Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η συνέντευξη του πρωθυπουργού στον ΣΚΑΪ δεν μας προσέθεσε πολλά στοιχεία σε αυτά που ήδη ξέρουμε: ο Αλέξης Τσίπρας πορεύεται με πάγια στρατηγική και κάνει ό,τι μπορεί, προκειμένου να μείνει στην εξουσία. Άλλωστε, ήταν ίσως και η πρώτη φορά που ειπώθηκε τόσο καθαρά από τα χείλη του πως το δημοψήφισμα έγινε προκειμένου να αποτραπεί μια πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, με άλλα λόγια για να μην πέσει η κυβέρνησή του.
Ίσως το μόνο νέο βασικό στοιχείο να είναι η πρόθεση για απευθείας εκλογή του ΠτΔ, αλλά μόνο με λελογισμένη ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του και η εισαγωγή του θεσμού τωνν συμβουλευτικών δημοψηφισμάτων, με πρώτο επίδικο το ζήτημα της απευθείας εκλογής του ΠτΔ. Πρόκειται για ζήτημα, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί πολιτική βόμβα, αν το Μαξίμου επιμείνει και δεν περιορίσει ρητά τις εξουσίες του ΠτΔ, μιας και θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια έμπρακτη κατάσταση δυαρχίας, κάτι που κανείς δεν θέλει να συμβεί. Πλην όμως, αυτό είναι ίσως και το πιο επουσιώδες. Ο κόσμος δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για το πώς θα εκλέγεται ο ΠτΔ, αν και το ζήτημα θα έπρεπε να είναι πιο κεντρικά στην ατζέντα και ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να επεξηγήσει με σοβαρότητα γιατί δεν αρκεί η εκλογή από τους αντιπροσώπους του λαού. Θα μπορούσε, φερ ειπείν, να αποσυνδεθεί η εκλογή ΠτΔ από την πρόκληση πρόωρων εκλογών και αυτό να είναι μια ουσιαστική μεταρρύθμιση. Αλλά, αυτό δεν συζητείται, οπότε πάμε παρακάτω.
Άλλωστε, το ζήτημα του ΠτΔ είναι το δέντρο. Το δάσος έχει να κάνει με τη συνολική πορεία της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά και τις αντοχές της κοινωνίας.
Δεν είναι μυστικό στο Βερολίνο πως η Καγκελαρία δεν θέλει αναταράξεις πριν τις Γερμανικές εκλογές του μεθεπόμενου φθινοπώρου. Υπό αυτό το πρίσμα, να θεωρείτε βέβαιο πως η πολιτική πίστωση στον κ. Τσίπρα δεν έχει αρθεί, ιδίως όσο προωθεί και το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων, όσο και αν κλαίει και θρηνεί ο αρμόδιος υπουργός Χρήστος Σπίρτζης, ο οποίος πλέον είναι περισσότερο καρικατούρα και λιγότερο υπουργός. Η Γερμανία δεν έχει λόγο να επιθυμεί αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα, όσο το πρόγραμμα εφαρμόζεται, όπως εφαρμόζεται, και η κοινωνική αναταραχή είναι ανεπαίσθητη.
Το πρόβλημα που ο κ. Τσίπρας έχει, είναι οι αντοχές της κοινωνίας. Αυτό που δεν γνωρίζουμε, είναι ποια θα είναι η κατάσταση στην κοινωνία, η οποία μαστίζεται από την υπερφορολόγηση, από το ερχόμενο φθινόπωρο. Ο κόσμος προς το παρόν αναζητά λίγη ξεκούραση και λίγη κανονικότητα, αλλά η επαναφορά στην πραγματικότητα του Σεπτεμβρίου θα καθορίσει το εύρος της κοινωνικής αντοχής και άρα την πίστωση χρόνου της κυβέρνησης Τσίπρα. Παράλληλα, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να περιμένει τι θα γίνει και με τα εργασιακά. Αρκετοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι “στα κόκκινα”, βρίσκονται πραγματικά στο σημείο καμπής, και οι μεγαλόστομες διακηρύξεις για πάταξη της διαπλοκής δεν τους λένε πλέον και πολλά. Επομένως, ένας επώδυνος συμβιβασμός και μια πλήρης παράδοση στα εργασιακά δεν θα είναι διαχειρίσιμη για το Μέγαρο Μαξίμου και αυτό το γνωρίζει καλά ο κ. Τσίπρας και η ομάδα των συνεργατών του, οι οποίοι πιέζουν για τη διαμόρφωση ενός μετώπου απέναντι στις θέσεις του ΔΝΤ που είναι ακραίες και για πολλούς Ευρωπαίους.
Επομένως, ας μην εφησυχάζει ο κ. Τσίπρας. Ο εχθρός δεν είναι τόσο εξωτερικός πλέον. Άλλωστε, ο Σόιμπλε σε κάθε σενάριο είναι κερδισμένος. Ο “εχθρός” βρίσκεται στο εσωτερικό και δεν είναι καν τα “κανάλια της διαπλοκής”: είναι οι αντοχές της καθημαγμένης κοινωνίας, η αβελτηρία πολλών υπουργών, η μεταρρυθμιστική δυσανεξία της κυβέρνησης και η εξάντληση των αντοχών της Κ.Ο.του ΣΥΡΙΖΑ.
