Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Η Μεταπολίτευση τελείωσε και μας άφησε τα “καΐδια” της, μεσούντος ενός σύγχρονου πολέμου που διεξάγεται με επεξεργασίες δεδομένων και βομβαρδισμό εικόνων. Αυτό ακριβώς “έβγαλε” ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπροστά στο φακό όταν βρέθηκε κι αυτός “επί τόπου”, στο Μάτι.
Όποιος έχει έστω και μικρή επαφή με την “Οδύσσεια” της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας ξέρει πως κάθε κύκλος κλείνει μέσα σε “καμένη γη”. Για σύγχρονο δυτικό έθνος μετράμε πολλές καταστροφές. Το ‘22 ήταν η Σμύρνη. Και μετά ήρθαν το Δίστομο και τα Καλάβρυτα. Κι ακολούθησε η λαίλαπα του ‘44-’49. Ύστερα ήρθαν οι στάχτες των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης στα Σεπτεμβριανά του 1955, για ν’ ακολουθήσουν οι στάχτες της Κύπρου το 1974.
Μετά “γίναμε Ευρώπη”, στα χαρτιά τουλάχιστον, κι ησυχάσαμε για λίγο. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Διότι στην πορεία των χρόνων αποδείχθηκε πως δεν είναι βέβαιο αν για την Ευρωπαϊκή Ένωση η Ελλάδα είναι «αναπόσπαστο τμήμα ή διαπραγματεύσιμη επαρχία» όπως έγραφε ο Παναγιώτης Κονδύλης δυόμισι δεκαετίες πριν.
Οι στάχτες στο Μάτι είναι το αποτέλεσμα ενός κράτους που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, είναι fake news κάθε αναφορά σε ελληνικό κράτος. Αν υπήρχε ελληνικό κράτος δεν θα έπαιρνε υποβρύχια που γέρνουν, θα έπαιρνε πυροσβεστικά αεροσκάφη. Θα ήταν περιφερειακή δύναμη πυρόσβεσης στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Και το χειρότερο όλων είναι πως από πουθενά δεν διαφαίνεται μια αξιόπιστη “επόμενη κίνηση”, καθώς από τη μια είναι, οριζόντια πλέον, όλο το συνυπεύθυνο πολιτικό σύστημα κι απέξω είναι μόνον οι φασίστες.
Αυτό που μας είπε ο Πρόεδρος με τη στάση του σώματός του, με το κεφάλι χωμένο ενοχικά μέσα στους ώμους και τα χεράκια σταυρωμένα είναι πως η κατάσταση είναι τραγική και δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το τι μπορεί ακόμη κι ένας συμβολικός Πρόεδρος να κάνει για την πατρίδα και τη δημοκρατία που εκπροσωπεί.
Στο παιχνίδι πάντα υπάρχουν παίκτες και πιόνια. Ο Πρόεδρος έκανε ένα μάλλον ακούσιο διάγγελμα στη “γλώσσα του σώματος” για να μας πει πως άλλη μια φορά μέσα στη σύγχρονη ιστορία ανήκουμε στα πιόνια. Από τον ίδιο, τον πρώτο, μέχρι τον τελευταίο. Και δεν χρειάζεται κανένας εξωτερικός εχθρός να προσπαθήσει πολύ, αφού τρέφουμε τον εχθρό μας μέσα μας. Κι είναι ο κακός εαυτός μας, αυτός που “κάνει πολιτική” με τις ζωές των άλλων, πιστεύοντας αφελώς πως δεν θα πληρώσει ποτέ.
Μεγάλη η ύβρις, μεγάλη και η τραγωδία…
ΥΓ: Αλήθεια πόσο μεγάλη είναι η τραγωδία αυτή τη φορά; Ούτε τον αριθμό των νεκρών δεν ξέρουμε. Και μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε. Ξέρουμε μόνον πως ο Κουφοντίνας έφυγε από τον Κορυδαλλό και πάει να κάνει το “αγροτικό” του.
