Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος*
Πανέμορφη «νυφούλα» στα λευκά της ντυμένη και με το χιόνι να κυριαρχεί στο αττικό τοπίο, η Αθήνα μας παρουσιάζει μια μοναδική γοητεία, που παραπέμπει σε άλλες δεκαετίες τις οποίες οι νεότεροι δεν ζήσαμε. Χιονοσκέπαστες στέγες στα βόρεια ιδίως, μπαλκόνια κατάφορτα από τα χιόνι και αυτοκίνητα κατάλευκα, θαρρείς πώς έγινε μια αισθητική συμφωνία του χιονιού, στην πόλη μας!!!
Δω και εκεί, κάποιοι μαθητές έχουν φτιάξει στους δρόμους με μερικά σκουπόξυλα χιονανθρώπους, που σε ανατείνουν ηθικά με τη μορφή τους και σου γεμίζουν την ψυχή με χίλιες – μύριες αναμνήσεις από την επαρχία – στην οποία πολλοί στα παιδικά μας χρόνια μεγαλώσαμε. Τι ωραίες αναμνήσεις και συναισθήματα!
Και σήμερα αυτό το ωραίο αισθητικό και συναισθηματικό πέπλο, απροσδόκητα το έχει φορέσει η πανέμορφη Αθήνα μας. Μίλησα για χιονανθρώπους και αίφνης θυμήθηκα ένα ωραίο ποίημα της έξοχης παιδαγωγού και σπουδαίας Ελληνίδας ποιήτριας και διανοουμένης Έλλης Αλεξίου. Τι ωραία αλήθεια και πόσο πελώρια ηθικά Ελληνίδα, η Έλλη Αλεξίου;
Άφηκε το πολυδύναμο πνευματικό της σήμα στην κριτική της λογοτεχνίας μας, στην πεζογραφία, μα πολύ περισσότερο στην Παιδαγωγική. Σε αυτήν εξάλλου εξειδικεύθηκε στο Παρίσι, όταν σε δύσκολες ώρες της ελληνικής σύγχρονης ιστορίας, αυτοεξορίστηκε και εκδιώχθηκε από τους «αδυσώπητους» και «απάνθρωπους» κατασταλτικούς μηχανισμούς των μετεμφυλιακών μας δεκαετιών. Ενώ ένεκα του δυσθεώρητου ηθικού της κύρους ακόμα, η Έλλη συμμετείχε στα παγκόσμια συνέδρια στο Παρίσι, στη Βιέννη, την Κοπεγχάγη και το Βερολίνο, για την γυναίκα, το παιδί και την νεοελληνική λογοτεχνία.
Πέρα όμως από το αυτοφυές πνευματικό της έργο, η έξοχη ηθικά Έλλη Αλεξίου είχε την υπερτάτη ηθική τιμή να είναι αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη, συζύγου του οικουμενικού-γίγαντα έλληνα συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη και σύντροφος στα υστερινά χρόνια της, του σπουδαίου στο πεδίο της κριτικής της νεοελληνικής λογοτεχνίας, Μάρκου Αυγέρη. Του περίφημου «γιατρού» όπως αποκαλούσαν στις λογοτεχνικές πιάτσες, τον γιατρό στο επάγγελμα Μάρκο Αυγέρη, κατά κόσμον Γιώργο Παπαδόπουλο, που υπήρξε αδιαφιλονίκητα από τους ανακαινιστές της κριτικής της λογοτεχνίας μας και διάνοιξε με το ευρυδιάστατο κριτικό – λογοτεχνικό του έργο, νέους ορίζοντες σε αυτήν.
Σας παραθέτω έτσι το αισθαντικό και βαθιά παιδαγωγικό ποίημα της αξέχαστης Έλλης Αλεξίου για τον ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟ, ευχόμενος από καρδιάς σε όλους τους φίλους καλές χιονομπαλιές!!!
Στην φωτογραφία, από αριστερά Μάρκος Αυγέρης, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη, Έλλη Αλεξίου, στα 1927.
Ο χιονάνθρωπος
(ποίημα της Έλλης Αλεξίου)
“Πιπεριά για μύτη,
κάρβουνα για μάτια
για τα δυο του χέρια,
ξύλα δυο κομμάτια.
Να, και για καπέλο
μια παλιοκανάτα
κοντοστρουμπουλάτος
σα χοντροπατάτα.
Όσοι θα περνάνε
και θα τον κοιτάζουν
θα χαμογελάνε…..
και θα τον θαυμάζουν.”
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων.
