Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Δύσκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς πότε ήταν η τελευταία φορά που η χώρα βρέθηκε σε τόσο κρίσιμη κατάσταση όσο αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα. Η εικόνα από τα Τέμπη, όπου το μπλόκο των αγροτών καθήλωσε τα πούλμαν που μετέφεραν πρόσφυγες, οι οποίοι όμως ούτως ή άλλως περνούν πλέον με το «σταγονόμετρο» προς τα Σκόπια, μαρτυράει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το γεγονός πως η Ελλάδα, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στη δίνη διασταυρούμενων κρίσεων με άγνωστη κατάληξη.
Η κρισιμότητα της κατάστασης έκανε τον Τσίπρα να εμφανιστεί χθες βράδυ αιφνιδιαστικά στη Βουλή καθώς καταλαβαίνει πολύ καλά το κλίμα ανασφάλειας που δημιουργείται πλέον στην κοινωνία από μια άνευ προηγουμένου αναστάτωση και χωρίς ορατές λύσεις. Όμως η εμφάνισή του, για άλλη μια φορά, υπήρξε αντιφατική. Ενώ ζητούσε συνεννόηση και εμφανιζόταν πρόθυμος για διάλογο με τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης, την ίδια ώρα στρεφόταν προσωπικά κατά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και με το πρόσχημα της καταπολέμησης της διαφθοράς πυροδοτούσε συνειδητά την πόλωση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκ των πραγμάτων, βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων επιλογών. Του είναι πλέον απόλυτα σαφές πως η στρατηγική του «ώριμου φρούτου» που του εισηγήθηκαν αμέσως μετά την εκλογή του πολλά στελέχη που τάχθηκαν υπέρ του στη διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών, δεν είναι η ενδεδειγμένη στις παρούσες συνθήκες. Η στρατηγική του «ώριμου φρούτου» αποδείχθηκε επιτυχημένη κάτω από νορμάλ συνθήκες που εξασφάλιζαν την απρόσκοπτη εναλλαγή των δύο τότε μεγάλων κομμάτων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) στη διακυβέρνηση. Οι έκτακτες συνθήκες υπό τις οποίες βρίσκεται σήμερα η χώρα δεν επιτρέπουν μια στάση παθητικής αναμονής.
Από την άλλη ασφαλώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει καλά δύο πράγματα:
- Πρώτον, η διαπραγμάτευση με τους δανειστές δεν έχει να κάνει ούτε με τις καλές προσωπικές σχέσεις, ούτε με την επιρροή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Οι δανειστές θέλουν τα λεφτά τους κι εκεί δεν χωρούν ούτε ευγένειες, ούτε αβρότητες. Μασάνε και φτύνουν πρωθυπουργούς τον έναν μετά τον άλλον. Όσο κάνουν αυτά που τους λένε τους στηρίζουν αλλά στην παραμικρή διαφοροποίηση τους αδειάζουν.
- Δεύτερον, το διαθέσιμο πολιτικό προσωπικό της ΝΔ είναι ανεπαρκές για τις σημερινές απαιτήσεις διακυβέρνησης. Ακόμη κι αν η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει κατεβάσει στο πάτωμα τον πήχη των ικανοτήτων και της αποτελεσματικότητας, δεν παύει να είναι μεγάλο ζητούμενο για τη ΝΔ η ανάδειξη μιας νέας κυβερνητική σύνθεσης που να μπορεί να χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης με την κοινωνία, όχι στα λόγια αλλά παράγοντας χειροπιαστά αποτελέσματα. Το βασικό πρόβλημα των στελεχών της ΝΔ είναι πως στην πλειοψηφία τους είναι … τροικανόσποροι. Έτσι, το πολιτικό εκκρεμές από το ένα άκρο, των αφελών αριστερών που πίστευαν πως μπορούν να κουμαντάρουν τον κόσμο ολόκληρο, θα πάει στο άλλο με πολιτικούς που «προσκυνούν» την τρόικα. Κι επειδή αυτό θα συνδυάζεται με την κυβερνητική απειρία τους, αν πρόκειται για νέα στελέχη, θα «προσκυνούν» ακόμη περισσότερο. Εδώ πρόκειται στην ουσία για το μεγάλο στοίχημα των πέντε τελευταίων χρόνων. Πως θα καταφέρει μια κυβέρνηση να δώσει αναπτυξιακή ώθηση στην πραγματική οικονομία, πέρα και πάνω από τις δεσμεύσεις του μνημονίου. Και για να γίνει αυτό δεν χρειάζεται επικοινωνία (που είναι η εύκολη λύση για όλα) αλλά σοβαρή, τεκμηριωμένη και έξυπνη δουλειά.
Στη βάση αυτών των δεδομένων πλέον, οι ηγετικές ικανότητες του Κυριάκου Μητσοτάκη θα δοκιμαστούν στο κατά πόσο θα επιτύχει να βρει τη «χρυσή τομή» προκειμένου από τη μια να μην μοιάζει με τον Τσίπρα στα χρόνια της αντιπολίτευσης, όπου σε κάθε πέντε λέξεις προσέθετε και τη λέξη «εκλογές» αλλά ούτε και να δίνει την εντύπωση πως κρατιέται μακριά από τη «φωτιά», προτιμώντας να είναι ο Τσίπρας αυτός που θα «τσουρουφλιστεί» επιχειρώντας να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Για τον Μητσοτάκη δεν υπάρχουν «εύκολες νίκες». Δεν υπάρχει ούτε πεπατημένη οδός προς το Μαξίμου, ούτε έτοιμες συνταγές διακυβέρνησης. Είναι αναγκασμένος τον δρόμο προς την πρωθυπουργία να τον δημιουργήσει μόνος του και η πρόταση διακυβέρνησης να έχει αποκλειστικά την προσωπική του σφραγίδα.
