Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Η νέα έκθεση του ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έρχεται να βεβαιώσει εκ των υστέρων όλα όσα αποτέλεσαν κομβικά σημεία της δικής μου αναλυτικής προσέγγισης στην μεθοδολογία αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης της ευρωζώνης. Όλα! Είναι σαν να διαβάζω σήμερα αυτά που έγραφα πριν τη σύσταση και ένταξη της Ελλάδας στον «ατομικό μηχανισμό σωτηρίας». Προσεγγίσεις και εκτιμήσεις που αποτελούσαν τότε κοινό γνωστικό τόπο για μια μερίδα αναλυτών της διεθνούς οικονομίας, της διεθνούς πολιτικής και της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, αλλά θεωρήθηκαν σαχλαμάρες κάποιων περιθωριακών από τα κυρίαρχα ελληνικά ΜΜΕ και από την πελατεία τους στον ακαδημαϊκό και πολιτικό χώρο… για να μην αναφερθώ στις απολύτως διαστροφικές της πραγματικότητας αναλύσεις τραπεζικών ιδρυμάτων και οικονομικών συμβούλων, στις «επιστολές διανοούμενων» υπέρ του «σωτήριου προγράμματος της τρόικας» κλπ.
Φαντάζομαι, παράλληλα με την καταστροφή της εθνικής μας οικονομίας, της αγοράς και του μεγαλύτερου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, να μην έχει καταστραφεί καί η μνήμη μας (η ατομική και η συλλογική) μέσα σε αυτή την επταετία! Και όμως διαφορετική γνώμη έχουν τα ελληνικά ΜΜΕ. Τα (εξ)ομολογημένα λάθη του ΔΝΤ αντί να αποτελούν τη ντροπή της ελληνικής δημοσιογραφίας και του πολιτικού μας συστήματος, εμφανίζονται σήμερα στον Τύπο ουδέτερα πολιτικώς και σχολιάζονται συνήθως υπερβατικώς σαν να πρόκειται για κάτι εξωτερικό – άσχετο με την οντολογία και λειτουργία των ίδιων των ΜΜΕ και του πολιτικού συστήματος της χώρας μας – που ήρθε από το υπερπέραν για να ρυθμίσει αντικειμενικώς/τεχνοκρατικώς και ασφαλώς σωτήρια την προκαλούμενη – επίσης, δήθεν από αντικειμενικούς παράγοντες-αδυναμία δανεισμού και μεγάλη δυσκολία στην αναχρηματοδότηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους! Και αυτά χωρίς ριζική αναδιάρθρωση χρέους!
Ήταν τρέλα ή βαθιά ανηθικότητα στο πλαίσιο άρθρωσης ενός ύφους εξουσίας και ελέγχου της εξουσίας από τα ΜΜΕ, ή μελέτης της εξουσίας από τον ακαδημαϊκό χώρο, που επιχειρείται σήμερα να συγκαλυφτεί από τα ΜΜΕ με την σκόπιμη διαστροφή του πολιτικού μηνύματος της Έκθεσης του ΔΝΤ και με την αλλοίωση της πραγματικότητας; Με την αναπαράσταση στα Μέσα μιας ρεαλιστικής δήθεν πραγματικότητας που δόμησε τηνdiscursive (διαλογική) σχέση, η οποία υπηρέτησε και υπηρετεί ακόμη την non-discursive (υλική) επίπτωση και σχέση που χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει την μεγαλύτερη απορρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας μετά το τέλος του πολέμου και μια πρωτοφανή στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και της μεταδιπολικής Ευρώπης, κρατική μεταμόρφωση της Ελλάδας σε Υποτελή Πολιτεία με πλήρη εκχώρηση της εξουσίας επί της εθνικής μας οικονομίας και της διακυβέρνησης στην τρόικα, η οποία παρίσταται σήμερα ως «κουαρτέτο»;
Αν πράγματι το ήθος του ανθρώπου, όπως σημείωνε ο Ηράκλειτος – όπως και οποιουδήποτε οργανισμού – χαράζει τη μοίρα του, είναι το ύφος της εξουσίας και ο έλεγχος της εξουσίας (ΜΜΕ) που δομεί το συγκεκριμένο ήθος και άρα την πολιτική πραγματικότητα, αγαπητέ αναγνώστη. Και το ύφος τόσο του πολιτικού μας συστήματος, όσο και των δίαυλων πολιτικής επικοινωνίας στην Ελλάδα, υπήρξε δραματικά ανήθικο την τελευταία επταετία της κρίσης, κατασκευάζοντας ευθύς εξ αρχής – πριν καν την επίσημη εμπλοκή του ΔΝΤ – μία πραγματικότητα που καθιστούσε την Ελλάδα μία μοναδική και εξαιρετική περίπτωση, χαράσσοντας μια καταστροφική μοίρα για την ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Θέλω να είμαι σαφής και δίκαιος. Τον σημαντικότερο ίσως ρόλο στην κατασκευή της μοίρας της ελληνικής κρίσης, του προγράμματος της τρόικας και ευρύτερα του ελληνικού λαού, έπαιξαν τα ελληνικά ΜΜΕ, αναπτύσσοντας ένα κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα με οικονομίστικους και σε μεγάλο βαθμό ανεδαφικούς ή ακόμη και παραπλανητικούς όρους σωτηρίας, σε απόλυτη αντίθεση με τα ΜΜΕ της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, που κλήθηκαν να προσεγγίσουν στο πλαίσιο του δημοσίου συμφέροντος παρόμοιες απειλές. Και αυτό έγινε με έναν τρομερά επιθετικό τρόπο που απαξίωνε προσβλητικά κάθε αντίθετη «φωνή». Η διαστρέβλωση αντίθετων απόψεων, οι οποίες με ιστορικούς και εμπειρικούς/επιστημονικούς όρους υπήρξε εδώ ο κανόνας, παραβλέποντας πως το ελληνικό πρόγραμμα ερχόταν σε αντίθεση με την συνταγματική τάξη της χώρας, την ευρωπαϊκή νομιμότητα, τους κανόνες του ΔΝΤ και οποιαδήποτε γνωστή στην σύγχρονη εποχή μας καταστατική πραγματικότητα που ορίζει μία πολιτική οντότητα ως κράτος Δικαίου και Ευημερίας. Και αντί αυτά τα ΜΜΕ να έρθουν σήμερα, έστω υποκριτικά, να πουν «mea culpa» για την μορφή προπαγάνδας που άσκησαν, έρχονται με ένα ελεεινό, «μιξοπαρθενιάρικο» τρόπο να κρυφτούν πίσω από το «mea culpa» του ΔΝΤ, το οποίο προφανώς έρχεται σήμερα για να εξυπηρετήσει νέες πολιτικές σκοπιμότητες που αφορούν σε σημερινές προστριβές των παραγόντων της τρόικας.
Το τελευταίο σημαίνει πως δεν τίθεται απλώς ζήτημα βιωσιμότητας του χρέους ή του νέου προγράμματος, αλλά γενικότερο ζήτημα βιωσιμότητας της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης ή βιωσιμότητας της ευρωζώνης με περιπτώσεις σαν την Ελλάδα. Είναι πρόδηλο πως η έκθεση αυτή έρχεται εμμέσως να επισημάνει πως η φιλολογία περί δρομολόγησης της σταθερότητας και της ανάπτυξης από αυτούς (ΣΥΡΙΖΑ) που αμφισβήτησαν με σωστά επιχειρήματα τότε το πρόγραμμα σωτηρίας της τρόικας και το «σοκ και δέος» που το όριζε ως μεθοδολογία, βρίσκεται στον αέρα. Αν και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε ασφαλώς κανένα πρόβλημα να υποστηρίξει πως η σημερινή στάση του ΔΝΤ ενισχύει την πολιτική της στάση και συμπεριφορά!
Στην πραγματικότητα το αντίθετο συμβαίνει, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να φανεί στην ελληνική κοινωνία εξαιτίας της ανήθικης συμπεριφοράς εκείνων των ΜΜΕ που αντί να «εξομολογηθούν» με εντιμότητα στον λαό τα δικά τους «λάθη», εμφανίζονται σήμερα σαν ουδέτεροι παρατηρητές, ενώ πριν από έξι-εφτά χρόνια δεν ήταν καθόλου ουδέτεροι, αλλά μαχητές υπέρ μίας κυριολεκτικώς πρόστυχης και τυχοδιωκτικής πολιτικής μεθοδολογίας, που καθιστούσε την Ελλάδα εξαιρετική περίπτωση και την οδηγούσε σε ένα καθεστώς προστασίας (καραντίνας) και αποκλεισμού, εντός του οποίου έπαυαν να ισχύουν νόμοι και οικονομικές συμπεριφορές που όριζαν την κανονικότητα στην Ελλάδα, την ΕΕ και διεθνώς. Η Ελλάδα δεν έγινε «εξαιρετική περίπτωση» κατά την εφαρμογή των προγραμμάτων της τρόικας στην πράξη, κατασκευάστηκε ευθύς εξ αρχής ως εξαιρετική περίπτωση για να θεμελιωθεί ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης που πλήγωσε βαθιά εκτός από την οικονομία και την δημοκρατία στον τόπο μας.
Εάν τα ελληνικά ΜΜΕ είχαν την στοιχειώδη εντιμότητα και σοβαρότητα, έστω σήμερα, να αποδεχτούν τον ελεεινό ρόλο που έπαιξαν στην διαμόρφωση της θλιβερής και αδιέξοδης κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας στην χώρα μας, θα υπήρχε ελπίδα ο ελληνικός λαός να μεταβληθεί από μοιραίος σε υπεύθυνο παράγοντα που θα αναλάβει ο ίδιος να χαράξει την μοίρα του. Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, ο «ρεαλισμός» τον οποίο προπαγάνδισαν τα ελληνικά ΜΜΕ ως την μοναδική εκδοχή σωτηρίας της χώρας, δεν είχε καμία σχέση με την υπευθυνότητα και σοβαρότητα που ο ίδιος δήθεν αποκρυστάλλωνε. Καμία σχέση με τον πραγματισμό! Υπήρξε η απόλυτη απάτη. Μια απάτη που στην πραγματικότητα ενίσχυσε και ενισχύει κάθε λαϊκιστή και αγύρτη, δηλαδή κάθε απατεώνα αντιμνημονιακού τύπου!
Είναι οι αμετανόητοι και μάλλον ασυνείδητοι απατεώνες της ελληνικής δημοσιογραφίας και του πολιτικού συστήματος που ενισχύουν σήμερα τις απατεωνιές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δικές τους «αμαρτίες» αποτελούν την βάση της ανηθικότητας της σημερινής κυβέρνησης και την βάση πολιτικής νομιμοποίησης μίας κυβερνητικής τακτικής, που σε τίποτα δεν διαφέρει από εκείνη που οδήγησε στην πιστωτική κρίση, η οποία στην συνέχεια και δια των μνημονίων μεταλλάχθηκε σε κρίση ρευστότητας για να καταλήξει σε κρίση κοινωνική και κρίση κυβερνησιμότητας. Ο ελληνικός Τύπος απέφυγε κατά την μεταπολίτευση να αναλάβει τις ευθύνες του για την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας, ενώ σήμερα κατ’ αναλογία αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες του για το διαρκές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, που στην πραγματικότητα οδήγησε στην κατάλυση του ελληνικού κράτους και σε μια αφάνταστα μεγάλη οικονομική καταστροφή με τεράστιες κοινωνικές συνέπειες, τις οποίες ακόμα δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε.
Μία κοινωνία για να ελπίζει σε ένα βιώσιμο κράτος Δικαίου και Ευημερίας έχει ανάγκη από μία ενάρετη και έντιμη δημοσιογραφία – αν μπορούσε να είναι και απροκατάληπτη, ακόμη καλύτερα. Αυτού του είδους η δημοσιογραφία βρίσκεται υπό εξαφάνιση τα τελευταία χρόνια. Αν η ελληνική κοινωνία και τα ελληνικά κινήματα δεν φροντίσουν για την αναγέννησή της, το αστικό φαινόμενο στην χώρα μας θα μεταμορφωθεί χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι, σε κάτι άλλο εντός του οποίου το νέο καθεστώς Ερντογάν που κατηγορείς και κατηγορώ, θα φαντάζει δημοκρατικός και κοινωνικός παράδεισος!
