Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Διάβασα το σχόλιο του Πρετεντέρη και αμέσως μετά αυτό του Καρτερού, για να διαπιστώσω πως τα κουμπιά της Αλέξαινας αναδεικνύονται περισσότερο σε ξεκούμπωτες ρόμπες.
Σήμερα, τα κουμπιά της Αλέξαινας δεν είναι οι «κομβίες», δηλαδή οι πολεμίστρες που φέρεται να κατασκεύασε με δικά της χρήματα – στην απειλούμενη από τους Φράγκους Ακροκόρινθο (φωτ.) – η Αλέξαινα, κόρη του αυτοκράτορα Αλέξιου Γ’ και σύζυγος του Λέοντα Σγουρού, αλλά οι αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες του Αλέξη να κυβερνήσει την Ελλάδα.
Πού οφείλονται αυτές οι δυσκολίες; Αν πιστέψεις τον Πρετεντέρη, στην αδυναμία του Αλέξη να διαμορφώσει συναινέσεις στο πολιτικό κέντρο, βαδίζοντας προφανώς πάνω στον Τρίτο Δρόμο του Γκίντενς. Αν πιστέψεις τον Καρτερό, στην αδυναμία του Αλέξη να μεταφέρει αμέσως και αποτελεσματικά τον έλεγχο των κουμπιών της εξουσίας από τους πωλητές στους πολίτες, εξαιτίας της μανιώδους αντίδρασης των ανθρωποφάγων της διαπλοκής.
Η ιλαροτραγωδία είναι πως και οι δύο σχολιογράφοι μας επιχειρούν να διαφύγουν από την πραγματικότητα που έχει δύο σκέλη: (1) Η ουσιαστική συναίνεση στο κέντρο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατά την ύστερη φάση της μεταπολίτευσης του 1974 ήταν αυτή ακριβώς που οδήγησε στην πτώχευση και στην μετατροπή της χώρας σε μεταμοντέρνο και μετανεωτερικό προτεκτοράτο δια του «ατομικού μηχανισμού σωτηρίας» της τρόικας. Λύση, λοιπόν, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι το ίδιο το πρόβλημα, αλλά η ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα στο πλαίσιο ενός αγωνιστικού πλουραλισμού, τον οποίο προφανώς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ο Γιάννης.
(2) Η δεύτερη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν θα μπορούσε ποτέ να τοποθετήσει τα δάκτυλα των πολιτών στα κουμπιά της εξουσίας, επειδή φρόντισε (κατέληξε) η ίδια – και μάλιστα από την αρχή – να λειτουργήσει ως πωλητής στο πλαίσιο εξυπηρέτησης του Τρίτου Μνημονίου και της μετάβασης σε ένα Τέταρτο μακροχρόνιο, εις βάρος της συντακτικής τάξης της ελληνικής πολιτείας και της ίδιας της νομιμότητας στην ΕΕ. Η κυβέρνηση των αριστερών, αγαπητέ Θανάση, είναι αυτή που ενίσχυσε τον θεσμό της πατρωνίας, υιοθετώντας την λογική «πελάτης-πωλητής» στις σχέσεις της με την ΕΕ, το διεθνές σύστημα και στο πλαίσιο άσκησης εσωτερικής πολιτικής. Και το χειρότερο είναι πως το έπραξε διαμορφώνοντας τη σημειολογική σχέση: πολίτης (σημαίνον) – πωλητής (σημαινόμενο).
Το αποτέλεσμα είναι σήμερα τόσο το περίφημο πολιτικό κέντρο του Γιάννη, όσο και η αριστερή κυβέρνηση του Θανάση να εμφανίζονται στην ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη σαν ξεκούμπωτες ρόμπες, με τα κουμπιά της Αλέξαινας να προσδίδουν ένα Γκραν Γκινιόλ ύφος στη διακυβέρνηση της χώρας. Η περίφημη υπόθεση των «τηλεοπτικών αδειών» έκανε ρόμπες καί τη κυβέρνηση του Θανάση καί την αντιπολίτευση του Γιάννη, γιατί, ωστόσο, θα πρέπει να κάνει ρόμπες και τους ίδιους προσωπικά; Να, αναγνώστη μου, τι δεν πρόκειται να καταλάβω ποτέ!
