Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας δεν έμαθε ποτέ να μασάει τα λόγια του και όταν είναι να πει ή να καταγγείλει κάτι, το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη για τις συνέπειες που μπορεί να ακολουθήσουν.
Όπως συνέβη με τις πρόσφατες δηλώσεις του για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη με τον οποίο διαφωνεί με τη δήλωση που είχε κάνει ο τελευταίος επειδή εναντιώνεται στο νέο καθεστώς στη μουσική βιομηχανία που θέλει τους νέους δίσκους να κυκλοφορούν μαζί με εφημερίδες. Στην ερώτηση αν ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, όταν επιλέγει τραγουδια και τα μελοποιεί, έχει κατά νου το περίγραμμα της επιτυχίας, ξεσπά:
«Δεν υπάρχουν πια δισκογραφικές επιτυχίες. Μπορεί ένα τραγούδι να μπει στις playlists των ραδιοφώνων και να γίνει επιτυχία ή κάποια τραγούδια με συγκεκριμένη δυναμική μπορεί να ξεχωρίσουν. Εγώ έζησα και τις καλές δισκογραφικές εποχές, όπου ο δίσκος μου «Το διάλειμμα κρατάει δυο ζωές» είχε σουξέ: τα «Τερατάκια τσέπης», τον «Σουλτάνο», το «Ελα ψυχούλα μου», τα οποία τα παίζω ακόμη και γίνεται χαμός. Με συντηρούν αυτά τα τραγούδια. Μετά οι δίσκοι σταμάτησαν να πουλάνε, έκλεισαν τα δισκάδικα, άλλαξε το status στα ραδιόφωνα. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις επιτυχία και δεν το κυνηγάς κιόλας. Εγώ δεν το κυνηγάω. Θες, όμως, τα τραγούδια να φτάσουν στον κόσμο και να τα ακούσει. Αυτό είναι και το σημείο που έρχομαι σε κόντρα με κάποιους που λένε «γιατί να δίνουμε τους δίσκους μας σε μεγάλες εφημερίδες;». Εγώ θεωρώ ότι είναι μια λύση. Καταλαβαίνεις ότι από την εφημερίδα δεν σου αποδίδουν πολλά λεφτά. Αλλά πολλοί βγαίνουν στο Τwitter και βρίζουν. Βγήκε και έγραψε ένας: «Καλά, δεν βλέπετε ο άνθρωπος με τι πόνο ψυχής το έκανε; Κι εσείς πάτε και δίνετε τα cd σας στις εφημερίδες»…
Αναφέρεστε στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, που είπε πως θεωρεί προσωπική ήττα την κυκλοφορία δίσκου του μέσω εφημερίδας;
«Εγινε ένα θέμα με τον Αλκίνοο στο Τwitter. Άμα θες, μην το δίνεις, ρε φίλε. Τον δίνω γιατί έχω ανάγκη και πρέπει να τον δώσω… Μην τον δίνεις καθόλου! Μην τρελαθώ ότι θέλεις να κάνεις μια παραγωγή δίσκου. Ο καθένας μπορεί να την κάνει στο σπίτι του με ένα κομπιούτερ. Εμένα με ενδιαφέρει να πάνε τα τραγούδια μου στον κόσμο και με μεγάλη χαρά τα δίνω στην εφημερίδα. Ειλικρινά…»
