Μεγάλη πλειονότητα των αρχαιολόγων, αλλά και των καλλιτεχνών ασχολείται με το αριστούργημα της ψηφιδωτής αναπαράστασης της Αρπαγής της Περσεφόνης που βρέθηκε στην Αμφίπολη.
«Το ψηφιδωτό της Αμφίπολης είναι από τα ωραιότερα δείγματα βοτσαλωτού ψηφιδωτού που έχω δει και της αρχαίας ελληνικής τέχνης γενικότερα. Εδώ το ψηφιακό αναδεικνύεται ως μία από τις ευγενέστερες τέχνες της εποχής» λέει η ζωγράφος Δάφνη Αγγελίδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και μάλιστα, στο εργαστήριο Ψηφιδωτού.
«Αυτό που μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον στο ψηφιδωτό της Αμφίπολης είναι η μεταφυσική διάθεση στο θέμα του. Ο Ερμής Ψυχοπομπός είναι μια εκπληκτική μορφή, έτσι όπως τον είδα από τις φωτογραφίες. Μου θυμίζει κάποιους πίνακες της Αναγέννησης ο τρόπος που στρέφει το κεφάλι του. Έχει μια αμεσότητα το βλέμμα του Ερμή προς το θεατή που είναι συγκλονιστική, σε συναρπάζει. Καταλαβαίνεις όλο αυτό που πρόκειται να διαμειφθεί, μεταξύ θανάτου και ζωής…» τονίζει ακόμη.
«Είναι πάρα πολύ ποιητική όλη η σύλληψη για ψηφιδωτό. Η Περσεφόνη οδηγείται στον Κάτω Κόσμο κι έτσι γίνεται χειμώνας στη Γη. Υπάρχει μια μεταφορά ότι και η απουσία του νεκρού θα φέρει χειμώνα στη Γη. Συνήθως έχουν πολύ ρεαλιστικές απεικονίσεις επειδή πρόκειται για τέχνη σκληρή και αδρή», εξηγεί χαρακτηριστικά η κυρία Αγγελίδου, μιλώντας στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής».
«Είναι τόσο σημαντικό αυτό το ψηφιδωτό, ώστε με λίγους ανθρώπους και με ελάχιστα στοιχεία, εικονίζεται μία από τις επιβλητικότερες πολεμικές σκηνές στην ιστορία της τέχνης» υπογραμμίζει.
«Υπάρχει μια τρομερή σοφία στον τρόπο σύλληψης αυτού του ψηφιδωτού και στην οικονομία των υλικών και της αφήγησης. Εκτός από τη μορφή του Ερμή, με το εξαιρετικό πλάσιμό του, τον τρόπο που κοιτάζει τον θεατή, είναι εξαιρετικές οι μορφές των αλόγων. Είναι πάρα πολύ καλά δουλεμένα γιατί φαίνονται όλες οι λεπτομέρειες με τις μικρές χρωματικές διαβαθμίσεις. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ένα άλογο είναι πιο μπροστά και το άλλο πιο πίσω, πείθεσαι ότι αυτό το άρμα κινείται πολύ γρήγορα και έντονα. Η παράσταση των επιπέδων όπου ισορροπούν τα άλογα και οι μορφές, δημιουργούν μια περίτεχνη αυταπάτη βάθους» προσθέτει η Δάφνη Αγγελίδου.
