Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαλτάς
Πρώτα με το άρθρο του συναδέλφου, Στέφανου Κασιμάτη, στη στήλη του «Φαληρέα» στην Καθημερινή και έπειτα με απάντηση σε non paper του γραφείου του Υπουργού Παιδείας, ανταλλάκτικαν εκφράσεις σκληρές και καθαρά προσωπικές. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο κ. Κασιμάτης έγραψε και μία βαριά κατάθιψη που διακρίνει στο βλέμμα του υπουργού και εξέφρασε τα αισθήματά του για «τον πιο δυσάρεστο άνθρωπο που έχει δει ποτέ του». Ο δε κ. Μπαλτάς ανταπάντησε με ιδιαίτερο σαρκασμό, ότι κάποια εμπειρία θα έχει ο δημοσιογράφος για να αντιλαμβάνεται τέτοια πράγματα.
Φυσικά το non paper με την απάντηση του υπουργού αποτελεί απόκριση στην πρωτοφανή επίθεση που δέχθηκε από το δημοσίευμα Κασιμάτη, ωστόσο ξέφυγε και εκείνο αρκετά από έναν τυπικό πολιτικό λόγο με ένα κείμενο πραγματικά μη σύνηθες για το δημόσιο πολιτικό λόγο.
Εδώ πρέπει να αναφερθεί και το πώς αυτό αναπαράχθηκε από άλλα μέσα, με το iefimerida να μπερδεύει τα «άπαντα του Λακάν», σπουδαίου ψυχαναλυτή που αναφέρεται στο non paper του υπουργείου, με αντικαταθλιπτικά χάπια για τα οποία γράφει στο δημοσίευμά του το ηλεκτρονικό μέσο. Δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι που λοιδορούν κατά υπουργών αφήνοντας την πολιτική κριτική να παίρνει μικρό μόλις μέρος από το άρθρο τους. Είναι και τα υπόλοιπα μέσα που είτε προσπαθούν να βγάλουν ειδήσεις που δεν υπάρχουν, είτε απλώς η άγνοιά τους είναι τέτοια, που περνούν τον Λακάν για μάρκα ψυχοφαρμάκων…
Διαβάστε τον «Φαληρέα» του Στέφανου Κασιμάτη:
«Επειτα από πέντε χρόνια προσπάθειας να αντιμετωπίσουμε την κρίση, ίσως το μόνο για το οποίο θα άξιζε να είμαστε περήφανοι ήταν ο νόμος Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια. Ηταν η μοναδική περίπτωση όπου, με δική μας πρωτοβουλία, χωρίς άμεση πίεση από το εξωτερικό, καταφέραμε να διορθώσουμε τα λάθη μας σε έναν καίριας σημασίας θεσμό για το μέλλον της χώρας μας. Το γεγονός δε ότι ο συγκεκριμένος νόμος υπερψηφίστηκε στη Βουλή από τα τρία τέταρτα του σώματος ήταν η περίτρανη απόδειξη ότι το αίτημα υπέρ της κάθαρσης των πανεπιστημίων από την κομματοκρατία ήταν πια τόσο ώριμο στην ελληνική κοινωνία ώστε λίγο ακόμη και θα άρχιζε να σαπίζει. Η αλλαγή στα πανεπιστήμια που έφερε ο νόμος Διαμαντοπούλου χρειάσθηκε κόπο και υπομονή για να σταθεί στα πόδια της (θυμηθείτε λ.χ. τον πόλεμο που είχε κηρύξει ο Πελεγρίνης)· ήταν, πάντως, η μόνη ολοκληρωμένη, στρατηγικού χαρακτήρα, παρέμβαση που κάναμε στο σύστημα.
Υπό το πρίσμα αυτό, ο άνθρωπος ο οποίος ανέλαβε να κατεδαφίσει τη μεταρρύθμιση στην ανωτάτη παιδεία (και την κατεδαφίζει απολαμβάνοντας κάθε στιγμή του έργου του) δεν μπορεί να είναι τυχαίος. Το διαπίστωσα την Κυριακή, παρακολουθώντας τη συνέντευξη του Αριστείδη Μπαλτά στον Παύλο Τσίμα στον ΣΚΑΪ. Ο άνθρωπος ο οποίος διέλυσε αυτό που φτιάχτηκε με τόσο κόπο πιστεύει (όχι συμπτωματικά) ότι στην παιδεία «δεν έχει νόημα η μέτρηση του κόπου». Εκτός από ιδεοληπτικός όμως, έχει και κάτι άλλο που τον κάνει ξεχωριστό ως προσωπικότητα: νομίζω πρέπει να είναι από τους πλέον δυσάρεστους ανθρώπους που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Το σκοτεινό, αγέλαστο ύφος του, η βαθιά κατάθλιψη του βλέμματός του αναδίδουν όλο τον φανατισμό του και τον κάνουν να θυμίζει κάπως τον Αλτουσέρ».
Διαβάστε το non paper που εκδόθηκε από το γραφείο Τύπου του υπουργείου Παιδείας
«Non paper Περί Φαληρέως και καταθλίψεως
Ο κ. Φαληρεύς, παρακολουθώντας συνέντευξη του υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Αρ. Μπαλτά, τον θεώρησε έναν από τους πιο δυσάρεστους ανθρώπους που έχει δει (sic) ποτέ στη ζωή του. Δικαίωμά του. Πάντως, του συστήνουμε ανεπιφύλακτα να περιορίσει την κριτική του στα μεσημεριανάδικα. Βρίθουν χαριτωμένων ανθρώπων, του είδους που μάλλον συνηθίζει να συναναστρέφεται.
Ο κ. Φαληρεύς διέκρινε ακόμη κάτι το σκοτεινό στην φυσιογνωμία του κ. Μπαλτά. Δικαίωμά του. Να βγάλει και την αγιαστούρα να διώξει τα δαιμόνια. Τον βρήκε και αγέλαστο. Και αυτό δικαίωμά του, παρότι ο κ. Φαληρεύς δεν έχει ευαρεστηθεί να μας χαρίσει το προνόμιο της δικής του φάτσας, που ίσως έλυνε το συγκεκριμένο πρόβλημα. Ακόμη διείδε κατάθλιψη στο βλέμμα του υπουργού, και μάλιστα βαριάς μορφής. Πρέπει να είναι εξοικειωμένος με το θέμα, για να του είναι τόσο αναγνωρίσιμη αυτή η συνδρομή, πιθανόν ο ίδιος να την ξεπέρασε με τα άπαντα Λακάν, τέλος πάντων, δικαίωμά του και η εξ’ αποστάσεως διάγνωση.
Αυτό που δεν είναι δικαίωμα του κ. Φαληρέα είναι να απομονώνει φράσεις και να συνάγει συμπεράσματα. Του έκανε εντύπωση που ο Μπαλτάς είπε ότι «δεν έχει νόημα η μέτρηση του κόπου», εννοώντας βέβαια ότι μετράμε την διδασκαλία και το αποτέλεσμα. Εκτός αν ο Φαληρεύς έχει εφεύρει το… κοπόμετρο. Για να το κάνουμε λιανά. Προκειμένου να συγγράψει τα ομολογουμένως ευφυή κείμενά του ο κ. Κασιμάτης μπορεί να μοχθεί νυχθημερόν. Κάποιου άλλου, για ιδίας ποιότητας και οξυδέρκειας κείμενα, μπορεί να του αρκεί ένα δεκάλεπτο. Το θέμα είναι ότι εμείς το μόνο που μπορούμε να κρίνουμε και να «μετρήσουμε» είναι το τελικό κείμενο και όχι το πόσοι καφέδες, άγχος, νοητικός μόχθος και πιθανόν αντικαταθλιπτικά απαιτήθηκαν για την παραγωγή του.
