Του Ιπποκράτη Χατζηαγγελίδη
Είσαι Αριστερός από τα νιάτα σου. Από μαθητής αντιπαθούσες τις παρελάσεις και τις κατήγγειλες ως εθνικιστικό κατάλοιπο των δικτατοριών…
Πρώτη φορά Αριστερή κυβέρνηση, ότι κι αν είναι ο Τσίπρας, δεν παύει να κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ! Όπως και να το σκεφθείς, αριστερό κόμμα είναι…
Και σήμερα, εθνική επέτειος, της Επαναστάσεως του 1821, που πάντοτε πάλευες να την καταδείξεις ως κοινωνική και όχι ως δήθεν εθνική, αφού εκκλησία και κοτζαμπάσηδες την σαμποτάρισαν… σήμερα το κομματικό καθήκον, το ιδεολογικό καθήκον, σου επιβάλει να στηρίξεις την Κυβέρνηση της -πρώτη φορά- Αριστεράς και να πας στην παρέλαση για δηλώσεις την αταλάντευτη αποφασιστικότητά σου εναντίον των ευρωπαίων τοκογλύφων και των γερμνανοτσολιάδων υποστηρικτών τους!
Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία στήθηκες από νωρίς εκεί, κάπου στο ύψος των Προπυλαίων, να μην πολυβλέπεις επισήμους και γαλονάδες, ούτε την αντιπαθητική φάτσα του -αναγκαστικού συνεταίρου- Πάνου Καμμένου και του δεξιού καθηγηταρά που επέβαλε ως Πρόεδρο ο χοντρό-Καραμανλής για να στηρίξει παρασκηνιακώς τον Τσίπρα…
Kαι καλά που στήθηκες από νωρίς επειδή ο γιός σου δεν ήθελε να χάσει το θέαμα! Ήρθαν και κάτι φαντάροι και μοιράζανε δωρεάν σημαιάκια κι ο δικός σου πήρε 3 και τα ανέμιζε και είχε την αξίωση να ανεμίζεις κι εσύ!!! Άκου δωρεάν σημαιάκια… ούτε η χούντα δεν τα έκανε αυτά!
Και δώσ’ του να κοπανιέται, ο πιτσιρικάς, και να χειροκροτάει μόλις άκουσε τη φασαρία από τα μηχανοκίνητα που κατέβαιναν την Πανεπιστημίου, είναι βλέπεις επιβλητικά τα άρματα των κωλογερμαναράδων! Και τι να πεις, και πως να αντιδράσεις, που σου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι να βλέπεις το γιό σου να χειροκροτάει στη θέα των αρμάτων που με τις μίζες γέμισαν οι τσέπες του κάθε Άκη και φούσκωσε το χρέος για να μπορούν να μας εκβιάζουν σήμερα οι Γερμανοί τοκογλύφοι; Κι από πάνω να περνάνε και τ’ αμερικάνικα αεροπλάνα και ελικόπτερα, διπλό εγκεφαλικό άμα σκεπτόσουνα ότι μας έχουν δεμένους χεροπόδαρα!!! Ευτυχώς, περάσανε και κάτι γαλλικά Mirage, αλλά μικρή η παρηγοριά… χιλιοπληρωμένα κι αυτά, με τις μίζες να γεμίζουν τις τσέπες Ελλήνων και Γάλλων σοσιαληστών! Αλλά, που να χαμπαριάσει από τέτοια ο μικρός, είχε τακιμιάσει με κάτι βλαμμένα που στεκόντουσαν δίπλα και δώσ’ του χειροκρότημα και σημαιάκια…
Και δε φτάνανε όλα αυτά, ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα! Με τα πεζοπόρα τμήματα εμφανισθήκανε πρώτα οι στρατιωτικές σχολές και γκανιάξαμε ν’ ακούμε συνθήματα και τραγούδια… ανατρίχιασες σαν κάπως να θυμήθηκες τότε στο δημοτικό, τελευταία χρόνια της Δικτατορίας, αλλά κλαι λίγο μετά, που σας βάζανε να τραγουδάτε γελοία εθνικοπατριωτικά, «των εχθρών τα φουσάτα» και άλλες τέτοιες αηδίες και τώρα ν’ ακούς το γιό σου να κοπανιέται τραγουδώντας μαζί με τους Ευέλπιδες… θυμήθηκες τι γκάφα είχες κάνει, τότε στο δημοτικό, λίγες μέρες πριν πέσει η χούντα, που ζήτησες από το δάσκαλο να τραγουδήσετε κι ένα εμβατήριο που έμαθες στο σπίτι και κόντεψε να πάθει συγκοπή όταν σε άκουσε να φωνάζεις «Στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα»! Ευτυχώς, δεν πέρασε μήνας κι έπεσε η επάρατος γιατί είχαν ήδη αρχίσει οι ρουφιάνοι της γειτονιάς να ρωτάνε για τον πατέρα σου…
Τελειωμό δεν έχει το μαρτύριο! Δεν μας φτάνανε τα εθνικοπατριωτικά, περάσανε και οι βατραχανθρώποι με τα ξυρισμένα κεφάλια και φωνάζανε συνθήματα και απαντούσανε ουρλιάζοντας όλα τα πιτσιρίκια τριγύρω, μαζί κι ο γιός σου… σα να σου φάνηκε πως άκουσες τα διπλανά να λένε «αίμα, τιμή, χρυσή αυγή» αλλά μάλλον στα μουλωχτά το είπανε μην τους ακούσουνε! Μωρέ καλά τους είχες κόψει για ναζήδες κι ας μην φοράγανε μπουφάν με αγκυλωτούς σταυρούς…
Επι τέλους, τελείωσε η παρέλαση και πήρες τον μικρό να γυρίσετε σπίτι, αλλά το μαρτύριο είχε και συνέχεια… βλέπεις, παιδί είναι και δεν πολυνογάει από πολιτικές παρατάξεις, πάλη των τάξεων και άλλα τινά! Είδε άρματα, είδες στολές, είδε άρματα, είδε παράταξη, εμβατήρια, μπούγιο, πήραν τα μυαλά του αέρα… «Πατέρα», γύρισε και σου είπε, εγώ άμα μεγαλώσω θα πάω στο Στρατό! «Στο Στρατό; Τι θα πας παιδί μου να κάνεις στο Στρατό;» τον ρώτησες κρατώντας την ψυχραιμία σου. «Θέλω να γίνω σαν αυτούς με μαύρες στολές, τους βατραχανθρώπους, πατέρα, αυτούς που ήταν σαν καραφλοί! Είδες πόσο δυνατά σώματα είχαν; Έτσι θέλω να γίνω και να έρχεσαι στην παρέλαση να με βλέπεις!»
Ξύπνησες ιδρωμένος και αλαφιασμένος! Ευτυχώς, ένας εφιάλτης ήτανε, ούτε στην παρέλαση πήγες, ούτε παιδί έχεις ακόμη, ούτε αριστερός είσαι… βέβαια, εκείνη την ψήφο στον Καμμένο έχεις αρχίσει να σκέπτεσαι αν έπρεπε να τη ρίξεις… λες να σημαίνει κάτι τ’ όνειρο;
