Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
«Όλη μου τη ζωή δουλεύω… μάλλον είμαι βαρετός άνθρωπος», μας είπε στην τελετή που πραγματοποιήθηκε σε έντονο φορτισμένο συγκινησιακό κλίμα, στο δημοτικό θέατρο Πειραιά, για την αναγόρευσή του σε Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων της Σχολής Οικονομικών, Επιχειρηματικών και Διεθνών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς, ο πλέον επιφανής και αναγνωρίσιμος Έλληνας επιχειρηματίας.
«Βαρετός»…
…διότι δούλεψε από πολύ μικρός,
…γιατί η μοναδικότητα του κράτησε ζωντανή την ελληνική βιομηχανία,
…διότι ανατρέπει το απόφθεγμα του Μακιαβέλι που προτιμάει τον ηγέτη που επικρατεί επειδή η κοινωνία των σέβεται αντί να τον φοβάται,
… γιατί άπλωσε τα γήινα πανιά της ελληνικής επιχειρηματικότητας σε μήκη και πλάτη που πηγαίνουν μόνο οι πρωτοπόροι της ναυτιλίας ,
…γιατί είχε τη δύναμη της ψυχής να δακρύσει διατηρώντας το μοναδικό προνόμιο της ευαισθησίας μέσα σε ένα κόσμο κυνισμού που δυστυχώς το επιχειρηματικό μέγεθος του θα μπορούσε να του έχει επιβάλει… στεγνώνοντας την ψυχή του,
…επειδή με τόση απλότητα περιέγραψε την ευφυΐα της ανάπτυξης ως εξάρτηση στην ευτυχία της κοινωνίας,
… γιατί σαν αμήχανος έφηβος ο μέγας και τρανός δεν απέδωσε την επιτυχία του στο μυαλό του ή τον πολυσχιδή του χαρακτήρα, αλλά στην αγάπη της οικογένειας του και
«βαρετός» διότι δεν αναφέρθηκε ούτε για μια στιγμή στις επιτυχίες του όπως θα μπορούσε να είχε κάνει με μεγάλη ευκολία οποιοσδήποτε.
Το βράδυ της Τετάρτης 11ης Δεκεμβρίου 2019, στη σεμνή αλλά και συγχρόνως λαμπρή αυτή τελετή παραβρέθηκαν κορυφαίοι εκπρόσωποι του πολιτικού και του επιχειρηματικού γίγνεσθαι της χώρας.
Πάνω από όλα όμως είδα συνεργάτες και φίλους δεκαετιών να συγκινούνται περισσότερο από τον ίδιο.
Κανείς δεν ήταν εκεί γιατί όφειλε. Όλοι παραβρέθηκαν γιατί εκείνη την Τέταρτη «they wouldn’t imagine being anywhere else…»
Φεύγοντας πέφτω πάνω στο γιο του. Δεν πρόλαβα να τον χαιρετίσω… γεμάτος αγωνία μου είπε με «συγχωρείτε πρέπει να δω τον πατέρα μου. Πρέπει να τον δω… δεν τον έχω συγχαρεί ακόμη». Όλο το βράδυ ένιωθα θαυμασμό, εκείνη τη μόνη στιγμή τον ζήλεψα…
Δεν είναι έτσι οι «βαρετοί» άνθρωποι κε. Μυτιληναίε.
Έτσι είναι οι Ηγέτες Άνθρωποι.
