Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Έχω γράψει και με άλλη ευκαιρία πως το βασικό ζητούμενο της συγκυρίας είναι η αποκατάσταση της εθνικής εμπιστοσύνης. Αυτή την ώρα κανένας δεν πιστεύει και δεν εμπιστεύεται κανέναν. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις σχέσεις μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων αφορά και την αγορά όπως και τους θεσμικούς εκπροσώπους της κοινωνίας. Τίποτα καλό όμως δεν μπορεί να προκύψει εάν δεν καταφέρουμε να σχηματίσουμε εκ νέου ένα κεφάλαιο εμπιστοσύνης, για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω.
Σε αυτή την κατεύθυνση τον τόνο εκ των πραγμάτων οφείλει να τον δώσει η κυβέρνηση. Και η εμπιστοσύνη χτίζεται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο: Το «ναι» πρέπει να είναι «ναι» και το «όχι» πρέπει να είναι «όχι». Τα «ίσως», «μπορεί», «θα δούμε» κλπ είναι η «δημιουργική ασάφεια» που πληρώσαμε πολύ ακριβά. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση. Τα ίδια συνέβαιναν και με τους προκατόχους της. Ωστόσο η ασάφεια και οι μισές αλήθειες κάνουν ζημιά και θα έπρεπε όλοι να έχουν γίνει σοφότεροι από τις δυσάρεστες εμπειρίες όλων αυτών των χρόνων.
Παρακολουθώ λοιπόν όλη αυτή τη συζήτηση που γίνεται σχετικά με το που θα εγκατασταθεί η τρόικα ( στην πραγματικότητα «κουαρτέτο» πλέον) και που θα γίνονται οι συναντήσεις με τους υπουργούς. Η παρούσα κυβέρνηση έδωσε πρώτα μια ανούσια μάχη για το πώς θα ονομάζεται η τρόικα και μας ανακοινώθηκε πως πλέον θα μιλάμε για «θεσμούς». Ωραία, και; Μας βοήθησε αυτό σε κάτι; Έδωσε κάποιο διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στην ελληνική πλευρά; Τίποτα απολύτως. Έγινε μόνο και μόνο για τις εντυπώσεις.
Τώρα είμαστε ξανά στο ίδιο έργο θεατές αναφορικά με το που θα γίνονται οι συναντήσεις της τρόικας. Στα υπουργεία ή σε ξενοδοχεία; Αντίστοιχη συζήτηση έγινε και στη διάρκεια της προηγούμενης κυβέρνησης. Και τότε δινόταν μάχη υποτίθεται να μην πηγαίνουν οι τροϊκανοί στα υπουργεία αλλά να πηγαίνουν οι υπουργοί στα ξενοδοχεία. Με αυτό το σκεπτικό ήταν που αποφασίστηκε και οι τότε διαπραγματεύσεις να μετακομίσουν στο Παρίσι. Και; Κερδίσαμε τίποτα; Τίποτα απολύτως.
Η στοιχειώδης λογική λέει πως οι μετονομασθέντες «θεσμοί» ποτέ δεν έπαψαν να είναι τρόικα. Η στοιχειώδης λογική λέει πως αφού έπαιξες κι έχασες, είναι καθαρή ανοησία να θέλεις να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει. Η στοιχειώδης λογική λέει πώς να επιχειρηθεί το «κρύψιμο» της τρόικας, επιβεβαιώνει τη γνωστή παροιμία «ο κόσμος το’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Γι αυτό κατά τη γνώμη μου όχι μόνο δεν θα πρέπει η κυβέρνηση να επιχειρήσει να κρύψει την τρόικα αλλά να επιδείξει και πνεύμα ελληνικής φιλοξενίας. Τι θα γίνει δηλαδή αν τους κεράσει κι ένα μπριάμ στην ταράτσα της Μίνας;
Κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτεί το πολιτικό σύστημα και να σταματήσει να αντιμετωπίζει τους πολίτες σαν ιθαγενείς που μπορεί να ξεγελάσει με χάντρες και καθρεφτάκια. Η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε μια μεγάλη διαπραγματευτική προσπάθεια. Με λάθη, με παραλείψεις, πάντως προσπάθησε. Πήγε μέχρι εκεί που μπορούσε να πάει κι έφερε το αποτέλεσμα που έφερε. Αυτή η πραγματικότητα δεν θα αλλάξει αν οι τροϊκανοί πηγαίνουν στα υπουργεία ή αν οι υπουργοί πηγαίνουν στα ξενοδοχεία. Η συζήτηση αυτή είναι μη σοβαρή και αναντίστοιχη της κρισιμότητας των καταστάσεων. Κανέναν δεν ενδιαφέρει που θα συναντά κάθε υπουργός την τρόικα. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το τι θα βγαίνει από τη συνάντηση κι αν αυτό σημαίνει πρόσθετα βάρη ή κάποια ανάσα για την οικονομία.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν αδικεί τον εαυτό της η κυβέρνηση με το να αντιγράφει ανόητες επικοινωνιακές τακτικές των προκατόχων της και να επιχειρεί να εμφανίσει τον εαυτό της πως κάνει «αντίσταση» σε δωμάτια ξενοδοχείων. Αυτά τα έχουμε πληρώσει ακριβά μέχρι σήμερα κι αν θέλει η κυβέρνηση να κάνει κάτι διαφορετικό ας κάνει τη δουλειά της με συνέπεια και ειλικρίνεια, χτίζοντας την εμπιστοσύνη με τους πολίτες.
