Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LoudPlus
Κανείς δεν δικαιούται να έχει πλέον ψευδαισθήσεις. Ο Ντράγκι είναι ο «δράκος» που φυλάει το γερμανικό θησαυροφυλάκιο και ως εκ τούτου το μακρύ χέρι του Βερολίνου για την άσκηση της επικυριαρχίας του στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Συνεπώς η «φωτογραφική» εξαίρεση της Ελλάδας από το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης που ξεκινάει να εφαρμόζεται από την προσεχή Δευτέρα είναι μια αμιγώς πολιτική απόφαση που ελήφθη με πολιτικά κριτήρια και έχει ως μόνο στόχο να εξαναγκάσει την ελληνική κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση από τις θέσεις της.
Αλλά δεν έφτανε μόνον αυτό στον κ. Ντράγκι και τους εντολείς του. Αποφάσισε επίσης πως το όριο άντλησης ρευστότητας από τον ELA για τις τράπεζες μπορεί να αυξηθεί οριακά, μόλις κατά 500 εκατομμύρια ευρώ. Γιατί; Για να ακυρώσει και την τελευταία πηγή εναλλακτικής χρηματοδότησης των υποχρεώσεων της χώρας μέσα στον Μάρτιο, από τα ταμειακά διαθέσιμα οργανισμών του δημοσίου τομέα που βρίσκονται υπό τη μορφή καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες. Η ελληνική κυβέρνηση χρειάζεται κάπου 2 δις ευρώ και το ποσό αυτό θα μπορούσε να αντισταθμιστεί από τη χρηματοδότηση του ELA προς τις τράπεζες. Η απόφαση για οριακή αύξηση στα 500 εκατομμύρια δεν είναι παρά μια σαδιστική ειρωνεία, γερμανικής έμπνευσης ασφαλώς.
Με βάση αυτά τα δεδομένα η ελληνική κυβέρνηση ή θα πρέπει να πάει γονυπετής στο Eurogroup και να δηλώσει την πλήρη υποταγή της ή να αναλάβει το ρίσκο απρόβλεπτων εξελίξεων. Η πρώτη επιλογή είναι αυτή που έχουν κάνει όλες οι κυβερνήσεις μετά το 2010 και είναι αυτό που περιμένει με τόση ανυπομονησία ο Σαμαράς καθότι θα συνιστά όπως ο ίδιος νομίζει «δικαίωση» της πολιτικής του, αφού ως γνωστόν έριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου ως αντιμνημονιακός και όταν έγινε πρωθυπουργός πήγε στη Μέρκελ για να δηλώσει το περίφημο «ουδείς αναμάρτητος».
Όμως η μεγάλη «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ που την περιμένουν πως και πως, εντός κι εκτός συνόρων, θα είναι η επιβεβαίωση του «όλοι ίδιοι είναι» και η ληξιαρχική πράξη θανάτου της Ελληνικής Δημοκρατίας, εφόσον ο λαός μπορεί να ψηφίζει ό,τι θέλει αλλά αυτό δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο στο βαθμό που οι εξελίξεις είναι προδιαγεγραμμένες βάση … προγράμματος. Γι αυτό και πλανώνται πλάνην οικτρά, όσοι κάνουν αυτές τις ώρες σχέδια επί χάρτου για το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα είτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε την αντίσταση στην «κωλοτούμπα», είτε αν την κάνει και χάσει τη λαϊκή υποστήριξη που αυτή τη στιγμή διαθέτει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση αποτέλεσε το τελευταίο θεσμικό καταφύγιο για τη διαχείριση της κρίσης εντός του πλαισίου της δημοκρατικής νομιμότητας. Αν δεν τα καταφέρει, οι εξελίξεις θα έχουν εξωθεσμικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα. Το γεγονός πως ευρωπαϊκές αλλά και εγχώριες δυνάμεις συνεργούν τόσο απροκάλυπτα στο να μην τα καταφέρει, αυτομάτως τις καθιστά υπόλογες για ηθική αυτουργία σε εκτροπή του πολιτεύματος.
ΥΓ: Και μια υπενθύμιση, μέρες που είναι. Η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας (άρθρο 120, παρ. 4) είναι λιτή και σαφής. «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»
