Αναμφίβολα μια από τις τεράστιες αδυναμίες που εντοπίζονται στην πολύπαθη ελληνική αγορά δεν είναι άλλη από την απουσία ενός ισχυρού καταναλωτικού κινήματος που με τις παρεμβάσεις του θα συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στον περιορισμό μη ορθών πρακτικών.
Η εμπειρία που μεταφέρεται από τις χώρες της Ευρώπης δείχνει ότι οι καταναλωτικές οργανώσεις αποτελούν βασικό συνομιλητή όχι μόνο του κράτους αλλά και των επιχειρήσεων, οι οποίες θα ήταν ακόμη περισσότερο ευτυχείς, αν δεν τις είχαν τόσο δυναμικά μέσα στα πόδια τους.
Στην Ελλάδα, η έννοια του καταναλωτικού κινήματος είναι έως πολύ παρεξηγημένη και όσοι παλεύουν να αλλάξουν αυτή τη νοοτροπία, απλά πέφτουν σε τοίχο.
Ο Έλληνας καταναλωτής, είναι ο καταναλωτής του καναπέ, απ’ τον οποίο θα σηκωθεί μόνον όταν αντιμετωπίσει ο ίδιος κάποιο πρόβλημα. Τότε θα απευθυνθεί σε κάποια καταναλωτική οργάνωση, την οποία και θα ξεχάσει μόλις τακτοποιηθεί είτε έτσι είτε αλλιώς η υπόθεσή του.
Δεν πάει όμως έτσι…
Ένα οργανωμένο καταναλωτικό κίνημα μπορεί να ασκήσει πιέσεις προς δυο κατευθύνσεις. Αφενός προς τους μηχανισμούς του κράτους για την αποτελεσματικότερη λειτουργία τους και αφέτερου προς τις ίδιες τις επιχειρήσεις που δε θέλουν να «γκριζάρει» η γυαλιστερή εικόνα τους.
Κι αρκεί αυτό για να αλλάξουν τα πράγματα; Σαφώς κι όχι. Ούτε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι από μόνες τους όσο δυναμικές κι αν είναι οι καταναλωτικές οργανώσεις δύνανται να αλλάξουν την κατάσταση. Σίγουρα όμως η ύπαρξη μια ισχυρής φωνής των πολιτών δε θα μπορεί να μην λαμβάνεται υπόψη. Θα είναι η παρουσία ενός υπολογίσιμου πια παίκτη στο τραπέζι.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το καταναλωτικό κίνημα έτσι όπως είναι κατακερματισμένο σήμερα τους βολεύει όλους. Πολλές μικρές οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα, με μόλις μια-δυο να ξεχωρίζουν λίγο…
Είναι χαρακτηριστικό ότι για το 2010 επιχορηγήθηκαν από τη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή 36 οργανώσεις με 227.000 ευρώ, ενώ το 2011 έλαβαν επιχορήγηση ύψους 136.000 ευρώ 34 οργανώσεις.
Προφανώς και δεν πρόκειται για προκλητικά ποσά, ακόμη και σε τούτη τη δύσκολη οικονομικά συγκυρία. Το ζήτημα είναι η αποτελεσματικότητα των οργανώσεων αυτών κι αν μπορούν να ξεκινήσουν μια συζήτηση για ενοποίηση προκειμένου να επιτύχουν ουσιαστικότερη δραστηριότητα.
Η στάση στο «ίδιο έργο θεατές», μας τελείωσε πλέον.
