Γράφει ο Πέτρος Αϊβάζης
Τέλη Οκτώβρη 2016, η αγοραστική ικανότητα του καταναλωτικού κοινού αργοπεθαίνει. Οι εποχές που έβλεπες σε πολυσύχναστους πεζόδρομους και κεντρικές αγοραστικές αρτηρίες, οικογένειες και παρέες να κουβαλάνε τσάντες με την εκάστοτε φίρμα του κάθε μαγαζιού έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο κόσμος έχει κουραστεί, δεν έχει διάθεση, δεν έχει κέφι. Η οικονομική ασφυξία τον έχει καταρρακώσει. Δύσκολα θα βγει κάποιος να ψωνίσει με σκοπό να ανεβάσει την διάθεση του. Το λεγόμενο shopping therapy ανάγεται πλέον σε paying enfia and bills therapy. Υποχρεωτική ψυχοθεραπεία και το χάπι απαραίτητο.
Θλιμμένα πρόσωπα που κοιτάνε βιτρίνες και φευγαλέες ματιές αντικατοπτρίζουν τον έλληνα καταναλωτή. Παρατηρούν το προϊόν και σκέπτονται μια δεύτερη λύση διαφορικής εξίσωσης, λύνεται δεν λύνεται; Οι τελευταίοι των Μοϊκανών θα ικανοποιήσουν στο ελάχιστο αυτή την φθαρμένη ματαιοδοξία τους ψωνίζοντας ως επί των πλείστων τα απαραίτητα. Ένας γάμος, μια βάφτιση και αυτά με σκόντο. «Κάντε μας κάτι καλύτερο είμαστε άνεργοι και οι δυο.» , «είναι και αυτά τα ρημαδιασμένα τα capital control, μας έχουν τσακίσει», «δεν θέλω απόδειξη , πόσα θα πάρει επιτέλους αυτός ο Τσίπρας;».
Τραγελαφικές καταστάσεις φαρσοκωμωδίας και στην μέση ο επιχειρηματίας. Οι οφειλές να περιστρέφονται σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Εισφορές και ενοίκια να στραγγαλίζουν τον ιδιοκτήτη, οικογενειακές υποχρεώσεις και μη εξυπηρετούμενα δάνεια, προμηθευτές και μισθοί υπαλλήλων βροντοφωνάζουν ασθμαίνοντας. Λίγο ακόμα υπομονή. Πόσο ακόμα, με καθημερινούς τζίρους στα Τάρταρα;
Τα ρέστα σας και η απόδειξη σας…
