Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Σύντροφε Τσακαλώτο. Σου γράφω ένα γράμμα. Όχι πως θέλω να στο δώσω. Έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου, όπως έλεγε και το εξαιρετικό άσμα που τραγουδούσε μελωδικά πριν 35 και πλέον χρόνια ο Γιάννης Πάριος. Ένα γράμμα για να σου θυμίσω ότι έχει και η υποκρισία τα όρια της, ότι ο λαϊκισμός έχει κοντά ποδάρια κι ότι πραγματική υποτέλεια είναι να παριστάνεις τον επαναστάτη ενώ δεν διαθέτεις εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και να καταλήγεις να αποδέχεσαι κάθε παράλογη απαίτηση των δανειστών.
Η αλήθεια είναι ότι στην περιβόητη επιστολή σου απλά επαναλαμβάνεις τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση σου για την επίτευξη των πλεονασμάτων, για την μη προώθηση μονομερών κινήσεων χωρίς προσυνεννόηση με τους θεσμούς, για την εφάπαξ λογική των όποιων παροχών αποφασίστηκαν ή θα αποφασιστούν ξανά και άλλα τέτοια πεζά και κατά βάση απολύτως αναμενόμενα αλλά η ουσία βρίσκεται κάπου αλλού.
Το ύφος και η γλώσσα της επιστολής διαθέτουν όλη την τυπικότητα της πολιτικής συμμόρφωσης όταν ακόμη και μετά από δυο χρόνια ταλαιπωρίας της πραγματικής οικονομίας από την υπερφορολόγηση, επιβολής… κόφτη στην ανάπτυξη και τον περιορισμό της ανεργίας, η κυβέρνηση σου επιμένει να παριστάνει ότι πουλάει συμπόνια, – με λεφτά που απομύζησε από την αγορά -, σε όσους συμπολίτες μας περνούν ακόμη πιο δύσκολα αυτές τις γιορτές. Ανακύκλωση μιας ταξικής αντιπαλότητας που αντιλαμβάνεται τα κοινωνικά προβλήματα πιο μίζερα από όσο αντιλαμβάνεται την λειτουργία της οικονομίας.
Η αξιολόγηση είναι πολύ πιθανό να κλείσει έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, – δεν θα είναι δα και η πρώτη φορά -, οι άμεσες εκλογές, – που φαντάζουν ως πιθανό ενδεχόμενο για μια τελειωτική διέξοδο από ένα πλαίσιο που επιβάλλει στον ΣΥΡΙΖΑ την διαρκή αυτοαναίρεση του -, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα αποφεύγουν (ένα νέο δημοψήφισμα συνενοχής θα μπορούσε να αποτελέσει ένα επικοινωνιακό εργαλείο αλλά έχει ήδη χάσει πολύ μεγάλο μέρος της δυναμικής του μετά το φιάσκο του αντίστοιχου του 2015). Άρα τι απομένει να περιμένει αυτή η κυβέρνηση;
Από την στιγμή της ανάληψης της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, έγραφα ότι ο κεντρικός στόχος τους είναι η διατήρηση της εξουσίας για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα και με οποιοδήποτε τίμημα γιατί θεωρούν ότι αποτελεί το μέσο κοινωνικών και εθνικών, πέρα από οικονομικών, ανατροπών. Ελπίζουν ότι θα επανακτήσουν ένα μέρος του ακροατηρίου τους με στοχευμένες παροχές κι ότι εφόσον η οικονομία επανέλθει σε ισχνούς και καθυστερημένους ρυθμούς ανάπτυξης θα έχουν την δυνατότητα να αποφύγουν την διαφαινόμενη εκλογική συντριβή.
Θεμιτό σκεπτικό κι ως σενάριο δεν έχει ελάχιστες πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Υπάρχει όμως κι ένα μεγάλο αλλά. Το αλλά της εξόδου στις αγορές την άνοιξη του 2018. Έστω ότι καθοριστούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος και ο στόχος για τα πλεονάσματα μειωθεί γύρω στο 2-2,5%. Ποια ουσιαστική αναπτυξιακή δυναμική, ποιο επενδυτικό περιβάλλον και ποιος μεταρρυθμιστικός οίστρος θα πείσει τις διεθνείς αγορές ότι η χώρα μπορεί να αφήσει οριστικά πίσω της την κρίση κι ότι ακόμη κι αυτή η πλέον ευνοϊκή συγκυρία δεν θα αποτελεί μια στατική εικόνα της στιγμής που θα είναι έτοιμη να καταρρεύσει κάτω από τις εγγενείς μας αστάθειες που θα παραμένουν κρυμμένες κάτω από το χαλί; Σου γράφω ένα γράμμα μάλλον από το μέλλον…
