Γράφει η Έφη Αλικάκου
Επεισοδιακή ήταν η κατάθεση στεφάνου στο Πολυτεχνείο που επιχείρησε το πρωί της Τρίτης ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξαιτίας σφοδρών αποδοκιμασιών που δέχθηκε από τους συγκεντρωμένους, οι οποίοι μάλιστα τον περίμεναν και λίγο νωρίτερα είχαν προσπαθήσει να απωθήσουν το κυβερνητικό κλιμάκιο που τον περίμενε σπρώχνοντας και εκσφενδονίζοντας ακόμα και καφέδες.
Η πρώτη αντίδραση κάποιου που διαβάζει αυτή την είδηση και βλέπει και τα βίντεο που τράβηξαν κάποιοι παρόντες στα συμβάντα, συνοψίζεται στην δημώδη έκφραση: «Ό, τι σπέρνεις, θερίζεις». Ο πρωθυπουργός προεκλογικά έταξε ελπίδα με πετραχήλια, έδωσε κίβδηλες υποσχέσεις με τη σέσουλα και μέσα σε επτά μήνες με αποκορύφωμα τον Ιούλιο που μας πέρασε η κυβέρνηση του έκλεισε τις τράπεζες, επέβαλλε τα capital controls και έσυρε τη χώρα σε ένα διχαστικό δημοψήφισμα και στις πιο δαπανηρές και «δίχως αιτία» εκλογές από τη μεταπολίτευση και εξής. Έσπειρε ψέμα, θερίζει οργή και τα πράγματα όσο περνάει ο καιρός, όσο η χώρα θα βυθίζεται ακόμα περισσότερο στη δίνη των υφεσιακών μέτρων του τρίτου μνημονίου, θα χειροτερεύσουν. Η ψυχική κόπωση θα γίνει δεύτερη φύση για το λαό (εάν δεν έχει ήδη γίνει για πολλά κοινωνικά στρώματα). Αυτή η έκρηξη θυμού λοιπόν στο χώρο του Πολυτεχνείου ίσως να «είναι μία στάσις, νιώθεται», κατά το Καβαφικό στίχο.
«Νιώθεται» για τον ποιητή αλλά όχι για τον νηφάλιο, κοινωνικό παρατηρητή που αξιολογεί μια τέτοια αντίδραση μέσα από πολλά πρίσματα και φίλτρα. Είναι αλήθεια ότι στη δημοκρατία επιτρέπεται ακόμα και η οργή, η αξίωση όμως του ιδεατού αυτού πολιτεύματος προς τα μέλη της κοινωνίας είναι να ελέγχουν το θυμικό τους μέρος δίνοντας προτεραιότητα στο λογιστικό. Από πού και ως που λοιπόν δεν έχει το δικαίωμα ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας, κατέχων το δεύτερο ανώτερο πολιτειακό αξίωμα του Προέδρου της Κυβερνήσεως να καταθέτει στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων και προς τιμήν των εξεγερμένων; Ειπώθηκε με αφορμή και την ανάρτηση της Αυγής στο twitter ότι θέλησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά την επίσκεψη ως «ο πρώτος πρωθυπουργός που καταθέτει στεφάνι στο Πολυτεχνείο», πράγμα διόλου απίθανο για έναν άνθρωπο με την αντίληψη και τα πεπραγμένα του κυρίου Τσίπρα. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτή η πιθανότητα δεν δικαιολογεί αυτή την ένταση και την συνακόλουθη ασέβεια στο θεσμό. Ο κύριος Τσίπρας είναι πράγματι ολίγιστος και η ιστορία θα τον κρίνει αυστηρά και με αρνητικό εν πολλοίς πρόσημο, δεν είναι όμως μαγκιά να παίρνει κάποιος αφορμή από μία συμβολική κίνηση προκειμένου να του επιτεθεί με αυτό τον απαράδεκτο τρόπο ή να θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να κρίνει ποιος θα τιμήσει ή όχι τους εξεγερμένους.
Αυτές οι συμπεριφορές αποκρυσταλλώνουν μία μεγάλη αλήθεια στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες: η πολιτική ηγεσία του τόπου είναι η μικρογραφία του επιπέδου της κοινωνίας. Η ελληνική δεν έκρυψε ποτέ τη πρωτόγονη φύση της αλλά και την αδυναμία της να ελέγχει τις αντιδράσεις και την οργή της.
