Γράφει ο Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης,
Eπιτ. Δικηγόρος, Αντιπροέδρου Α.Σ.Π.Ε.
Ένα από τα βάθρα του Δημοκρατικού πολιτεύματος είναι και ο συνδικαλισμός. Βεβαίως έχουμε τον συνδικαλισμό του ιδιωτικού τομέα εργαζομένων και φυσικά του Δημοσίου τομέα αντίστοιχα. Βασικός σκοπός του συνδικαλισμού είναι η περιφρούρηση της εργασίας και των συνθηκών υπό τις οποίες αυτή προσφέρεται καθώς και ο καθορισμός του ύψους των μισθών και ημερομισθίων των εργαζομένων.
Μεταξύ των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και στο δημόσιο υπάρχει μια ουσιαστική ,βασική και ποιοτική διαφορά. Στον ιδιωτικό τομέα ο επιχειρηματίας επιλέγει εκείνος τον τρόπο πρόσληψης, το ανώτατο ύψος του μισθού που θα προσφέρει στα διευθυντικά του στελέχη ,στους εργάτες και υπαλλήλους του. Εκείνος ορίζει τα προσόντα εκείνων που θα απασχολήσει στην επιχείρησή του και φυσικά εάν η επιχείρησή του δεν προχωρά οικονομικά σωστά μπορεί και να την κλείσει και , να απολύσει μέρος ή και το σύνολο του προσωπικού της.
Στο Δημόσιο τομέα που εργοδότης του είναι το κράτος με τους εκάστοτε εκφραστές και εκπροσώπους του, το ζήτημα διαφέρει. Εδώ η πρόσληψη προσωπικού δεν πρέπει να είναι υπόθεση του κάθε πολιτικού-κομματικού παράγοντα, αφού άλλωστε και η αμοιβή αυτού του προσωπικού βαρύνει όλους τους πολίτες φορολογουμένους.
Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό θα μας τονίσουν κάθε φορά που απειλούνται συμφέροντα εργαζομένων, οι συνδικαλιστές. Όμως οι εκάστοτε πολιτικοί-κομματικοί παράγοντες στην προσπάθειά τους πάντα να κρατήσουν και να κρατηθούν στην εξουσία διεύρυναν με πλήθος μη αναγκαίων προσλήψεων τον αριθμό του προσωπικού του Δημοσίου και Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών σε τέτοιο σημείο που σήμερα στην περίοδο οικονομικής κρίσης που βιώνουμε οι δανειστές μας ,προκειμένου να συνεχίσουν το δανεισμό μας αξιώνουν τη μείωση του προσωπικού του δημοσίου τομέα, το οποίο και θεωρούν μεγάλο και τα έξοδα προσωπικού υπερβολικά. Πολύ ορθά ο Ζαν-Κλώντ -Γιούνκερ σε δηλώσεις του σημείωνε πρόσφατα πως «οι Έλληνες πληρώνουν τα λάθη ενός ολοκλήρου πολιτικού συστήματος και όχι μόνο μίας η δύο κυβερνήσεων»
Δυστυχώς αυτό το πολιτικό σύστημα ουδόλως δείχνει να κατανοεί την οξύτητα του προβλήματος και δεν δέχεται να το αλλάξει. Συνεχίζει να βαδίζει στο ίδιο μήκος κύματος. Μεταξύ αναξιοκρατίας, οικογενειοκρατίας και νεποτισμού. Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας γίνεται από πρόσωπα τα οποία επιλέγει το ίδιο το σύστημα ανεξαρτήτως προσόντων, ήθους και ικανοτήτων .Η αναξιοκρατία επικρατεί σε απολυταρχικά καθεστώτα όπως εξελίχθηκε και το καθεστώς στη χώρα μας όπου κυριαρχεί η διαφθορά και η ανικανότητα κάτι που όπως είπαμε παραπάνω αποτελούν και τη βασική αιτία της χρεοκοπίας της χώρας.
Ο νεποτισμός στη χώρα μας ανθεί πολλά χρόνια τώρα .Στο Ελληνικό Κοινοβούλιο κυριαρχούν γόνοι πενήντα οικογενειών. Το μοναδικό προσόν τους είναι ένα βαρύ όνομα, είναι οι λεγόμενοι «αχθοφόροι μεγάλων ονομάτων» του δημόσιου βίου.
Ο συνδικαλισμός είναι προέκταση του κομματικού μηχανισμού και βοηθός της εξουσίας στην ικανοποίηση ρουσφετιών.
Τώρα που η οικονομία της χώρας έχει πιάσει πάτο θα περίμενε κανείς να βάλουν λίγο μυαλό. Μολονότι η ανεργία έχει φθάσει τους 1.500.000 ανέργους μεταξύ των οποίων 700.000 νέοι, κανένας δεν συγκινείται, απλώς ένας Υπουργός της φαμίλιας Μητσοτάκη που έχει αδελφή στο κοινοβούλιο, ανιψιό Γραμματέα Περιφέρειας και πατέρα πρώην πρωθυπουργό που δεν εργάστηκαν ουδέποτε, ανάλαβε να καθαρίσει τον κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων από παρανόμως προσληφθέντες, που χρησιμοποίησαν πλαστά η πλαστογραφημένα δικαιολογητικά κατά την πρόσληψή τους ή που οι συμβάσεις τους από ορισμένου χρόνου και με αδιαφανείς διαδικασίες κατέστησαν αορίστου χρόνου.
Οποία υποκρισία να επιχειρούν να επιφέρουν κάθαρση στο δημόσιο βίο αυτοί που κυρίως με την πολιτεία τους και την τακτική τους ευθύνονται κατά κύριο λόγο για τους διορισμούς ημετέρων..
Αλήθεια πόσο ηθικό είναι από την μια πλευρά να έχουμε 700.000 νέους ανθρώπους στην ανεργία και από την άλλη να συνεχίζουμε να προστατεύουμε εκείνους που με πλαστά έγγραφα πέτυχαν το διορισμό τους ή κι ακόμη εκείνους που χωρίς φανερές διαδικασίες, υπό το σκότος πέρασαν από τις εξάμηνες η δωδεκάμηνες συμβάσεις στις συμβάσεις αορίστου χρόνου ανεξαρτήτως εάν ήταν αναγκαίες ή όχι οι προσλήψεις τους;
Οι συνδικαλιστές μας έχουν αναλάβει την προστασία των πλαστογράφων, των κομματικών εγκαθέτων και νεποτιστών που κατάλαβαν μια θέση που δεν δικαιούνταν και που 700.000 άνεργοι τη βλέπουν μόνο στα μαύρα-κατάμαυρα όνειρα τους.
Είναι θεμιτό και νόμιμο, είναι ηθικό προκειμένου περί υπαλλήλων των Δήμων να βαρύνεται ο λαός με τιμολόγια υπερβολικά για την πληρωμή των παρανόμως και καθ’ υπέρβαση των υπαρχόντων αναγκών προσληφθέντων και να παραγνωρίζονται τα δικαιώματα προστασίας των πολιτών από την αβάσταχτη φορολογία των υποτίθεται ανταποδοτικών τελών;.
Είναι αδιανόητη η άρνηση αξιολόγησης και έρευνας των δικαιολογητικών βάσει των οποίων έγιναν προσλήψεις προσωπικού. Οι Δήμοι και διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί δεν αποτελούν φιλανθρωπικά ιδρύματα και πολύ περισσότερο μαγαζάκια των Δημάρχων και λοιπών δημοτικών και άλλων παραγόντων. Πρέπει να καταλάβουν πως είναι λαϊκοί εντολοδόχοι και πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με τις εντολές και προς το συμφέρον των εντολέων τους. Η όποια πaρέκκληση είναι καταδικαστέα οι δε συνδικαλιστές που υποθάλπουν την παρανομία με μια κακώς νοούμενη αλληλεγγύη, στερούνται ηθικού ερείσματος και ως τέτοιοι παραμένουν κατακριτέοι.
