Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαλτάς
Μετά το πολλαπλο τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι και τις χιλιάδες κόσμου που εκέφρασε τη συμπαράστασή του στο Γαλλικό λαό, είτε σε θεσμικό και επίσημο επίπεδο, είτε σε προσωπικό μέσα από τα social media, υπήρξαν και πολλές φωνές που διαμαρτυρήθηκαν για τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά που έχουμε όταν μία τραγωδία σαν αυτή συμβαίνει σε διαφορετικά μέρη του κόσμου.
Πολλοί, δικαίως θυμήθηκαν το τραγικό χτύπημα του ISIS στο σχολείο στην Κένυα, όπου δολοφωνήθηκαν δεκάδες μαθητές και ολόκληρο το σχολείο αιματοκυλίστηκε. Τέτοιες δημόσιες συζητήσεις στα social media αναπτύχθηκαν και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.
Μία εικόνα έχει κάνει το γύρο του κόσμου, όπου δείχνει έναν παγκόσμιο χάρτη και με διαβαθμίσεις πόσο μας συγκινεί μία τραγωδία αναλόγως το μέρος όπου συνέβη. Η εικόνα είναι συγκλονιστική γιατί φαίνεται να περιγράφει απόλυτα πόσο διαφορετικά μετράμε στο δυτικό κόσμο το κόστος της ζωής, στην Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία και την Αμερική.
κοκκινο – Τη φοβερή τραγωδία!
κίτρινο – Αυτό είναι λυπηρό
πράσινο – Έτσι είναι η ζωή
μπλε – Υπάρχει αυτή η χώρα;
καφέ – Ποιος νοιάζεται;
Είναι όμως κάτι βαθύτερο πίσω από αυτό. To καταγράφει εξαιρετικά ο Δημήτρης Τσίρκας μέσα από τον λογαριασμό του στο facebook. Σε ένα κείμενό του με τίτλο “Η διαλεκτική του θρήνου και η πολιτική αξιοποίηση του” αναφέρει μεταξύ άλλων:
“Το αυθόρμητο της συμπάθειας λοιπόν αλλά και του φόβου ή της αγωνίας που ένιωσαν πολλοί άνθρωποι στο άκουσμα των επιθέσεων είναι πραγματικό. Εξίσου πραγματική όμως είναι και η διαφορετική αντιμετώπιση που επιφυλάσσουν οι δυτικές ελίτ και ΜΜΕ σε τέτοια γεγονότα όταν εκδηλώνονται στη Δύση απ’ ότι στην Ανατολή ή τον Νότο. Και αυτή δεν είναι αυθόρμητη ούτε αντανακλά τα αισθήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Εκτός και αν πιστεύει κανείς σοβαρά πως τα ΜΜΕ και οι πολιτικές ελίτ εκφράζουν παθητικά τον μέσο όρο της εκάστοτε κοινωνίας και δεν παρεμβαίνουν συστηματικά και πολύπλευρα, ώστε να διαμορφώσουν τις κυρίαρχες πεποιθήσεις και την κοινή αντίληψη. Ενώ λοιπόν η επίθεση στο Παρίσι καλύπτεται πολύωρα και καιημερινά από τα δυτικά μέσα, εκείνη της Βηρυτού πέρασε στα ψιλά της ειδησεογραφίας παρότι έγινε από τους ίδιους δράστες. Και ενώ τα κράτη, οι πολιτικές ελίτ και η διανόηση της Δύσης επικεντρώνουν στην πρώτη και ετοιμάζουν δυναμική απάντηση, αδιαφόρησαν για τη δεύτερη.
Αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση των δύο ανάλογων γεγονότων έχει σοβαρές συνέπειες και στον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνονται από τους πολίτες στη Δύση. Η συμπάθεια προς τα θύματα και ο φόβος από τις επιθέσεις στο Παρίσι σχεδόν εκβιάζονται, ενώ προς αυτά της Βηρυτού υποβαθμίζονται ακόμα περισσότερο. Προκύπτει έτσι μία ιεράρχηση ανθρώπων σ’ αυτούς που αξίζουν να πενθηθούν και σε άλλους που αποτελούν απλά μία στατιστική. Ο θάνατος αθώων πολιτών στη Δύση εξηγείται (ορθά) ως εγκληματικό και τραγικό συμβάν ενώ στην Ανατολή εμφανίζεται ως συνηθισμένο φαινόμενο – αν όχι αποτέλεσμα – της εγγενώς βίαιης και βάρβαρης κουλτούρας τους”.
