Γράφει ο Πέτρος Χασάπης
Σκεφτείτε ένα πράγμα. Έχετε άραγε παρατηρήσει ποτέ στη μεταπολίτευση έστω και μια διαδήλωση στην οποία οι διαδηλωτές να φωνάζουν “κάτω η κυβέρνηση”, όπως φωνάζουν παντού στον κόσμο οι λαοί που βγαίνουν στους δρόμους αποφασισμένοι να συγκρουστούν με το καθεστώς για να τα αλλάξουν όλα; Οπουδήποτε στον κόσμο, όταν τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο, οι λαοί αντιδρούν και προκαλούν ανατροπές. Όχι όμως εδώ στη χώρα των ελεγχόμενων διαδηλώσεων.
Εδώ, προφανώς κανείς μας δεν έχει ακούσει σε καμία διαδήλωση το πιο πάνω σύνθημα. Μήπως το είπε άραγε ποτέ το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, γενικά οι αριστεροί, κάποια νεολαία κ.λ.π.; Ποτέ. Δεν το έχουμε ακούσει ούτε πρόκειται να το ακούσουμε, γιατί απλά όλες οι στημένες διαδηλώσεις και απεργίες είναι σικέ συστημικές και καπελωμένες.
Το δικό μας θεατρικό πολιτικό σύστημα, δηλαδή ένα “σύστημα σικέ”, δημιουργεί ακόμα και σικέ εντάσεις και σικέ διαδηλώσεις, καταλήψεις κ.λ.π. για αναζωογόνηση και εκτόνωση. Σε τέτοια κατάντια έχουμε φτάσει. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει πραγματικές κοινωνικές αναφορές και αντιστοιχίες, ώστε να βρίσκεται σε ισορροπία επειδή ισορροπούν οι αντίστοιχες κοινωνικές δυνάμεις. Έχουμε ένα αυτονομημένο σύστημα σικέ, το οποίο έχει σπρώξει την κοινωνία στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και δημιουργεί το ίδιο εντάσεις κορυφής προκειμένου αφενός να φοβίζει το λαό, αφετέρου να εκτονώνει τη λαϊκή αγανάκτηση.
Ακόμα και με τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, οι οποίοι εμφανίστηκαν εξ αιτίας της πρόκλησης των Ισπανών indignados, αντί να εκφραστεί η πραγματική λαϊκή αγανάκτηση, τελικά έγιναν ελεγχόμενοι και δεν ακούστηκε ποτέ το σύνθημα “κάτω ο Παπανδρέου, κάτω η κυβέρνηση”. Τα αρχικά ανεξέλεγκτα συνθήματα, περιορίστηκαν σε φασκελώματα και στο αόριστο “πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ ουστ”.
Στην Ισπανία όπου υπήρχαν πραγματικοί ανεξέλεγκτοι αγανακτισμένοι, αυτοί βρήκαν τελικά, έπειτα από αρκετές προσπάθειες, πολιτική έκφραση με το PODEMOS. Αντίθετα εδώ, η πλειοψηφία των αγανακτισμένων του Συντάγματος πήγε πίσω στα κομματικά της μαντριά.
