Πριν από ένα μήνα έγραφα πως το πολιτικό σύστημα δεν έχει συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του και πάει σε εκλογές με υπαρκτό το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε μετεκλογικά σε μια «βουλή σούργελο» και να μπει η χώρα σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Διατύπωσα μάλιστα και μια ρεαλιστική πρόταση για το πώς θα μπορούσε να διασφαλιστεί ένας χρόνος σταθερής διακυβέρνησης ώστε να υλοποιηθούν βασικές προβλέψεις της συμφωνίας για το PSI και να μην αποδειχθούμε για άλλη μια φορά αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι.
Δεν έχω την απαίτηση να με διαβάζουν οι πολιτικές «ηγεσίες» και πολύ περισσότερο να λαμβάνουν τις αποφάσεις τους με βάση αυτά που γράφω. Σε αυτό το blog καταγράφω απλά τις απόψεις μου που συμβαίνει να είναι οι απόψεις ενός επαγγελματία με εικοσαετή προϋπηρεσία στον στρατηγικό σχεδιασμό και την επικοινωνία.
Έχω όμως ως πολίτης την απαίτηση από τις πολιτικές «ηγεσίες» της χώρας να έχουν τουλάχιστον μια στοιχειώδη αίσθηση του πολιτικού timing και να μην αφήνουν τα πράγματα να εξελίσσονται με βάση τη μόνη στρατηγική που ευδοκίμησε σε αυτόν τον τόπο (με καταστρεπτικά ασφαλώς αποτελέσματα) και συμπυκνώνεται στο γνωστό «βλέποντας και κάνοντας».
Το παιχνίδι με τις εκλογές όχι μόνο έχει παραλύσει το κράτος και τη διοίκηση με αποτέλεσμα να τίθεται εν αμφιβόλω η ικανότητα της χώρας να τιμήσει τις υπογραφές που έβαλε αλλά η βουλή εν τω μεταξύ έχει μεταμορφωθεί ήδη σε «βουλή σούργελο». Τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες με βροχή τροπολογιών, με τα βυτιοφόρα, με τα αυθαίρετα ή με τις απολύσεις ανίκανων εκπαιδευτικών από ιδιωτικά σχολεία, πιστοποιούν ένα και μόνο πράγμα: μόνοι μας βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας.
Την πιο δύσκολη ώρα της ιστορίας της, η Ελλάδα δεν έχει τιμόνι. Δεν υπάρχει στρατηγικός νους που να χαράσσει εθνική πορεία. Ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει. Οι βουλευτές κάνουν διαγωνισμό στον λαϊκισμό και στη δημαγωγία, το κράτος είναι παράλυτο και οι συνδικαλιστές- τώρα που έκλεισε η «κάνουλα» των εκατομμυρίων για ανύπαρκτες μελέτες και δήθεν εκπαιδευτικά ταξίδια- κάνουν τρεις απεργίες και πέντε διαδηλώσεις κάθε μέρα για να εξοντώσουν πλήρως την εμπορική κίνηση ενόψει Πάσχα. Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς μαγική σφαίρα για να τα προβλέψει. Αρκεί η κοινή λογική. Σήμερα ένας ηλικιωμένος άνθρωπος αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να κατανοήσουν πως πολιτική δεν σημαίνει συσκέπτομαι όλη μέρα με τους κολλητούς μου;
Το πολιτικό σύστημα έχασε το momentum, στο οποίο θα μπορούσε να αποσπάσει τη συναίνεση των πολιτών για μια σταθερή διακυβέρνηση ενός χρόνου σε μια προγραμματική βάση (άλλωστε ποιος διαμαρτυρήθηκε που δεν έγιναν οι εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου;) προκειμένου να δούνε φως στο τούνελ. Ένας μήνας στην πολιτική είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Τώρα αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι σημαίνει «βουλή σούργελο» και το ξανασκέφτονται. Σε αυτή την αμηχανία οφείλεται το γεγονός ότι ενώ οι πάντες μιλούν και λειτουργούν ενόψει εκλογών, ουδείς γνωρίζει την ημερομηνία τους. Είναι όμως πολύ αργά τώρα.
Το λάθος του Μαρτίου να ανοίξουν την όρεξη για εκλογές, δεν θα διορθωθεί με το λάθος του Απριλίου, να τις αναβάλλουν επ’ αόριστον. Θα πρόκειται για διπλό λάθος και η ζημιά στη χώρα θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Επιπλέον όσο κυλάει ο χρόνος, τα κόμματα που θα μπορούσαν να εγγυηθούν μια στοιχειωδώς συντεταγμένη πορεία, γίνονται βορρά στη δημαγωγία είτε των «μελανοχιτώνων», είτε των «Ερυθρών Χμερ».
Οι εκλογές έτσι όπως άφησαν οι ηγεσίες, δυστυχώς, τα πράγματα να εξελιχθούν πρέπει να γίνουν το συντομότερο δυνατόν. Και αντί οι «ηγεσίες» να «κοκορομαχούν», πρέπει να σχεδιάσουν το πώς θα μοιάζει η «επόμενη μέρα». Διότι αν αφήσουν στην τύχη την εξέλιξη των γεγονότων, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το ποια σημαία θα κυματίζει στον βράχο της Ακρόπολης σε μερικά χρόνια. Και θα ψάχνουμε πάλι Γλέζους για να την κατεβάσουν…
ΥΓ: Όσοι υπερτιμούν τις επικοινωνιακές δυνατότητες του διδύμου Χρυσοχοίδη – Λοβέρδου, να μην το κάνουν. Η ξαφνική επανεμφάνιση της χολέρας, μέσα σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον, στο μόνο επικοινωνιακό αποτέλεσμα που μπορεί να οδηγήσει, είναι στην αναβίωση του αλήστου μνήμης συνθήματος: «αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα!».
