Μπορεί όλες οι συζητήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες να καταλήγουν στο «δια ταύτα» μιας πρόβλεψης του εκλογικού αποτελέσματος της Κυριακής, θα προσπαθήσω όμως να αντισταθώ σε αυτόν τον πειρασμό και να μείνω μόνο στα δεδομένα, όπως έχουν διαμορφωθεί μέχρι αυτή τη στιγμή.
Δεδομένο πρώτο: Στις εκλογές της 6ης Μαΐου κανένα κομματικό επιτελείο δεν είχε εμπειρία εθνικών εκλογών, για αυτό και κανένα κόμμα δεν είχε στρατηγική. Ο Αλέξης Τσίπρας «πήρε κεφάλι» από μια στιγμιαία έμπνευση να προτείνει την «κυβέρνηση της Αριστεράς» και η τύχη τον ευνόησε. Σε αυτές τις εκλογές, τα επιτελεία οργανώθηκαν, πήραν το μάθημά τους και κατάλαβαν, επιτέλους, πως αν δεν υπάρχει στρατηγική τότε κυριαρχεί μόνον η οργή.
Δεδομένο δεύτερο: Η Νέα Δημοκρατία κερδίζει την επικοινωνιακή μάχη με το ΣΥΡΙΖΑ. Δύο σημαντικά στοιχεία έπαιξαν ρόλο σ’ αυτό. Η διαφημιστική καμπάνια που έθεσε ευθέως και χωρίς περιστροφές το διακύβευμα του ευρωπαϊκού μέλλοντος της χώρας (μεταξύ μας, τα σποτ της ΟΝΝΕΔ με το «Πάρ’ τα ΣΥΡΙΖΑ» ήταν καλύτερα) και η επιτυχής αξιοποίηση του απίθανου τύπου και παρ’ ολίγον υποψήφιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καλούσε από διαδικτύου σε αντάρτικο πόλης! Οι πρωτοβουλίες αυτές επέτρεψαν στη Νέα Δημοκρατία να βρει έναν επιτυχημένο επικοινωνιακό βηματισμό, καθώς όλο το προηγούμενο διάστημα φαινόταν να είναι αυτή που άγεται και φέρεται επικοινωνιακά. Τώρα, η έκταση των συσπειρώσεων που θα επιτευχθούν γύρω από τη Νέα Δημοκρατία θα φανεί μόνον όταν ανοίξουν οι κάλπες. Είναι σύνηθες ωστόσο πως όταν η προεκλογική κούρσα είναι «στήθος με στήθος», αυτός που παίρνει το επικοινωνιακό προβάδισμα να πάρει τελικά και το εκλογικό.
Δεδομένο τρίτο : Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη αποδεικνύεται ανθεκτική στην πόλωση. Ο Φώτης Κουβέλης ήταν αυτός που πήρε πάνω του αυτή τη φορά το στρατηγικό στοίχημα της κυβερνησιμότητας, έθεσε ένα λογικό πλαίσιο συζήτησης για την κυβέρνηση μετά τις εκλογές, αφήνοντας την πόρτα του ανοιχτή προς όλες τις κατευθύνσεις. Ανάμεσα στο φόβο και την οργή κατάφερε να βάλει σφήνα την πολιτική ψυχραιμία. Έτσι κατάφερε όχι μόνο να μην αλεστεί μέσα στις μυλόπετρες της πόλωσης αλλά να αναδείξει τη ΔΗΜΑΡ σε καταλύτη του μετεκλογικού σκηνικού, με αποτέλεσμα να έχει τώρα σοβαρές πιθανότητες ακόμη και για αύξηση του ποσοστού που πήρε στις 6 Μαΐου.
Δεδομένο τέταρτο : Το ΠΑΣΟΚ αντέγραψε τη στρατηγική Κουβέλη. Η διακαναλική συνέντευξη Βενιζέλου αξιοποίησε ένα κλίμα εντεινόμενης ανασφάλειας για να εμφανίσει το ΠΑΣΟΚ ως τον παράγοντα που μπορεί να κάμψει την αδιαλλαξία και την πόλωση σε μια κατεύθυνση μετριοπάθειας και λογικής. Βεβαίως το ΠΑΣΟΚ έχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Το μήνυμα του Κουβέλη περνάει, το μήνυμα του ΠΑΣΟΚ συναντά σοβαρές αντιστάσεις λόγω του κυβερνητικού παρελθόντος του. Η αξιοπιστία του έχει τρωθεί σε τέτοιο βαθμό που το μήνυμα επιστρέφεται αυτομάτως στον αποστολέα. Για αυτό και το να καταφέρει να ξαναπιάσει το ποσοστό της 6ης Μαΐου είναι το maximum στο οποίο μπορεί να προσδοκά υπό τις παρούσες συνθήκες.
Δεδομένο πέμπτο: Η συμμαχία Τζήμερου – Μάνου δείχνει να έχει βρει εκλογικό ακροατήριο που ενδεχομένως να της επιτρέψει να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά. Αξιοποιεί την ανάγκη να ακουστούν φρέσκιες ιδέες που να πατάνε όμως στο έδαφος μιας πραγματιστικής πολιτικής, προσανατολισμένης στην ελεύθερη αγορά και την επιχειρηματικότητα.
Δεδομένο έκτο: Η επικοινωνιακή αντεπίθεση του ΣΥΡΙΖΑ με σκάνδαλα και σκανδαλολογία γίνεται σε λάθος timing. Όσο σωστά τοποθετημένη ήταν η πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς στις εκλογές της 6ης Μαΐου, τόσο λάθος είναι τώρα το παιχνίδι της σκανδαλολογίας. H εμπειρία των αναμετρήσεων δείχνει ξεκάθαρα πως τα θέματα «βόμβες» που σκάνε τις παραμονές των εκλογών αξιολογούνται από την κοινή γνώμη ως προεκλογικά πυροτεχνήματα και δεν επηρεάζουν τόσο όσο θέλουν να ελπίζουν αυτοί που τα χρησιμοποιούν. Στην ελληνική πολιτική επικοινωνία αυτή η τακτική ταυτίστηκε με τον Κώστα Λαλιώτη και υπερεκτιμήθηκε τεχνηέντως λόγω του προσώπου και όχι λόγω των πραγματικών αποτελεσμάτων της.
Τρία είναι τα βασικά συμπεράσματα από όλα τα παραπάνω: Η πρωτιά, είναι μέσα στις δυνατότητες της Νέας Δημοκρατίας. Τα κόμματα που έχουν ξεκαθαρίσει πως δεσμεύονται για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας αλλά και για τη μεταξύ τους συνεργασία, μπορούν να έχουν μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να κυβερνήσουν. Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα κανένας ας μη νομίσει πως τελειώνει εδώ. Με τον ρόλο του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα μετακινηθεί αναγκαστικά μερικά κλικ προς το κέντρο, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κεντροαριστεράς των επόμενων δεκαετιών.
ΥΓ: Θέλω να σας ευχαριστήσω για την μεγάλη ανταπόκριση που είχε με όρους επισκεψιμότητας το χθεσινό post. Για εμένα και τους συνεργάτες μου, είναι πηγή ενθάρρυνσης και έμπνευσης για περισσότερη σκέψη «έξω από το κουτί». Αλλά…. έχουμε και εκλογές, τι να κάνουμε;
