Γράφει η Έλενα Κος
Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ με κόπο να θυμηθώ από το παρελθόν εγκλήματα της εποχής που προηγήθηκε. Σε βάρος παιδιών, περιορίζομαι να πω.
Ο λόγος; Ο αποτροπιασμός που μου προκαλούν ειδήσεις κακοποίησης παιδιών από τους ίδιους τους γονείς τους σε τέτοιο βαθμό που είναι αδύνατο να συλλάβει ένας υγιής νους.
Είναι, λοιπόν, τόσοι πολλοί οι άρρωστοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Είναι σημεία των καιρών; Ή πάντοτε συνέβαιναν και είναι τώρα ακριβώς που η δύναμη των μέσων τα κάνει να φτάνει στ’ αυτιά μας;
Όποια και αν είναι η απάντηση, σε ένα θα παρακαλούσα να συμφωνήσουμε: ότι η διάδοσή τους σε τίποτα δεν ωφελεί. Για να μην πω ότι βλάπτει. Ως τραγωδία μιμούμενη πράξεις «δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», κατά τον Αριστοτέλη.
Τα πάθη των ανθρώπων δεν είναι ήσαν άγνωστα ήδη απο την αρχαιότητα. Ούτε καν οι θεοί του Ολύμπου δεν γλίτωσαν από αυτά. Οι διαφορές, ωστόσο, μεγάλες.
Θυμηθείτε τον Οιδίποδα. Μάνα και γιος κοιμήθηκαν στο ίδιο κρεβάτι, χωρίς να γνωρίζουν τη σχέση που τους συνέδεε. Και όταν οι δυο τους το ανακάλυψαν, ο μεν Οιδίπους «αμπλακάς ιδίοις χερσίν» τους οφθαλμούς του η δε μητέρα του Ιοκάστη κρεμασμένη στο σχοινί στοιχειοθέτησαν με την πράξη τους μία από τις συνταρακτικότερες τραγωδίες του Σοφοκλή.
Η Μήδεια που σκότωσε τα ίδια της τα παιδιά, για να εκδικηθεί τον άπιστο άνδρα της, οι θρύλοι που καταλογίζουν στους Σπαρτιάτες ότι γκρέμιζαν τα αδύναμα και ανάπηρα παιδιά τους στον Καιάδα, ακόμη και αυτά τα ξενοπερπατήματα κι οι ερωτοδουλειές του Δία με μικρούλες και ανήλικες, όπως η πριγκιποπούλα Ευρώπη, σε τίποτε δεν θυμίζουν την βαρβαρότητα των σημερινών εγκλημάτων σε βάρος μικρών παιδιών και μάλιστα από τους ίδιους τους γονείς τους.
Οι Δούροι παλιά και πολλοί περισσότεροι ανώνυμοι έκτοτε όπως τελευταία ο πατέρας και ο εραστής του στο Άργος, ο κατ’ ευφημισμόν και μόνο πατέρας-τέρας στην Κρήτη, όλοι αυτοί και πόσοι άλλοι άραγε που ασέλγησαν και ασελγούν σε βάρος του κορμιού και της ψυχής αθώων παιδιών, των δικών τους παιδιών, όλοι αυτοί καταλήγω πως είναι σημεία των δικών μας καιρών.
Και αξίζει η περίπτωση τους να εξετασθεί από ειδικούς. Να δουν τι είναι εκείνο που φταίει και κάνει τους ανθρώπους με έστω μειωμένη παιδεία αλλά με πληθώρα μέσων, φυσικών και μη, να ικανοποιήσουν τα πάθη τους, να στρέφονται στα ίδια τα παιδιά τους.
Η ίδια είμαι αμετανόητη οπαδός της άποψης ότι οι συγκεκριμένοι υπαίτιοι τέτοιων πράξεων, άρρωστοι ως το κόκκαλο, θα άπρεπε να παραμένουν ισοβίως έγκλειστοι και με ισχυρές κατασταλτικές δόσεις ψυχοφαρμάκων μακριά από κάθε χαρά της ζωής, αφού τη ζωή τους μπορεί να αφαιρέσει μόνο ο ίδιος ο Δημιουργός. Γιατί αν δεν ήμουν «καλή Χριστιανή» θα υποστήριζα ακόμη και τη θανάτωσή τους.
Όσο για τη διάδοση των ειδήσεων περί των ανόσιων «κατορθωμάτων» τους δεν θα διστάσω να υποστηρίξω ότι ίσως είναι η μοναδική περίπτωση και κατηγορία εγκλημάτων επί των οποίων ο πέλεκυς της λογοκρισίας θα έπρεπε να πέσει βαρύς.
Για να μην προκαλεί. Και να μην προκαλείται στο ελάχιστο ένα απ’ τα πιο απεχθή και βάρβαρα, ταπεινά ένστικτα της ανθρώπινης φύσης.
