Όσοι είναι τακτικοί αναγνώστες αυτής της διαδικτυακής στήλης γνωρίζουν πως πριν από ένα μήνα περίπου έχασα τον πατέρα μου. Όπως είχα γράψει και στο αποχαιρετιστήριο άρθρο μου έμεινε τέσσερις μήνες σε κώμα, μετά από ιατρικό λάθος στο Νοσοκομείο Χατζηκώστα Ιωαννίνων, ώσπου κατέληξε.
Αυτή η περιπέτεια με το οδυνηρό τέλος, με έφερε σε άμεση επαφή με την πραγματικότητα της δημόσιας υγείας στη χώρα. Η κατάσταση είναι επιεικώς τραγική και έχει χαθεί από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κάθε αίσθημα λειτουργήματος. Και μπορεί ο εκπαιδευτικός που έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για το λειτούργημά τους να οδηγεί σε «ξύλα απελέκητα», με τον γιατρό ωστόσο που συμβαίνει το ίδιο, ο δρόμος οδηγεί στο …νεκροταφείο.
Για να αναφέρω μόνο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, στη διάρκεια της νοσηλείας του πατέρα μου, οι νοσοκόμες δεν άλλαζαν ούτε τον ορό, παρά μόνο υποδείκνυαν στη μητέρα μου που βρίσκονται οι οροί για να πάει να τον πάρει και να τον τοποθετήσει μόνη της στον πατέρα μου! Είναι το πλέον ανώδυνο παράδειγμα από αυτή την τραγική εμπειρία καθώς όλα τα υπόλοιπα δεν θα τα περιγράψω εδώ. Θα τύχουν της διερεύνησης που απαιτείται σε περιπτώσεις που η ανθρώπινη ζωή δεν αντιμετωπίζεται με τον σεβασμό που αξίζει.
Ο ηθικός αμοραλισμός που καλλιεργήθηκε στις δεκαετίες του «μεγάλου πάρτι» στη δημόσια υγεία σε συνδυασμό με τις σημερινές περικοπές μισθών και προσωπικού αλλά και την οικονομική αδυναμία πλέον των ασθενών να χώνουν «φακελάκια» στις ρόμπες, έχουν κάνει τη νοσηλεία σε δημόσιο νοσοκομείο να μοιάζει με «ρώσικη ρουλέτα». Εδώ λοιπόν τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δεν χωρούν αστεία.
Η εξυγίανση της υγείας είναι ένας διακηρυγμένος στόχος που πάντα μένει στα χαρτιά. Ενώ το περιττό πάντα μπορούσε να κοπεί και η δημόσια υγεία ήταν γεμάτη … «περιττώματα», ουδείς τα κατάφερε, είτε γιατί δεν θέλησε, είτε γιατί δεν μπόρεσε. Λόγια μεγάλα ακούστηκαν πολλά, στην πράξη ωστόσο η δημόσια υγεία παρέμενε ο μεγάλης ασθενής.
Σήμερα ήρθε η σειρά του Άδωνι Γεωργιάδη να δοκιμαστεί σε αυτή την αναμέτρηση. Με τον εγκλωβισμό στην πολιτική των μνημονίων δεν συμφωνώ και το έχω κάνει όσο πιο σαφές γίνεται. Αν όμως το μνημόνιο γίνει το άλλοθι για να εξυγιανθεί η δημόσια υγεία, ας γίνει κι έτσι. Συνεπώς, στηρίζω την προσπάθεια εξυγίανσης που ευαγγελίζεται ο Άδωνις Γεωργιάδης. Τώρα αν είναι «μπουμπούκος» ή «τρελός», ουδόλως με νοιάζει. Αν στοχοποιείται επανειλημμένως από διάφορες συστημικές γραφίδες σε μια προσπάθεια απαξίωσης της πολιτικής προσωπικότητάς του, ούτε αυτό με νοιάζει. Μεγάλο παιδί είναι, ας υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Πάντως πριν δυο χρόνια, το πέρασμα του Γεωργιάδη από το Υπουργείο Ναυτιλίας απέσπασε μόνο εγκωμιαστικά σχόλια από τον κόσμο της ναυτιλίας. Σήμερα δεν κρύβεται όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοί του και έχει το θάρρος της γνώμης του. Αλλά σε σχέση με αυτά που είπε στο «Έθνος», δηλαδή πως «θα κλείσει νοσοκομεία, αν χρειαστεί», θα περίμενα να έχει έτοιμη και τη λίστα. Διότι αν κολλήσουμε πάλι στο «αν χρειαστεί» δεν θα γίνει τίποτα.
Το αν θα πετύχει ή όχι στην αποστολή που έχει αναλάβει είναι σε τελική ανάλυση ζήτημα ζωής ή θανάτου, στην κυριολεξία. Εύχομαι ειλικρινά να πετύχει. Όχι για να κάνει καριέρα ο Γεωργιάδης αλλά για να μην υπάρξουν κι άλλοι άδικοι θάνατοι σαν του πατέρα μου.
ΥΓ: Το γεγονός ότι ακόμη και μετά τη θητεία του ως Υπουργός Ναυτιλίας, ο Άδωνις Γεωργιάδης βγήκε ξανά στην τηλεόραση και πούλαγε κανονικά τα βιβλία του, προσωπικά το εκλαμβάνω ως ειλικρινές και αξιόπιστο «πόθεν έσχες». Όλοι αυτοί που έσπευσαν να τον κατηγορήσουν και για αυτό και μάλιστα να τον γελοιοποιήσουν και να τον παρουσιάσουν ως μια γραφική φιγούρα πολιτικού περιθωρίου, γιατί δεν μας λένε πως καταφέρνουν να ζουν με τόση άνεση σε τόσο δύσκολες εποχές;
