Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης
Follow @a_m_papagiotis
Δικαστής δεν είμαι αλλά νομική παιδεία έχω και σήμερα θεωρώ πως το Ειδικό Δικαστήριο (μετά και την ομολογία του Προέδρου του, κατά την ανακοίνωση της απόφασης) εξήντλησε -κατά πλειοψηφία- την επιείκειά του στον πλέον ένοχο, πρώην υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Σ΄αυτό συνετέλεσε κυρίως και το κατηγορητήριο, που άφηνε εξ ορισμού του τα περιθώρια για τη μικρότερη δυνατή ποινή.
Οι ανώτατοι νομικοί κριτές, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τη συνείδησή τους, έκριναν (πιθανότατα) και με βάση το τί θα έπρατταν οι ίδιοι -κατά πλειοψηφία- σε αντίστοιχη περίπτωση.
Ας μην υποκρινόμαστε, οι περισσότεροι ημών, το ίδιο θα κάναμε.
Αυτό, βέβαια, δεν σημειώνεται ως ηθικό αντίβαρο στο κατακερματισμένο προφίλ του καταδικασθέντα και στο αδιαμφισβήτητο -πλέον- αξιόποινο της πράξης του. Η τυχόν αποδοχή, δε, από μέρους μας του “και εγώ θα το έκανα για την ξαδέλφη που μεγαλώσαμε μαζί” είναι μεν ειλικρινής, καταδεικνύει όμως παράλληλα και το αξιακό επίπεδο της κοινωνίας μας.
Παρατηρώ, πάντως, πως ο κοινωνικός θυμός, ο οξυμένος στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, σταδιακά αποσυμφορίζεται (με τη “βοήθεια” του ζεύγους Τζοχατζόπουλου), μετά τη συνειδητοποίηση ότι η φυλάκιση πολιτικών προσώπων δεν βοηθά εν τέλει στην αύξηση του δημόσιου πλούτου, τον οποίο απομύζησαν πολλοί κι ούτε ευχαριστεί -τελικώς- το περί δικαίου αίσθημα του ιδιαίτερα συναισθηματικού ελληνικού κοινού, που συχνά ταυτίζεται με το θύμα.
Πιστεύω ότι σταδιακά περνούμε, μέσα από μια θορυβώδη και επίπονη διαδικασία, αλλά με τη σιωπηρή συμφωνία μας, στον συναισθηματικό εκδημοκρατισμό μας…
