Γράφει η Μαρία-Αρετή Ευαγ. Ζιαζιά
Το “μη επιχειρείν” αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα βασικότερα προβλήματα των ημερών στην ελληνική οικονομία και πραγματικότητα. Καθημερινά ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις “βάζουν λουκέτο”, οδηγώντας στην ανεργία πλήθος εργαζομένων.
Ο περιορισμός των εξαγωγών και των εισαγωγών, η υποχώρηση της κατανάλωσης από τα ελληνικά νοικοκυριά εξαιτίας της φοροκαταιγίδας, καθώς και η φυγή εταιρειών στο εξωτερικό συνθέτουν το παζλ της ζοφερής πραγματικότητας που επικρατεί στη χώρα αυτή την περίοδο. Πολυσύχναστες περιοχές χάνουν την εμπορική “αξία” τους, οδηγώντας ως επί το πλείστον μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες σε αδιέξοδο.
Ταυτοχρόνως, η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας έχει πέσει κατακόρυφα. Και πώς να μη συμβαίνει αυτό άλλωστε, τη στιγμή που απουσιάζει κάθε κίνητρο προς νέους επιχειρηματίες για την ανάπτυξη νέων δραστηριοτήτων. Ένας μάλιστα από τους πιο προβληματικούς παράγοντες του “επιχειρείν” είναι και η φορολογική αστάθεια, και αυτό γιατί το φορολογικό πλαίσιο είναι τόσο μετέωρο και διαρκώς μεταβαλλόμενο, προκαλώντας έτσι αβεβαιότητα και ατέρμονη οικονομική επιβάρυνση στους επιχειρηματίες. Σε κάθε περίπτωση, όσο οικονομικά εύρωστη και να είναι μια επιχείρηση, όσο σταθερή στην ποιότητα και υψηλά υποσχόμενη στις παροχές της να είναι, δε δύναται να εξελιχθεί οικονομικά και επιχειρηματικά. Και αυτό γιατ, θα βρεθεί γρήγορα αντιμέτωπη με τους «νοσηρούς» κρατικούς μηχανισμούς και θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Παράλληλα, ως άμεση απόρροια όλων των ανωτέρω είναι η έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στα ασφαλιστικά ταμεία, στα οποία πλέον δε θα μπορούσε να αποδοθεί καταλληλότερος χαρακτηρισμός από αυτόν της «ωρολογιακής βόμβας» που είναι έτοιμη να εκραγεί. Τη στιγμή που ο τζίρος του ελεύθερου επαγγελματία έχει κατακρεουργηθεί, πώς θα καταφέρει εκείνος από την πλευρά του να είναι συνεπής στις φορολογικές του υποχρεώσεις; Έτσι, λοιπόν, η μια κατάσταση διαδέχεται την άλλη και καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: Η μειωμένη εισπραξιμότητα διογκώνει το ήδη υπάρχον έλλειμμα, με απώτατο αποτέλεσμα την κατασπατάληση του οικονομικού «κουμπαρά» του κράτους.
Επομένως, μόνο άμεσες διαρθρωτικές λύσεις θα μπορούσαν να καταστήσουν τον επιχειρηματικό τομέα της Ελλάδας βιώσιμο και σταδιακά οικονομικά υγιή. Λύσεις που θα διορθώσουν τον πυρήνα του προβλήματος και ταυτοχρόνως θα ωθήσουν –μέσω κινήτρων και φοροαπαλλαγών- τους νέους επιχειρηματίες να τολμήσουν να δράσουν και εν τέλει να επιτύχουν.
