Στην τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσιεύτηκε το Σάββατο στον «Επενδυτή» και δείχνει «ισοπαλία» ΝΔ– ΣΥΡΙΖΑ στο «18 και κάτι», υπάρχει ένα ενδιαφέρον εύρημα στην ερώτηση «ποιο κόμμα πιστεύετε ότι είναι κοντά στον ελληνικό λαό;». Η απάντηση που «θριαμβεύει» με ποσοστό 37% είναι ΚΑΝΕΝΑ! Ποσοστό κατά τρεις μονάδες πιο πάνω από την αντίστοιχη έρευνα της ίδιας εταιρείας τον περασμένο Σεπτέμβρη.
Ο δημοσκοπικός θρίαμβος του «Κανένα», είμαι βέβαιος πως ουδόλως θα απασχολήσει τους δύο «μονομάχους», οι οποίοι κοιτάζουν αυτή τη στιγμή μόνον ποιος είναι πρώτος και ποιος δεύτερος, χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα αν συγκεντρώνουν ως πρόθεση ψήφου το 15 ή το 55 %. Είναι μια μυωπική προσέγγιση της πολιτικής πραγματικότητας που επενδύει μόνον στις πρόσκαιρες εντυπώσεις και υποτιμάει το βαθμό απαξίωσης του πολιτικού συστήματος στη συνείδηση της κοινής γνώμης.
Αντίθετα, είμαι βέβαιος πως ο θρίαμβος του «Κανένα» φαντάζει ως δεξαμενή ψήφων και στήριγμα πολιτικής βιωσιμότητας για τα υπερφιλόδοξα εγχειρήματα νέων πολιτικών σχημάτων στο χώρο της «Κεντροαριστεράς», από τον Μόσιαλο και τον Λοβέρδο, μέχρι τη Διαμαντοπούλου που φημολογείται πως….«κάτι ψήνει». Φαίνεται πως οι αντίστοιχες εμπειρίες της Κεντροδεξιάς δεν έγιναν μάθημα στην απέναντι «πολυκατοικία». Η άνοδος και η πτώση πρώτα του ΛΑΟΣ και τώρα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», δείχνουν πως η όποια εκλογική επιτυχία είναι σχετική και συγκυριακή και στην ουσία έχουμε «κόμματα– φωτοβολίδες», τα οποία μετά από ένα σύντομο μεσουράνημα πέφτουν και σβήνουν στα αζήτητα. Διότι οι αρχηγοί τους δεν μπορούν να είναι κάτι διαφορετικό από τη μήτρα που τους γέννησε, δηλαδή το ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα. Συνεπώς και οι φιλοδοξίες των κεντροαριστερών εγχειρημάτων δεν μπορούν να έχουν καλύτερη τύχη, καθώς θα αναγνωρίζονται από όλους σαν ένα «μασκαρεμένο ΠΑΣΟΚ».
Από αυτή τη στήλη έχουμε επισημάνει πάρα πολλές φορές την ανάγκη της χώρας να πάει στην «επόμενη μέρα», αφήνοντας οριστικά πίσω της τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό που την πήγαν στα βράχια. Αυτή την ανάγκη εκφράζει και ο δημοσκοπικός θρίαμβος του «Κανένα», που ως σιωπηλός θυμός και περιφρόνηση προς την υπάρχουσα πολιτική τάξη, διαπερνά όλα τα κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά στρώματα του πληθυσμού. Η κοινωνία ψάχνει πλοηγό, ψάχνει ηγεσία πάνω στην οποία θα μπορέσει να ακουμπήσει την εμπιστοσύνη της. Κι όσο δεν βρίσκει πλοηγό και ηγεσία τόσο θα θριαμβεύει το «Κανένα».
Η συγκυρία είναι ένα σταυροδρόμι της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου. Ο ένας δρόμος, είναι ο δύσκολος δρόμος της πολιτικής αρετής. Η κοινωνία αντί να θυμώνει σιωπηλά να μιλήσει δημιουργικά. Κι αντί να ψάχνει την ηγεσία να τη δημιουργήσει η ίδια, με το θάρρος της γνώμης της και την τόλμη της. Μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία κοινωνικής αυτενέργειας μπορεί να γεννηθεί το καινούργιο. Διότι όλα τα υπόλοιπα αφορούν στους «συνήθεις υπόπτους» και στα «προσωπικά μαγαζάκια» που στήνονται για να ικανοποιήσουν τον πολιτικό ναρκισσισμό των εμπνευστών τους. Είναι «παιδιά» του πολιτικού συστήματος και του μοιάζουν απελπιστικά. Μπορούμε να ζούμε καλύτερα χωρίς αυτούς, απλά είναι δύσκολο να το παραδεχθεί ο εγωισμός τους.
Ο άλλος δρόμος συνιστά ένα πραγματικό κίνδυνο. Έζησα πολλά χρόνια στην Αμερική την τεράστια αποχή από την εκλογική διαδικασία. Ήταν η έκφραση της κοινωνικής αδιαφορίας για την πολιτική δύο κομμάτων (Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων) που δεν είχαν και τόσο σοβαρές προγραμματικές αποκλίσεις μεταξύ τους αλλά και του αισθήματος αδυναμίας να επηρεάσει ο πολίτης την πορεία των πραγμάτων.
Φοβάμαι ότι προς τα εκεί πάνε τα πράγματα καθώς η ίδια τάση καταγράφεται κλιμακούμενη και στη χώρα μας. Ξεκίνησε σαν αντίδραση στις διαψεύσεις των «καλύτερων ημερών», έγινε αδιαφορία την εποχή του υπερκαταναλωτισμού με δανεικά και σήμερα μεταμορφώνεται, μέσα στην κρίση, σε παραίτηση και αποχή. Οπότε και δίνει το δικαίωμα σε ένα 40% να αποφασίζει για το σύνολο του πληθυσμού. Ακριβώς για το λόγο αυτό, οι σημερινοί «μονομάχοι» δεν δίνουν τόση σημασία στο ποσοστό του «κανένα», καθώς ξέρουν πως το μεγαλύτερο μέρος του θα απέχει από την κάλπη.
ΥΓ1: Άλλο ένα ενδιαφέρον εύρημα της συγκεκριμένης δημοσκόπησης είναι η εξαιρετικά αρνητική αίσθηση που έχουν οι πολίτες για έννοιες όπως «κράτος», «αριστερά», «πολιτική» και «δεξιά». Αντίθετα, η συντριπτικά πρώτη σε θετικά συναισθήματα έννοια μεταξύ των ερωτηθέντων ήταν η λέξη «Ελλάδα». Τι δεν καταλαβαίνουν;
ΥΓ2: Στο αυριανό άρθρο θα περιγράψω τι σημαίνει για τους πολίτες «Ελλάδα» και γιατί είναι τόσο δύσκολο για το πολιτικό σύστημα να το αντιληφθεί.
