Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Ανοίγουν σήμερα τα σχολεία και στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας είναι τα … κενά. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα λέγονται και γράφονται τα ίδια και τα ίδια. Κι όσο ασχολούμαστε με τεχνικά θέματα ( κενά, διορισμοί, αποσπάσεις, ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, κοκ) χάνουμε τη «μεγάλη εικόνα». Το μείζον δεν είναι τα κενά στα σχολεία. Το μείζον είναι ΤΟ κενό της παιδείας στην Ελλάδα.
Ό,τι εννοούμε λέγοντας Παιδεία, βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους απορρύθμισης. Έχουμε σχολεία στα οποία οι μεν δάσκαλοι και καθηγητές κάνουν πως διδάσκουν, οι μαθητές κάνουν πως παρακολουθούν, τα πέντε – δέκα βασικά που πρέπει να μάθουν για τις Πανελλαδικές, τα μαθαίνουν οι μαθητές στα ιδιωτικά φροντιστήρια, μετά μπαίνουν στα πανεπιστήμια κι ο χαβαλές συνεχίζεται…
Αλλά δεν είναι μόνο η ποιότητα της τυπικής εκπαιδευτικής διαδικασίας που βρίσκεται στο ναδίρ. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια υποτίθεται πως χτίζουν και προσωπικότητες. Πείτε μου τι προσωπικότητα χτίζουν φοιτητές που καταλαμβάνουν και βανδαλίζουν τις σχολές τους; Τι προσωπικότητα χτίζουν παιδιά 12 και 13 ετών όταν ανταγωνίζονται όχι για τους βαθμούς αλλά για τη μάρκα του κινητού τους; Τι προσωπικότητα χτίζουν μαθήτριες με σορτς και μακιγιάζ που θυμίζουν «Λολίτες» σε «τολμηρή φωτογράφιση»; Τι προσωπικότητα χτίζουν έφηβοι και έφηβες που έχουν το «πρώτο ραντεβού» με τα ναρκωτικά μέσα στο ίδιο τους το σχολείο;
Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας και κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε για να μη ξεβολευτούμε και αναγκαστούμε να ασχοληθούμε σοβαρά με τα παιδιά μας και το μέλλον τους. Η «πιπίλα» της ελευθερίας έχει καταστρέψει αυτή τη χώρα καθώς ξεχνάμε πως ελευθερία σημαίνει ταυτόχρονα και ευθύνη. Χωρίς την ευθύνη, η ελευθερία γίνεται το άλλοθι της ασυδοσίας.
Πάμε όμως σε εκλογές και κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να μιλήσει για την ουσία του προβλήματος στην παιδεία και να ανοίξει ζητήματα για το πώς το ελληνικό σχολείο θα ανταποκριθεί στο πραγματικό ρόλο του, ο οποίος πρέπει να σημαίνει πάνω απ’ όλα «τάξη». Κάθε μαθητής και μαθήτρια πρέπει να μπαίνει σε μια τάξη. Όπως και κάθε φοιτητής. Ανάλογα λοιπόν με τη βαθμίδα στην εκπαίδευση, θα πρέπει να υπάρχουν κανόνες και η μη συμμόρφωση με αυτούς να επιφέρει ποινές, οι οποίες θα επιβάλλονται στους παραβάτες και όχι «στα χαρτιά». Κανόνες εμφάνισης και συμπεριφοράς καθώς τα παιδιά δεν ακούνε, βλέπουν!
Γιατί να μην επιστρέψει η σχολική ποδιά τουλάχιστον στα Δημοτικά; Γιατί να μην υπάρχουν κανόνες για το πώς θα πρέπει να πηγαίνουν στο σχολείο τους οι μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου; Γιατί να μην υπάρχουν ένοπλοι φρουροί σε κάθε πανεπιστημιακό χώρο προς τις υποδείξεις των οποίων θα πρέπει να συμμορφώνεται κάθε φοιτητής; Γιατί με τόση ευκολία όλα αυτά τα ζητήματα εντέχνως χαρακτηρίζονται ως «δεξιά ατζέντα» όταν είμαι βέβαιος πως κάθε γονιός, δεξιός ή αριστερός, αγχώνεται το ίδιο να μη συμβεί κανένα κακό στο παιδί του και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο γι αυτό;
Κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε να γίνουμε ξανά σοβαρή χώρα. Σοβαρή χώρα σημαίνει σοβαροί πολίτες. Σοβαρούς πολίτες μπορούν να διαμορφώσουν μόνο σοβαρά σχολεία και σοβαρά πανεπιστήμια. Όλα τα υπόλοιπα που συζητάνε αυτή τη στιγμή τα κόμματα είναι της… πλάκας.
ΥΓ: Στη γνωστή ασπρόμαυρη ελληνική ταινία «Νόμος 4000» υπάρχει η γνωστή σκηνή που αστυνομικός περιφέρει στους δρόμους έναν μαθητή ως «τεντιμπόη» που του έχουν ξυρίσει το κεφάλι γιατί «γιαούρτωσε» έναν καθηγητή του. Σήμερα που ξυρίζουν μόνοι τους τα κεφάλια τους οι πιτσιρικάδες, προφανώς δεν έχει νόημα μια τέτοια τιμωρία. Αυτό όμως δεν σημαίνει – καθώς μάλιστα στην ελληνική νεολαία εντάσσεται ένας πολύ μεγάλος αριθμών μεταναστών δεύτερης γενιάς – πως δεν θα πρέπει να ξανασκεφτούμε πολύ σοβαρά την επιστροφή της «πειθαρχίας» ως αναπόσπαστο τμήμα της «διδακτέας ύλης».
