Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Ας ξεκινήσουμε με μια υπόθεση (όχι και τόσο μακρινή). Ας πούμε ότι ήταν ήδη κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου τα ΜΑΤ θα είχαν μια διακριτική παρουσία. Οι εκδηλώσεις θα διεξάγονταν με κάθε λαμπρότητα, οι φοιτητές θα έβγαζαν πύρινους λόγους υπό τα χαμόγελα του Αλέξη, άντε και τίποτα αναρχικοί να πέταγαν καμιά πέτρα. Την Τρίτη όλοι θα πήγαιναν στις δουλειές τους και στα επιτελεία της κυβέρνησης θα μουρμούριζαν σαν άλλοι Ντε Γκώλ “όλα πάνε καλά”. Οι δεξιές εφημερίδες θα κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι αποσιωπεί τα προβλήματα της οικονομίας με άρτο και (αριστερά) θεάματα.
Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμη κυβέρνηση. Στην κυβέρνηση είναι ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροδεξιό, μαζί με ένα άλλο, το οποίο τουλάχιστον κάποτε ήταν κεντροαριστερό. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι μιλάμε για μια κυβέρνηση φθαρμένη, σε μια χώρα σε βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση. Τι θα υπαγόρευε η λογική; Να προσπαθήσει να μην προκαλέσει εντάσεις, να περάσει το Πολυτεχνείο όσο το δυνατό πιο ήσυχα και την Τρίτη να πάνε οι άνθρωποι στις δουλειές τους.
Και εδώ έρχεται η ανατροπή κάθε προγνωστικού, το φάουλ και το πέναλτι. Την Τετάρτη πάνε τα ΜΑΤ και αποκλείουν τη Νομική, έξι μέρες πριν την δεκάτη εβδόμη του Νοέμβρη. Την Πέμπτη προχωράνε σε μαζικούς ξυλοδαρμούς φοιτητών υπό ακροδεξιές ιαχές εναντίον της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και των νεκρών της εξέγερσης αυτής και εν τέλει, εναντίον της δημοκρατίας. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα του κέντρου της Αθήνας είναι αποκλεισμένα από διμοιρίες ΜΑΤ. Η κυβέρνηση έχει βάλει υποθήκη για ένα καυτό τετραήμερο, από σήμερα μέχρι τη Δευτέρα. Επιπλέον, με τα πανεπιστήμια κλειστά οι φοιτητές έχουν δυο επιλογές: είτε θα επιμείνουν να συγκρούονται με τα ΜΑΤ προκειμένου να μπουν στις κλειστές σχολές να γιορτάσουν την επέτειο, είτε θα κατευθυνθούν προς το Σύνταγμα. Η ατμόσφαιρα μυρίζει πραγματικά μπαρούτι.
Πώς να εξηγήσει κανείς την συμπεριφορά της κυβέρνησης; Ίσως ο Αντώνης Σαμαράς κουράστηκε και είπε να πέσει ηρωικά, εν μέσω των ερειπίων του κέντρου της Αθήνας. Ίσως πιστεύει μάταια ότι εκτεταμένα επεισόδια θα συσπειρώσουν το συντηρητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως αποφάσισε να δημιουργήσει ένταση μπας και επέμβει ο στρατός και τον σώσει. Ίσως όμως εν τέλει ο Αντώνης Σαμαράς να είναι σύντροφος του Φιντέλ Κάστρο, του Άρη Βελουχιώτη και του Κιμ Γιονγκ Ουν και είπε να φέρει μια ώρα αρχίτερα την επανάσταση στην Ελλάδα. Όπως και να έχει, καληνύχτα και καλή τύχη σύντροφε Αντώνη.
