Το κεντρικό σύνθημα των κομμάτων που ανεδείχθησαν στη νέα γερμανική Βουλή ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου «αλλαγή», όπως κάθε ένα από αυτά την εννοεί, κατά τις ιδεολογικές εμμονές και προτιμήσεις του.
Μόνο που ο παράγων «σταθερότης» είναι ιδιαίτερα ισχυρός, τόσο στο πλαίσιο του κατεστημένου όσο και μεταξύ των πολιτών αυτής της χώρας, ιδιαίτερα μετά τις τραυματικές εμπειρίες των δύο Παγκοσμίων Πολέμων του περασμένου αιώνα. Από την άποψη αυτή, το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι κατά πάσα βεβαιότητα τρικομματική προεξοφλεί την άμβλυνση των αιχμών που υπήρχαν στα προγράμματα των μελλοντικών κυβερνητικών εταίρων· και δι’ αυτού του τρόπου εξυπηρετείται η ανάγκη «σταθερότητος».
Η μείζων διαφορά μεταξύ Γερμανίας και άλλων χωρών της Ενώσεως είναι ότι αποστρέφεται την «αταξία», τόσο στις εσωτερικές υποθέσεις της όσο και στη διεθνή σκηνή, και ως προς αυτό η χώρα με την οποία συγγενεύει περισσότερο είναι η Ιαπωνία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι διστάζει να προωθήσει ριζοσπαστικές αλλαγές, και ίσως το σημαντικότερο επίτευγμα της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ είναι αυτό που ονομάζουν κάποιοι αναλυτές «επαναπροσδιορισμό της γερμανικής ταυτότητας», ενσωματώνοντας μουσουλμάνους μετανάστες στην παραγωγική διαδικασία.
Περί το ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες υπολογίζεται ο αριθμός των μεταναστών που δέχθηκε η Γερμανία, όχι αποκλειστικά από τη Μέση Ανατολή, από το 2015, για να εξασφαλίσει το απαραίτητο εργατικό δυναμικό της βιομηχανίας. Σήμερα, το πενήντα τοις εκατό εργάζεται και φορολογείται, αποφέροντας έσοδα μεγαλύτερα στο δημόσιο από όσα χρήματα είχαν δαπανηθεί έως ότου ενταχθούν εις την παραγωγή.
Οι όροι της δημοσιονομικής πειθαρχίας που σάρωσαν τον Νότο θα αλλάξουν, αλλά όχι επί ζημία σοβαρή των ανεπτυγμένων χωρών του Βορρά. Περί αυτού θα φροντίσουν οι Φιλελεύθεροι, ώστε να είναι δυνατόν να ανακουφιστούν και οι Γερμανοί πολίτες, που υπέστησαν και αυτοί τις δυσμενείς επιπτώσεις της σιδηράς οικονομικής πειθαρχίας.
Βεβαίως, το βαρύ φορτίο που πρέπει να διαχειρισθεί ο νέος καγκελάριος είναι οι σχέσεις της Γερμανίας με την Κίνα, τη Ρωσία, αλλά και την Τουρκία, στο πλαίσιο της κλιμακώσεως μιας αντιπαραθέσεως που προωθεί ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν. Και είναι βέβαιο ότι ως προς τα θέματα αυτά το Βερολίνο θα επιδιώξει να κερδίσει χρόνο.
Άρθρο του Κώστα Ιορδανίδη στο Kathimerini.gr
