Έχω δει ποντίκια να νιαουρίζουν. Έχω δει ποντικάκια να γαυγίζουν. Ωστόσο, ποτέ δεν είχα δει μέχρι σήμερα ποντίκια εξοικειωμένα στο νιαούρισμα να γαυγίζουν με προσποιητή αυτοπεποίθηση, ενώ προσπαθούν τρέχοντας να σταματήσουν τον τροχό εντός του οποίου κινούνται, για πάντα φυλακισμένα … αλλά (για πάντα) έξω από τις Δικαστικές Φυλακές.
Τι είναι αυτά τα ποντίκια; Αριστερά; Δεξιά; Ή μήπως κέντρο; Τίποτε από αυτά. Δεν έχουν πολιτική ή άλλη ανθρώπινη ταυτότητα. Είναι απλώς αδέξια ζόμπι, που παριστάνουν διαρκώς ένα επιδέξιο «είναι», εντελώς αντίθετο από το μίζερο, άγαρμπο, απαίδευτο ή υπερφίαλο και θλιβερό «υπάρχειν» τους.
Τα ποντικάκια αυτά λένε:
– Δεν θα κριθούμε μόνον από τη συμφωνία με τους θεσμούς. Θα κριθούμε και από την ασυμφωνία με τη τρόικα! Το τυράκι βρίσκεται πάνω στον τροχό, όχι έξω από αυτόν. Και γυρίζει ο τροχός, με το τυράκι ανέπαφο και το ποντικάκι που έμαθε να νιαουρίζει για να κερδίζει το τυράκι του, να γαυγίζει πλέον με υποκριτική αυτοπεποίθηση.
– Αφού θα διαλυθεί η ΕΕ και σύντομα δεν θα υπάρχει ευρωζώνη, τι σημασία έχουν τα νέα μέτρα που θα δεσμευτούμε να πάρουμε! Αυτά δεν θα εφαρμοστούν ποτέ! Εδώ ο κόσμος χάνεται, η καταστροφή του κόσμου βρίσκεται προ των πυλών και εμείς θα ασχοληθούμε με μερικά ψωριάρικα δισεκατομμύρια ευρώ σε μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και φτωχοποίησης. ασφαλώς! Ντροπή και μικρότητα! Κοντόφθαλμοι είμαστε και δεν αντιλαμβανόμαστε την ευφυή στρατηγική του «εισοδισμού»; Καλά, δεν έχεις δει πώς τρυπώνει το ποντίκι στο εχθρικό περιβάλλον του σπιτιού σου για να πάρει τα πράγματα στα χέρια του και στα δόντια του; Μετά, εσύ δεν είσαι που τρέχεις πίσω από το ποντίκι;
– Εδώ πετύχαμε να διαιρέσουμε την Ευρώπη του Σόϊμπλε και να δώσουμε στη σημερινή σοσιαλδημοκρατία νόημα, τα λίγα ακόμη μέτρα εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα μας μάραναν! Ας δούμε τη μεγάλη εικόνα… εκεί έξω! Ας είμαστε θετικά ποντικάκια: νιάου, δηλαδή, γαβ-γαβ!
Τι ειρωνεία, όλα τα ποντικάκια της Ελλάδας, ένα ομογενοποιημένο, αντιαισθητικό, γλοιώδες πράμα! Είναι σιχαμένα τα άτιμα αυτά ζωάκια, και να με συγχωρείς αναγνώστη μου, δεν το εννοώ ρατσιστικά!
Θα υπερασπιστώ (ξανά) τα σκυλιά, τα αυθεντικά σκυλιά και όχι ασφαλώς τα ποντικάκια που γαυγίζουν : Ο τρόπος πολιτικής νομιμοποίησης των νέων μέτρων αποτελεί σαφώς μεγαλύτερη χυδαιότητα από τον τρόπο πολιτικής νομιμοποίησης των μνημονίων. Είναι τόσο φτηνιάρικος και αποκρουστικός που ειλικρινά προκαλεί εμετικά συμπτώματα στον αποδέκτη του κυβερνητικού ή/και εθνικιστικού μηνύματος. Και για εμένα, αναγνώστη μου, σημασία έχει το πώς νομιμοποιείς πολιτικά μια απόφαση, μια εξουσιαστική επιλογή. Αυτό φανερώνει την πολιτική σου φύση και τη κοινωνική σου διάσταση. Αυτό σε χαρακτηρίζει σαν πολιτικό, ως κυβερνήτη και κυρίως ως άνθρωπο. Τα ποντικάκια του σημερινού μου σημειώματος είναι τα ανθρωπάκια που υποτιμώ αφάνταστα. Αυτά που στη θέση του λαού κατασκευάζουν λαουτζίκο, για να αναπαραχθούν από αυτόν στις ποντικοφωλιές τους.
Καλημέρα Ανδρέα! Τα γαυγιστερά ποντίκια της σημερινής μου διήγησης, «θύμισαν» στον γιο μου τη «Μάνα» του Μαξίμ Γκόρκι. Σαν φάρσα, σαν παρωδία ασφαλώς! Η Πελαγία Νίλοβνα θυσιάζει καθημερινά την «παρθενιά» της, στρατευμένη στον αγώνα εναντίον των δανειστών του συζύγου της και του μονάκριβου γιου της, Παύλου. Η πολιτική δράση του Παύλου και των συντρόφων του ενάντια στην αυταρχική εξουσία του Σόϊμπλε και του ΔΝΤ την συγκινεί. Ο αγώνας τους γίνεται και δικός της: αναζητεί διαρκώς λιγότερα μέτρα από αυτά που θα ικανοποιούσαν πλήρως τους θεσμούς, χρησιμοποιώντας αποστροφές του ΔΝΤ και αντίστροφα αποστροφές των «βαστάζων» του Σόιμπλε με υπαινιγμούς εναντίον του ΔΝΤ. Θα τους τρελάνει όλους η ηρωική μάνα! Έτσι, δεν διατάζει να προσφέρει ακόμη και το κορμί της στον αγώνα για τη μεγάλη επανάσταση στην ΕΕ! Έχει κόστος σε σάρκα και ψυχή ο αγώνας εναντίον της Ευρώπης των διαφορετικών ταχυτήτων – αν και εμείς αυτήν ακριβώς την Ευρώπη θέλουμε όταν συμμαχούμε με το ΔΝΤ, αν και δεν την θέλουμε όταν συμμαχούμε με τον άλλον «διάβολο» την Μέρκελ, η οποία ωστόσο την θέλει!
Κάπως έτσι η μεγαλύτερη πόρνη της Ευρώπης λαμβάνει τη μορφή της μάνας των αγωνιστών για τη διάλυσή της ένωσής της. Η πόρνη αυτή είναι η μάνα των αδικημένων και ασφαλώς αγανακτισμένων της ΕΕ. Μια πόρνη-μάνα που εμφανίζεται έτοιμη να θυσιάσει και άλλους έλληνες εργαζόμενους και συνταξιούχους για τον κοινό σκοπό των αγωνιστών κατά της νέας τάξης πραγμάτων, την οποία δεν εκπροσωπεί ο Τραμπ, αλλά σήμερα, στην μετα-Ομπάμα εποχή, αποκλειστικά ο Σόϊμπλε – όπως προπαγανδίζουν σκαρφαλώνοντας στον «τροχό της απάτης» τα ποντικάκια. Ποτέ δεν θα το πίστευα, αν δεν το έβλεπε να πραγματοποιείται στις μέρες μας: Η αριστερά αγκαλιά με την ακροδεξιά, αντί για τον «νέο άνθρωπο» στην Ελλάδα, να παράγει μαζικά το «νέο ποντίκι-ζόμπι»!
