Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Ο Έντουαρντ Σνόουντεν, σε μια μνημειώδη συνέντευξη στο The New Yorker, συμβούλευσε όσους νοιάζονται για τα προσωπικά τους δεδομένα να μείνουν μακριά από Google, Facebook και Dropbox και άλλες υπηρεσίες του διαδικτύου ευρείας χρήσης.
Ο ίδιος πρότεινε ότι θα πρέπει οι κυβερνήσεις να αλλάξουν τις νομοθεσίες που αφορούν την προστασία των προσωπικών δεδομένων και οι πολίτες να το απαιτήσουν. Σχετικά με αυτό σχολίασε ότι η λογική του «δεν έχω τίποτα να κρύψω» είναι αποπροσανατολιστική αφού βάζει τον χρήστη στη διαδικασία να απολογηθεί γιατί θέλει η ιδιωτική του ζωή να παραμένει ιδιωτική αντί να θέσει στο επίκεντρο της κριτικής τις κυβερνήσεις που δεν προστατεύουν την ιδιωτικότητα των πολιτών. Σημείωσε πως όταν λέμε «δεν έχω τίποτα να κρύψω» είναι σαν να αποποιούμαστε του δικαιώματος της ιδιωτικότητάς μας.
Ο Σνόουντεν πρότεινε στους χρήστες να «αναζητήσουν κρυπτογραφημένα εργαλεία» και να μην χρησιμοποιούν υπηρεσίες που είναι εχθρικές προς την προστασία των προσωπικών τους δεδομένων. Σημείωσε μάλιστα πως στην περίπτωση πολυσύχναστων υπηρεσιών όπως το facebook, το Google και το Dropbox είναι πολύ μεγάλες οι πιθανότητες της πρόσβασης τρίτων στα δεδομένα των χρηστών. Παραδέχτηκε ωστόσο ότι οι παραπάνω πλατφόρμες έχουν κάνει τελευταία μεγάλη πρόοδο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.
Σχετικά με την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων, σχολίασε πως το βρίσκει ειρωνικό, σήμερα να βρίσκεται προστατευμένος στη Ρωσία, μια χώρα που έχει κατηγορηθεί για τέτοιες. Άλλωστε, ανέφερε πως προσωρινά μόνο είχε μεταβεί εκεί έχοντας σκοπό αργότερα να πάει στη Λατινική Αμερική.
Το δυσεπίλυτο πρόβλημα της προστασίας δεδομένων που μόνοι μας εκχωρούμε σε υπηρεσίες στο διαδίκτυο έχει και μια άλλη πτυχή. Σε μια εποχή που η σύγχρονη ανάπτυξη της τεχνολογίας κινείτε σε επίπεδα που δεν μπορεί να παρακολουθήσει μη εξειδικευμένος άνθρωπος, είναι σχεδόν αδύνατη η ανάπτυξη κριτικής πολιτικής στάσης για τέτοια φαινόμενα από τους πολίτες. Το ίδιο συμβαίνει με τη σύγχρονη βιοτεχνολογία τροφίμων ή τη χρήση τεχνολογιών που μπορεί να είναι μακροπρόθεσμα επιβλαβείς για τον οργανισμό. Έτσι το μόνο στο οποίο μπορούμε να στηριζόμαστε είναι οι θεσμοί. Θεσμοί ελέγχου και αξιολόγησης με βάση συγκεκριμένες αρχές που είναι γνωστές στους πολίτες και δημοκρατικά ελέγξιμες. Ίσως όμως οι δημοκρατίες μας έχουν ακόμα πολύ δρόμο για να αναπτύξουν τέτοιους θεσμούς που θα είναι έστω και κατ’ επίφαση αδέσμευτοι.
-Πληροφορίες αντλήθηκαν απο το κουτί της πανδωρας.
