Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Η παροιμία είναι σοφή. Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Αυτό φαίνεται πως επιβεβαιώνεται στην περίπτωση της επένδυσης στο Ελληνικό. Όπως είχα γράψει πριν κάνα μήνα σε άρθρο, σχετικά με τον αρχαιολογικό χώρο εντός του Ελληνικού, η μετριοπαθής προσέγγιση του ΚΑΣ έπρεπε να αποδείξει και τη δέσμευση των επενδυτών, με επικεφαλής τη Lamda Development, στην υλοποίηση του project. Δυστυχώς η σημερινή ανακοίνωση της Lamda Development κινείται στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση.
Η Lamda Development, κάνει λόγο για αιφνιδιαστική ανατροπή των συμφωνημένων κι εμφανίζεται αβέβαιη για το μέλλον της επένδυσης, όπου στην ουσία το πρόβλημα αυτή τη φορά εντοπίζεται στην πρόταση για μείωση του ύψους των έξι ουρανοξυστών που προβλέπονται στο επενδυτικό σχέδιο. Η μείωση αφορά σε περίπου 50 μέτρα. Δηλαδή από τα 200 μέτρα που προβλεπόταν στα 150.
Το ΚΑΣ φέρεται πράγματι να συνέστησε «να εξεταστεί μείωση του ύψους των κτιρίων» για να μην επισκιάζουν αισθητικά την Ακρόπολη, η οποία υψώνεται στα 150 μέτρα, προκειμένου να μην αλλοιωθούν η οριζοντογραμμή και ο χαρακτήρας του αστικού τοπίου.
Είναι κατανοητό να λέει η Lamda Development πως οι υψηλοί ουρανοξύστες θα είναι τοπόσημα που θα καταστήσουν την ευρύτερη περιοχή του Ελληνικού, σημείο προορισμού (landmark destination). Αλλά είναι τα 50 μέτρα διαφορά στο ύψος επαρκής λόγος για να βγαίνει μια τόσο σκληρή ανακοίνωση από τη Lamda Development και μάλιστα μεσημέρι Παρασκευής; Και εν πάση περιπτώσει τοπόσημο όχι μόνο για την Αθήνα, όχι μόνο για την Αττική αλλά για την Ελλάδα στο σύνολό της είναι η Ακρόπολη. Δεν είναι κάπως αλαζονικό να θέλει η επένδυση να θέσει στη σκιά της την Ακρόπολη;
Για να μη μένουμε όμως μόνο στα δικά μας. Προσωπικά δεν έχω αντιληφθεί, για παράδειγμα, να υπάρχει σε αντίστοιχη χιλιομετρική απόσταση ευθείας κανένας ουρανοξύστης, ο οποίος να είναι ψηλότερος από το ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη.
Κάθε επένδυση πρέπει να εμπεριέχει ένα ρίσκο. Αλλιώς δεν είναι επένδυση, είναι απευθείας ανάθεση με εξασφαλισμένα κέρδη. Συνεπώς το επενδυτικό σχήμα για το Ελληνικό με επικεφαλής τη Lamda Development θα πρέπει ν’ αφήσει τα μισόλογα και τις υπεκφυγές. Αναλαμβάνει το ρίσκο της επένδυσης, με τους στοιχειώδεις περιορισμούς που θέτουν η νομιμότητα, η αισθητική και η αρχαιολογική ιστορία αυτού του τόπου ή έχουν υπάρξει «δεύτερες σκέψεις»;
Είναι άλλο πράγμα το φιλικό περιβάλλον στις επενδύσεις και είναι άλλο πράγμα ένας συνεχής εκβιασμός και μια ατέλειωτη διαπραγμάτευση για όλο και χαμηλότερα στάνταρ στην υλοποίηση μιας επένδυσης. Είναι άλλο πράγμα η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και είναι άλλο πράγμα η επιβολή μιας αποικιοκρατίας, η οποία δεν αποδίδει τον προσήκοντα σεβασμό ούτε στο σημαντικότερο μνημείο του δυτικού πολιτισμού. Ίσως είναι δύσκολο αυτό να το εξηγήσει η Lamda Development στους συναιτέρους της, οφείλει όμως να το κάνει. Κι από κοινού να πάρουν μια τελική απόφαση. Θα την κάνουν την επένδυση ή έχουν προαποφασίσει να «στρίψουν» διά … της Ακρόπολης; Και να βγουν να το πουν όσο πιο σύντομα γίνεται. Διότι όπως επίσης λέει ο θυμόσοφος λαός «το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται κι ο παπάς».
ΥΓ: Η Lamda Development έχει αρχίσει να θυμίζει… Fraport. Απέχει μόνο μερικά «κλικ» από το να χαρακτηριστεί το επενδυτικό σχήμα στο οποίο ηγείται ως … τζαμπατζήδες. Ας το προσέξουν αυτό.
