Γράφει ο Γεώργίος Χρ. Μακρής
Δικηγόρος Πειραιώς, LLM University of Kent
Χωρίς να διεκδικώ τη πατρότητα της ενσυνείδητης αυτής παραδοχής από τον Eco* θεωρώ πως ο όρος “πολιτική ορθότητα” χρησιμοποιείται, σχεδόν από καταβολής του, με πολιτικώς εσφαλμένο τρόπο. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλη την Ευρώπη η χειρότερη κοινωνική κατηγορία που μπορεί να προσαφθεί σε κάποιον είναι αυτή του “ρατσιστή” η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις ενέχει όχι μόνο κοινωνικές αλλά και ποινικές προεκτάσεις. Κάπως έτσι, ένα -υποτίθεται- φιλολογικό κίνημα γλωσσικής μεταρρύθμισης δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί αποκλίνουσες γλωσσικές χρήσεις επιβάλλοντας επιπλέον ταμπέλες χωρίς σαφές εννοιολογικό περιεχόμενο.
Βεβαίως η πολιτική ορθότητα, ιδιαίτερα στη χώρα μας αλλά και γενικότερα, είναι κατάκτηση και εν πολλοίς εργολαβία της αριστεράς: Είναι αποδεκτό να μιλάς με υπερηφάνεια για τα “ανθρώπινα δικαιώματα” των μειονοτήτων αλλά είσαι “ρατσιστής” όταν τολμάς να ισχυρίζεσαι πως η πλειοψηφία τους εισήλθε παράνομα. Η ίδια η πραγματικότητα δηλαδή βαφτίζεται αυθαίρετα ρατσισμός· ξεκάθαρο σημάδι κοινωνικοπολιτικού αυτισμού. Ένα πρώτο, μάλλον ρητορικό, ερώτημα προς το Σύριζα λοιπόν είναι κατά πόσο ασπάζεται τέτοιου είδους αντιλήψεις.
Ενδεικτικό των (πολιτικών και μη) αντιλήψεων κάθε πολιτικού οργανισμού -από τις τρομοκρατικές φράξιες της ακροαριστεράς του μαύρου μπλοκ ως τις δράκες τις ριζοσπαστικής ακροδεξιάς του μαύρου κρίνου και σε όλα τα ενδιάμεσα ιδεολογικά στάδια τους- είναι το εκάστοτε πολιτικό πρόγραμμα, για άλλους το μανιφέστο τους. Είτε ο σκοπός του εκάστοτε κόμματος είναι η φορολόγηση του πλούτου (του ποιου;), είτε σκοπευει να βρει πετρέλαιο στη σελήνη, είτε -το χειρότερο- αποσκοπεί στη διάλυση της εθνικής συνοχής και ταυτότητας, η ουσία παραμένει ίδια: οι στόχοι του περιγράφονται πάντα στο εκάστοτε πρόγραμμα του· τουλάχιστον στην ιδανική τους εκδοχή.
Έτσι συμβαίνει και με τις έκδηλες διεθνιστικές καταβολές, που είναι λίγο πολύ δεδομένες για κάθε αριστερό κόμμα που σέβεται τον εαυτό του, αλλά και με τις σαφείς εστιάσεις του Σύριζα στο μεταναστευτικό που τολμά να αξιώνει τη de facto και de jure νομιμοποίηση της πλειοψηφίας των λαθρομεταναστών στο πρόγραμμα του. Αυτό, δε χρειάζεται να είσαι φωστήρας για να το δεις, αρκεί να μην είσαι αρνητής της πραγματικότητας ή αμπελοφιλόσοφος μιας ανοιχτής χαζοχαρούμενης μονιασμένης οικουμένης σε ένα κόσμο που προβάλλει εσχάτως ένα ριζοσπαστικά βίαιο και ρευστό προσωπείο.
Τα παραπάνω βέβαια αν τα πεις δυνατά είσαι αυτομάτως φασίστας, σκοταδιστής ακροδεξιός, πινοσέτικός, θατσερικός κλπ μα πάνω απ’όλα ρατσιστής… Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί μπορούν. Γιατί τους αφήνουμε. Γιατί όλοι νοιώθουμε ένα ενοχικό σύμπλεγμα να μη πούμε το αυτονόητο: πως είμαστε πρώτα και πάνω απ’όλα έθνος, όχι πολτός. Γιατί -ακόμη- η όποια αγανάκτηση και αμφισβήτηση προς την ΕΕ δεν είναι για την οικονομική βουλιμία της αλλά για την ασέβεια προς τη μάνα της, την Ελλάδα. Αλλά φοβόμαστε να το πούμε φωναχτά μη τυχόν και μας προσάψουν το παρατσούκλι “συντηρητικός”, τη ταμπέλα “εχθρός της προόδου” κ.α.. Όμως απέναντι σε μια τέτοια πρόοδο, που οδηγεί σε μια κοινωνία #consέrva, εγώ προτείνω τη συντήρηση και τη προοδευτική ενίσχυση όσων στοιχείων μας κράτησαν όρθιους διαχρονικά. Επενδύω στη Ταυτότητά: στον Ελληνισμό.
Στο νεοελληνικό κράτος του, εδώ και χρόνια, καλπάζοντος μαρξισμού σημασία έχει η δυναμική της εκάστοτε πολιτικώς ορθής ταμπέλας όπως οι παραπάνω. Κανένα επιχείρημα -ορθολογικό ή παράδοξο- δεν μπορεί να αντέξει το δυσανάλογο βάρος που δημιουργεί η απλουστευτική μηχανική της. Πιστεύεις στη διαχρονία του Ελληνικού έθνους; -Είσαι Φασίστας. Δέχεσαι την Ορθόδοξη παράδοση; -Είσαι σκοταδιστής. Θέλεις Εθνική ταυτότητα και κυρίαρχη κουλτούρα; -Είσαι ακροδεξιός. Βλέπεις το μέλλον της Ελλάδας στο δυτικό κόσμο; -Είσαι μνημονιακός. Θεωρείς αναγκαία τη φύλαξη των συνόρων από την αθρόα λαθρομετανάστευση; -Είσαι ρατσιστής…
Εφόσον ξέρουμε καλά -από τη πληθωρική παροχολογία του- τις (ιδανικές) προγραμματικές θέσεις του Σύριζα για την οικονομία και το μνημόνιο είναι καιρός να φωτιστεί και η αθέατη πλευρά -η πιο σκοτεινή και επικίνδυνη- του προγράμματος του. Εκείνη που αφορά τη διαχρονική αποστροφή της αριστεράς για το έθνος και για όσα αυτό στέκεται. Για τα ιερά και τα όσια· για όσα σταθήκαμε από το Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, μέχρι τη Αργυρόκαστρο και τη Λέσβο. Ποτέ η αριστερά δεν συμφιλιώθηκε με την ιστορία και έφτασε η ώρα να πάρει τη ρεβάνς.
Χωρίς ταμπέλες και τσιτάτα, κονιορτοποιώντας τη πολιτική ορθότητα που πατερναλιστικά κατάφεραν να μας επιβάλλουν, αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει -κατά μετριοπαθή πρόβλεψη- 250000 νέοι πολίτες.
“Κινδυνολογίες” θα αντιτείνει κάποιος, απλές αναφορές είναι για να εξευμενιστούν όσοι αρνούνται τη μεταλλαγή του Σύριζα σε νέο ΠΑΣΟΚ. Πέρα όμως από την -πάγια και διαχρονική- εμπάθεια της αριστεράς για το έθνος και τα άγια του, για τον ίδιο τον Τσίπρα η συντριβή της εθνικής δημογραφικής συνοχής είναι μάλλον μονόδρομος. Εύχομαι να διαψευστώ και να μεσολαβήσει μια μικρή αριστερή παρένθεση όπου ο πανίσχυρος ηγεμονισμός της θα απομυθοποιηθεί οριστικά. Μακάρι, το εύχομαι, αλλά δε μου προκύπτει.
Εξηγούμαι:
Μια εν πολλοίς μετριοπαθής και σίγουρα ψύχραιμη ανάγνωση της πραγματικότητας απορρίπτει αναφανδόν την άποψη πως ο Τσίπρας έχει το θάρρος να αφήσει την Ελλάδα να καταστεί Κολομβία της Μεσογείου τζογάροντας, εως τελικής πτώσεως, την επιβίωση αφενός όλων μας και -κυρίως- τη δική του. Συνεπώς, γρήγορα ή γρηγορότερα, θα υποκύψει στις ευρωπαϊκές προσταγές ώστε να αποφευχθεί η συντριβή της χώρας στις συμπληγάδες του απομονωτισμού και της χρεωκοπίας. Οι αντιφάσεις στο εσωτερικό του Σύριζα προς στιγμήν θα αναδειχθούν όπως το περιεχόμενο του βόθρου σε βουλωμένη από ρίψη χαρτιού υγείας τουαλέτα.
Από την Αριστερή πλατφόρμα ως τη συνιστώσα ΡΟΖΑ ο εκνευρισμός κι η κριτική θα είναι διάχυτοι· χωριά το ΚΚΕ του Κουτσούμπα· ξέχωρα τα λουλούδια του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των αφασιακών χαοτικών των Εξ-αθλίων. Το πολιτικό αποφρακτικό για τις συνιστώσες -το touboflo του Αλέξη στην αριστερόστροφη υποκουλτούρα- είναι πως οι λαθρομετανάστες αμέσως θα μετονομαστούν “προσφυγές” και σύντομα, μόλις το διαζύγιο με τον έλληνα ψηφοφόρο επέλθει οριστικά, θα γίνουν “πολίτες”. Οι συνιστώσες θα πανηγυρίζουν, οι κουκουλοφόροι θα γίνουν για λίγο μπογιατζήδες λερώνοντας με ταξικό μίσος τους τοίχους των πόλεων και το ΚΚΕ -αν είμαστε πολύ τυχεροί- ίσως γνέψει θετικά ψελλίζοντας “ναι”. Το ΠΑΣΟΚ -και τα τρία- είναι ΠΑΣΟΚ, θα ακολουθήσει.
Αυτό πρακτικά σημαίνει δύο πράγματα:
Πρώτο και αυτονόητο για μια χώρα που μαστίζεται από υπογεννητικότητα, την ριζοσπαστική αλλοίωση του εθνικού δημογραφικού χάρτη εις βάρος των Ελλήνων. Θα επιχειρήσει δηλαδή να λύσει το ελληνικό δημογραφικό πρόβλημα -έτσι θα το προβάλλει- δίνοντας το προβάδισμα στους ξένους που πολλαπλασιάζονται ραγδαία όταν οι δικοί μας δείκτες δημογραφικής ανάπτυξης είναι εδώ και χρόνια αρνητικοί. Αυτό πρακτικά σημαίνει την διάλυση της εθνικής κοινωνίας. Η Ελλάδα του Οδυσσέα, του Μήτσου και της Ελπίδας θα καταστεί ανεπιστρεπτί ένας πολυεθνικός πολτός όπου ο Αμπντούλ, ο Χαμίτ κι η Μίσσα υπερτερούν. Αν όχι άμεσα, σύντομα· απειλητικά σύντομα.
Δεύτερο και όχι λιγότερο σημαντικό για όσους αισθάνονται πως θέλουν η ψήφος τους να έχει κάποια αξία, τη δραστική και βίαιη αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών υπέρ του Σύριζα και συνεπώς το γάτζωμα του στην εξουσία. Βλέπετε ο Τσίπρας αν και είναι αμφίβολο αν είναι ιδεολόγος, είναι αναντίρρητα πολιτικά αδίστακτος. Προκειμένου να επιβιώσει σχημάτισε προσωπικους στρατούς -φράξιες- και έριξε πρώτον τον ευεργέτη του Αλαβάνο· το πιο πρόσφατο θύμα του ο κυρ-Φώτης. Ποιος εγγυάται πως δεν θα θελήσει μια νέα εκλογική πελατεία -συμπαγή και αδιάσπαστη- προκειμένου να συγκροτήσει το νέο του προσωπικό στρατό ώστε να καρφωθεί σώνει και ντε στην εξουσία ιδιαίτερα όταν, όπως μετριοπαθώς υποθέσαμε παραπάνω, το διαζύγιο του από το μέσο έλληνα ψηφοφόρο θα είναι δεδομένο;
Τότε που η πολιτική ορθότητα της εποχής θα βαφτίζει το μετα-εθνικό αυτό συνονθύλευμα “ελληνικό δημογραφικό θαύμα”, “διεθνιστική κοινωνία”, “κοινωνία αλληλεγγύης” θα είναι πλέον αργά για τον Οδυσσέα, τον Μήτσο και -κυρίως- την Ελπίδα. Γι’αυτό και κάθε ώρα που περνάει κι ο Σύριζα ασκεί εξουσία είναι μια καλή αφορμή για αντίσταση στην οργουελικής εμπνεύσεως πολιτική ορθότητα που μασκαρεύει με επιτηδευμένα ουδέτερους όρους τις ιδεολογικές εμμονές της αριστεράς και τις προσεγγίσεις της. Γιατί ανοχή στο Σύριζα είναι πυροβολισμός στο κεφάλι της εθνικής μας υπόστασης. Γιατί θέλουμε εδώ μόνο όσους μπορούν να ζήσουν με εμάς, δίπλα μας, ανεχόμενοι τη δική μας κουλτούρα κι όχι εμείς τη δική τους, θελουμε μόνο όσους μπορούμε να αντέξουμε ως κοινωνία σε μια διαδικασία μηχανιστικής μετοχής τους στον Ελληνικό τρόπο· όχι όσους φιλοδοξούν να μας πνίξουν. Γιατί δεν είμαστε ρατσιστές αλλά ορθολογιστές: χωρίς Ελληνικό έθνος δεν υπάρχει Ελλάδα. Από αυτή είναι που θέλουν να απαλλαγούν κι απ’όσα, μέσα από το πυρωμένο ιστορικό μονοπάτι της, συμβολίζει.
*Umberto Eco: Για το politically correct. La Repubblica, Οκτώβριος 2004.
