Από τη στιγμή που στον Παναθηναϊκό δεν υπάρχουν λεφτά, οι μεγαλομέτοχοι (όταν δεν σφάζονται μεταξύ τους) κρύβονται και η ομάδα έχει φτάσει στον πάτο, η καλύτερη λύση για να βγει αγωνιστικά η σεζόν είναι αυτή που προτείνει-μέσα στην πίκρα του-παλιός παίκτης της ομάδας, ο οποίος είναι εντελώς αποστασιοποιημένος και τα λέει σε φίλους του.
Ο Αthleticus συμφωνεί και επαυξάνει ότι:
Ο ΠΑΟ τα δοκίμασε όλα με τους προπονητές. Από τον χαμένο στο διάστημα Φερέιρα πήγε στον Ρότσα που ήταν πιο ήρεμος και μέσα στην ομάδα. Δεν τράβηξε ούτε αυτός, επελέγη ο Φάμπρι που έχει καταφέρει μέσα σε λίγες μέρες να εξαγριώσει τους παίκτες με τη συμπεριφορά του και να μην έχει προσφέρει την παραμικρή βελτίωση.
Στους παίκτες, οι οργισμένες αντιδράσεις για Μπουμσόνγκ και Βύντρα, Σπυρόπουλο από την ίδια τη διοίκηση μετά τη Βέροια σκόνταψαν στην αδυναμία της να τους αποζημιώσει για να τους διώξει. Αντί για «ψυγείο», οι ίδιοι παίκτες επέστρεψαν στην ενδεκάδα και τώρα θέλουν να τους ξαναφάνε. Στον Χριστοδουλόπουλο είπαν να φύγει, το ζήτησε κι εκείνος, μετά του είπαν να μείνει και τώρα του φωνάζουν να βρει αμέσως ομάδα. Τώρα θέλουν να αφήσουν εκτός ομάδας όλους τους βασικούς και να παίξουν με πιτσιρίκια, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν γιατί θα πρέπει σύντομα να τους παρακαλέσουν να υπογράψουν τα χαρτιά για να μπορέσει η ομάδα να πάρει άδεια για του χρόνου.
Ο κόσμος δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Άλλοι τσακώνονται μεταξύ τους στο γήπεδο, άλλοι σηκώνουν πανό σε βάρος των παικτών, άλλοι βγάζουν ανακοινώσεις εναντίον δημοσιογράφων και οι περισσότεροι απέχουν με επιδεικτική αηδία και απογοήτευση.
«Γι΄αυτό η λύση στο αγωνιστικό κομμάτι είναι μία: Η ομάδα στην τύχη της. Αποκλεισμένη από το Κύπελλο και πιο κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού παρά σ΄αυτή των πλέι οφ, με όλες τις πιθανές και απίθανες τακτικές ανύψωσής της να έχουν αποτύχει, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ας βγάζει ο όποιος προπονητής μια ενδεκάδα, ας τους λέει μια-δυο οδηγίες για την τακτική και ό,τι βγει. Χειρότερα δεν γίνεται»…
Ας καθίσουν στο βουνό του Αιγάλεω, σαν τον Ξέρξη, οι…Αμπράμοβιτς της πολυμετοχικότητας κι ας απολαύσουν το κατόρθωμά τους. Να βλέπουν τα συντρίμμια μιας μεγάλης ομάδας στη θάλασσα της επιχειρηματικής αποτυχίας τους και του παραγοντικού εγωισμού τους. Και τον Αλαφούζο με τους συν αυτώ, να τρέχουν πανικόβλητοι και σε πλήρη σύγχυση να μαζεύουν κουφάρια…
