Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Αριστερά της προόδου σημαίνει αμφισβήτηση και καταπολέμηση του σκοταδισμού, του μηδενισμού, της συνωμοσιολογίας, του σεκιουριτισμού (securitization), του παραγοντισμού, του πολιτικαντισμού, του μακιαβελισμού, του κυβερνητισμού, του πατερναλισμού, της μισαλλοδοξίας, και αποστροφή προς κάθε είδους θυματοποιητικό, λαϊκιστικό αφήγημα.
Κοίταξε, αναγνώστη μου, για να συνεννοηθούμε, η προοδευτική πολιτική για να μην είναι σκόρπια, κενά περιεχομένου συνθήματα, «ἔπεα πτερόεντα», κούφια λόγια και λαϊκιστικό παραλήρημα, θα πρέπει να αποτελεί σαφή μεθοδολογικώς πολιτικό λόγο και πρακτική που αναγνωρίζει και εκθέτει δύο μορφές παραδόξων: Το «παράδοξο της διαφοράς» (William Connolly: τα συμφέροντα ενός ατόμου δεν συμπίπτουν πάντοτε με τις αναφερόμενες αρχές, την ιδεολογία του και τις προτιμήσεις του) και «το παράδοξο της φιλελεύθερης δημοκρατίας» (Chantal Mouffe: είναι πολιτική παγίδα για την προοδευτική εξέλιξη και τους δημοκρατικούς θεσμούς η αναζήτηση μιας «συναίνεσης στο κέντρο», που ασφαλώς καταργεί παραμορφωτικά την διάκριση αριστερά-δεξιά, συγχέοντας και παραμορφώνοντας βίαια τις έννοιες «ελευθερία», «ισότητα»). Πάνω σε αυτή την θεωρητική βάση μπορείς να αναπτύξεις την σύγχρονη, πλουραλιστική, μη-υποκριτική δημοκρατία με μοναδικό όπλο την ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών (εννοώ, ασφαλώς, πέραν των θεσμών του πολιτεύματος και εκείνους της οικονομίας), στο πλαίσιο μιας κουλτούρας και παιδαγωγικής που αντιμάχονται όλα αυτά που παρέθεσα στην πρώτη παράγραφο αυτού του σημειώματος.
Τι σχέση έχει αυτή η αριστερά (της προοδευτικής κοσμοαντίληψης και μεταρρύθμισης), με τον τρόπο που πολιτεύεται και αναπτύσσει τον πολιτικό της λόγο η «ανασχηματισμένη» κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; Είναι σαφές πλέον πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξέμεινε από προοδευτική δυναμική και παραδίδεται στην χυδαιότητα των «σκοτεινών καιρών», των «ύπουλων εχθρών και εμπρηστών» του Αλέξη και της πατρίδας (ένα πράγμα είναι πλέον αυτά), των «ιούδων» που μάλιστα φιλούσαν υπέροχα, των «υπονομευτών» εσωτερικού και εξωτερικού, των «γερμανών του Δ’ ράιχ» …και δεν συμμαζεύεται!
Ξαφνικά και μετά την άνευ όρων συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα στην οικονομικώς αδιέξοδη, κοινωνικά αντιδραστική και τιμωρητική «μνημονιακή πολιτική πρακτική» της τρόικας, η προοδευτική, ευρωπαϊκή αριστερά της Ελλάδας – στο βαθμό που εκφράζεται από την κυβέρνηση Τσίπρα – μοιάζει να υποτάσσεται και να βολεύεται, αναπαράγοντας στερεότυπα που χαρακτηρίζουν ιστορικώς μια αριστερά την οποία κάθε προοδευτικός άνθρωπος θα ήθελε να ξεχάσει! Μια αριστερά του φτηνιάρικου λαϊκισμού, ο οποίος έρχεται πλέον να ταυτιστεί με την κινδυνολογία του ακροδεξιού λαϊκισμού. Η χώρα απειλείται από πράκτορες κάθε είδους και δαιμόνιους εχθρούς, οι οποίοι επιδιώκουν να ρίξουν την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και να «παραδώσουν την κοινωνία στα σκυλιά»!!!
Τις φωτιές δεν τις βάζουν καταπατητές που μυρίζονται εκλογές (συνήθης συμπεριφορά με γνωστή σε όλους αιτία), αλλά ο ξένος δάκτυλος που επιδιώκει να αποσταθεροποιήσει την αριστερή μας κυβέρνηση, η οποία ωστόσο δεν μπορεί παρά να εφαρμόσει δεξιά πολιτική για να μην καταστραφεί η κοινωνία και βρεθεί εκτός πατερναλιστικού καθεστώτος η πατρίδα!
Δεν θα δοκιμάσω, αναγνώστη μου, άλλο αυτό το ειρωνικό ύφος. Με πονάει αυτή η κατάντια της αριστεράς, που πίστεψα πως έχει επιλέξει το παράδειγμα του Οδυσσέα και όχι αυτό του Δημόκριτου κατά Τερτυλλιανό.
Ο Οδυσσέας μας που ήταν πανούργος – άρα κακός άνθρωπος -κατόρθωσε να κάνει ακριβώς αυτό που αναζήτησα από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα: Ήθελε οπωσδήποτε να ακούσει το τραγούδι των σειρήνων, αλλά δεν ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει τη ζωή του. Δέσμευσε λοιπόν τον εαυτό του εκ των προτέρων για να απολαύσει το τραγούδι μέχρι το βαθμό που το όφελός του θα ήταν μικρότερο από το κόστος και δεν θα αλλοίωνε ασφαλώς την κουλτούρα του. Αντίθετα, τι έκανε ο Δημόκριτος; Αυτός αποφάσισε να αυτοτυφλωθεί για να μην βασανίζεται θαυμάζοντας και επιθυμώντας όλες τις όμορφες γυναίκες που δεν θα μπορούσε να αποκτήσει. Και έτσι μέσα στα σκοτάδια του μπορούσε ελεύθερα να φαντάζεται και να διηγείται ανώμαλες καταστάσεις και να σκιαμαχεί με δαίμονες και εφιάλτες. Άστα να πάνε στο διάβολο, φίλε αναγνώστη…!
