Η διάσημη ρήση λέει πως «ο χρόνος είναι χρήμα». Ισχύει και το αντίστροφο. Το χρήμα είναι χρόνος. Μέσα από μια τέτοια ανάγνωση, η δόση – μαμούθ είναι πρωτίστως διασφάλιση χρόνου και αφορά στο διάστημα μέχρι και τα τέλη Μαρτίου του 2013. Μετά βλέπουμε…
Οι Γερμανοί πιστεύουν πως κάτι το Πάσχα, κάτι το καλοκαίρι, θα καταφέρουν να κάνουν εκλογές χωρίς η Ελλάδα να είναι για αυτούς το κύριο πρόβλημα. Αλλά ακόμη κι αν συμβεί κάποιο «ατύχημα» θα μπορούν εύκολα να τα φορτώσουν στους «κακούς Έλληνες» με το επιχείρημα «εμείς κάναμε τα πάντα κι αυτοί δεν έκαναν τίποτα».
Ας δούμε λοιπόν τι προλαβαίνουμε να κάνουμε εμείς ως Ελλάδα. Προλαβαίνουμε να ξαναβάλουμε μπροστά την οικονομία; Ας κάνουμε μερικές ασκήσεις πρακτικής αριθμητικής.
Το συνολικό ποσό που θα δοθεί, μετά και την έγκριση της συμμετοχής του ΔΝΤ τον Ιανουάριο, είναι 52,4 δις ευρώ. Την ερχόμενη Δευτέρα αναμένεται να δοθούν τα 11,3 δισ ευρώ από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (EFSF) για να ολοκληρωθεί η διαδικασία των επαναγορών την Τρίτη 18 Δεκεμβρίου. Άρα, τα λεφτά στα hedge funds και κανένα ευρώ στην αγορά.
Μέσα στην εβδομάδα θα εισρεύσουν και 16 δις. ευρώ που αφορούν την ανακεφαλαιοποίηση. Άρα στις τράπεζες, άρα κανένα ευρώ στην αγορά. Άλλωστε όπως εξήγησε προσφάτως και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος στο πλαίσιο ενημέρωσης της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων για την ενδιάμεση έκθεση της ΤτΕ ο κ. Προβόπουλος τόνισε ότι «μπορεί να υπάρξει ανάσα ρευστότητας στην οικονομία, όχι όμως μέσα από το δανεισμό».
Συγχαρητήρια λοιπόν για τη δόση, αλλά από τα πρώτα 27,3 δις δεν πάει ούτε ένα ευρώ στην αγορά. Πάμε στα «ψίχουλα» τώρα.
Σε πρώτη φάση μπαίνουν και άλλα 7 δισ. ευρώ για να εξασφαλιστεί η ομαλή εκτέλεση του προϋπολογισμού και να ξεκινήσει σταδιακά η διοχέτευση ρευστότητας στην αγορά και όσους έχουν απαιτήσεις έναντι του Δημοσίου. Να σημειωθεί ότι στις 21 Δεκεμβρίου, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει 250 εκατ. ευρώ γιατί λήγει ένα από τα ομόλογα που δεν εντάχθηκε στη διαδικασία του PSI. Συνεπώς δεν μπορεί με ακρίβεια να πει κανείς πόσα από αυτά τα χρήματα θα χαθούνε στις ανεξερεύνητες «μαύρες τρύπες» του χαοτικού κράτους και πόσα θα μπουν σε ταμεία επιχειρήσεων που έχουν λαμβάνειν από το κράτος. Και κυρίως ποιών επιχειρήσεων; Ελληνικών; Ή μήπως θα δοθεί προτεραιότητα σε ληξιπρόθεσμες οφειλές του ελληνικού δημοσίου σε ξένες επιχειρήσεις, με προτεραιότητα στις γερμανικές;
Δεν θέλω να είμαι μάντης κακών αλλά πολύ δύσκολα βλέπω μέχρι το τέλος του χρόνου να μπαίνουν πραγματικά λεφτά σε ταμεία ελληνικών επιχειρήσεων και μάλιστα τόσα που θα επέτρεπαν να δοθεί έστω και μια υποψία φωτός στο βάθος του τούνελ. Η κυβέρνηση χρόνο πήρε, χρόνο θα δώσει. Μοιράζει επικοινωνιακά την υπόσχεση πως θα πέσει χρήμα στην αγορά για να δημιουργήσει την ψυχολογία της αναμονής και της προσδοκίας.
Ξεπληρώνοντας ταυτόχρονα και μερικές από τις οφειλές είτε απευθείας προς τα εκδοτικά συγκροτήματα, είτε προς τους επιχειρηματικούς ομίλους που τα χρηματοδοτούν, ευελπιστεί να εξασφαλίσει χρόνο παραμονής στην εξουσία.
Το να έχεις την πολιτική εξουσία στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει με όλα τα καθεστώτα σοβιετικού τύπου, σημαίνει πως αποφασίζεις ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει στην αγορά. Δεν το αποφασίζουν ούτε οι πελάτες, ούτε οι καταναλωτές, ούτε ο ανταγωνισμός. Το αποφασίζει αυτός που έχει το «γκουβέρνο». Πόσο μάλλον μέσα σε συνθήκες βαθιάς και γενικευμένης ύφεσης. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ο Σαμαράς αυτή τη στιγμή βρίσκεται με το «μαχαίρι» και το «πεπόνι» στα χέρια. Σε μια αγορά που πεινάει, έστω κι αυτά τα λίγα ψίχουλα που θα του μείνουν από τη δόση, είναι αρκετά για να κάνει «παιχνίδι».
Όλα όσα συμβαίνουν σε πολιτικό επίπεδο τις τελευταίες ημέρες συνδέονται με το γεγονός πως το «σύστημα Σαμαρά» ισχυροποιείται. Κι αυτό δεν περνάει απαρατήρητο από κανέναν. Ειδικά απ’ όσους θεωρούσαν πως ο Σαμαράς θα γίνει πολύ γρήγορα «ανάμνηση».
Αυτός άλλωστε είναι και ο κύριος λόγος αποτυχίας στη ζωή. Η πτώση έρχεται ξαφνικά, τη στιγμή της πιο μεγάλης αλαζονείας. Όταν νομίζεις πως έχεις γίνει αρκετά ισχυρός για να μην κρατάς τις ισορροπίες.
ΥΓ: Το να δίνεις συνέχεια και συνέχεια τα ίδια πικρά φάρμακα με τα ίδια κακά αποτελέσματα, όπως θύμισε πρόσφατα ο Paul Krugman, μοιάζει με τους μάγους – γιατρούς του Μεσαίωνα. Αυτό που δεν συμπλήρωσε ο Krugman είναι ότι συνήθως οι μάγοι – γιατροί κατέληγαν στην πυρά… Όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης.
