μετάνιωνα κάτι, θα ήταν σα να μετανιώνω το ταξίδι που με έφερε ως εδώ, σε αυτό το τραπέζι. Δε μετανιώνω αυτό το ταξίδι, γιατί είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι εδώ τώρα. Αγαπάω το τώρα, είναι το μόνο που έχουμε.
-Μπορεί το τώρα να είναι τα πάντα;
Λοιπόν, χτες για παράδειγμα που περπατούσα στον κήπο μου, είδα πόσα αυγά είχε κάνει η κότα μου και έφτιαξα το βραδινό μου φαγητό, αυτό ήταν ωραίο. Έχω μόνο μία κότα, αλλά είναι αφοσιωμένη σε εμένα.
-Πως πήρες την απόφαση να πάρεις μία κότα;
Μου αρέσει ο ήχος. Έχω αρκετή γη στο σπίτι μου στην εξοχή του Οξφορντσάιρ. Είναι προστατευμένη με συρματόπλεγμα, για να μην την πειράξουν οι αλεπούδες και μου αρέσει ο ήχος. Είναι ένα πολύ γλυκό ζωάκι. Είναι πολύ καλή, με μια ανεπτυγμένη προσωπικότητα. Ενθουσιάζεται πολύ όταν την πλησιάζω, αρχίζει και τρέχει πάνω κάτω.
-Να της στείλεις τους χαιρετισμούς μου
Θα το κάνω. (γέλια)
