Γράφει ο Γιάννης Νικήτας
Η Ελλάδα είναι η χώρα του παραλογισμού, είναι η χώρα που διαθέτει το χειρότερο πολιτικό προσωπικό το οποίο είναι εξαιρετικά ανεπαρκές μη έχοντας τεχνοκρατικές και εξειδικευμένες γνώσεις προκειμένου να μπορεί να χειριστεί επιτυχώς λεπτής φύσεως ζητήματα. Ανέκαθεν πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως χρειαζόμαστε τεχνοκράτες πολιτικούς οι οποίοι δεν θα υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και θα λειτουργούν ορθολογικά με γνώμονα το συλλογικό εθνικό συμφέρον. ‘Όσοι αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουμε προκειμένου η πατρίδα μας να σταθεί και πάλι στα πόδια της δεν έχουν παρά να δουν τα τρία κράτη πρότυπα για την Ελλάδα σε όλους τους τομείς εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.
Νότια Κορέα- Πρότυπο Οικονομικής Ισχύος
Η οικονομία της Νότιας Κορέας σημείωσε ραγδαία πρόοδο από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 και έπειτα. Σήμερα είναι μία από τις πιο αναπτυγμένες της Ασίας. Στο μεγαλύτερο μέρος της στηρίζεται στους τομείς της μεταποιητικής και μεταλλευτικής βιομηχανίας, ενώ οι εξαγωγικοί της κλάδοι, οι οποίοι δέχτηκαν ισχυρή κυβερνητική υποστήριξη, σήμερα έχουν κατακλύσει με τις ανταγωνιστικές τιμές των προϊόντων τους τη διεθνή αγορά, κυρίως με ηλεκτρικές-ηλεκτρονικές συσκευές, αυτοκίνητα, χημικά προϊόντα, πλοία, υφάσματα και είδη ρουχισμού. Το 2002 το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν έφτασε τα 931 δισ. δολάρια και το κατά κεφαλή ΑΕΠ από 6.330 δολάρια που ήταν το 1992, έφτασε τα 19.400 δολάρια το 2002. Το 2001 το δημόσιο εξωτερικό χρέος ήταν 128,2 δισ. δολάρια, ενώ το 2002 ο πληθωρισμός κυμάνθηκε στο 2,8% και το ποσοστό ανεργίας στο 3,1%. Ο εθνικός προϋπολογισμός του 2000 ήταν πλεονασματικός με έσοδα ύψους 118,1 δισ. δολάρια και έξοδα ύψους 95,7 δισ. δολάρια.
Η Νότια Κορέα, η οποία το 1960 ήταν καθαρά γεωργική χώρα, κατάφερε να µετατραπεί σε µια από τις πιο ανταγωνιστικές βιοµηχανικές χώρες παγκοσµίως, µε σηµαντικές επιδόσεις σε τοµείς υψηλής τεχνολογίας. Σήµερα η Κορέα έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά χρηστών Internet παγκοσµίως, ηγείται στη διεθνή παραγωγή ηµιαγωγών, συγκαταλέγεται µεταξύ των πρωτοπόρων χωρών στη βιοµηχανία ηλεκτρονικών συσκευών και αποτελεί την πρώτη ναυπηγική δύναµη στον κόσµο.
Άλλοι σηµαντικοί κλάδοι της κορεατικής οικονοµίας είναι η πληροφορική, οι τηλεπικοινωνίες, η αυτοκινητοβιοµηχανία, η χαλυβουργία, τα πετροχηµικά, κλπ. Ένα από τα σηµαντικότερα χαρακτηριστικά της Νότιας Κορέας είναι η οικονοµική και όχι µόνο κυριαρχία των ελεγχόµενων από συγκεκριµένες οικογένειες µεγάλων οµίλων επιχειρήσεων (chaebols), όπως οι Samsung, Hyundai, LG, SK, Lotte, Hanwha (που παραδοσιακά έχει σχέσεις µε την Ελλάδα), κλπ.. Οι όµιλοι αυτοί συνέβαλαν τα µέγιστα στο κορεατικό οικονοµικό θαύµα και αποτελούν το δυναµικότερο και πλέον πρωτοπόρο τµήµα της οικονοµίας της χώρας. Ταυτόχρονα όµως, συχνά αποτέλεσαν πηγή διαφθοράς, λόγω των διαπλεκόµενων συµφερόντων τους µε την πολιτική ηγεσία, όπως φαίνεται και από την πληθώρα των σκανδάλων τους που κατά καιρούς απασχόλησαν τη δικαιοσύνη.
Λόγω και της κυριαρχίας των μεγάλων ομίλων επιχειρήσεων, οι οποίοι απορροφούν τη µερίδα του λέοντος της χρηµατοδότησης και έχουν προνομιακές σχέσεις µε την 9 εκάστοτε κυβέρνηση, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αντιµετωπίζουν µείωση επενδύσεων και µειωµένη ανταγωνιστικότητα, η οποία ανέρχεται µόλις στο 33% σε σχέση µε τους µεγάλους οµίλους επιχειρήσεων. Όµως, η σηµασία των µικροµεσαίων επιχειρήσεων είναι πολύ µεγάλη για την κορεατική οικονοµία, καθώς τους αντιστοιχεί το 50% της βιοµηχανικής παραγωγής, το 32% των εξαγωγών και το 85% της απασχόλησης. Ο περιορισµός της δύναµης των chaebols, η ενίσχυση των µικροµεσαίων επιχειρήσεων και η διαµόρφωση δίκαιου και ευνοϊκού νοµοθετικού πλαισίου για την ανάπτυξη ξένων επενδύσεων είναι προκλήσεις που αντιµετωπίζει η κορεάτικη κυβέρνηση.
Επίσης, άµεση προτεραιότητα αποτελεί η ανάπτυξη του τοµέα των υπηρεσιών και η δηµιουργία ισχυρής εγχώριας ζήτησης, για να µειωθεί η εξάρτηση από το εξωτερικό εµπόριο. Η παραγωγικότητα των υπηρεσιών ανέρχεται στο 56% της αντίστοιχης της βιοµηχανίας, ποσοστό που απέχει πολύ από τον µέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Μια πολύ σοβαρή πρόκληση είναι η ταχύτατη γήρανση του πληθυσμού, λόγω της έντονης υπογεννητικότητας (η µεγαλύτερη µεταξύ των ασιατικών χωρών) και της συνεχούς αύξησης του προσδόκιµου ζωής. Για την αντιµετώπιση των προκλήσεων αυτών, η Κορέα επιδιώκει τη δηµιουργία µιας οικονοµίας της γνώσης και την εξειδίκευσή της σε τοµείς υψηλής τεχνολογίας.
Ισραήλ- Πρότυπο άσκησης εξωτερικής πολιτικής.
Η υψηλή στρατηγική ενός κράτους είναι αυτή που εξασφαλίζει την εθνική του επιβίωση στο πέρασμα των χρόνων καθώς και η οικονομική του ευημερία η οποία επιτυγχάνεται μέσω της εξυπηρέτησης των εθνικών συμφερόντων. Η υψηλή στρατηγική του Ισραήλ και κατ’ επέκταση η εξωτερική του πολιτική, διδάσκονται στα Πανεπιστήμια Διεθνών Σχέσεων ως case study όλων των παραφυάδων του πολιτικού ρεαλισμού. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Μάριος Ευρυβιάδης για μισό σχεδόν αιώνα ένας βασικός πυλώνας της στρατηγικής του ισραηλινού κράτους, ως ένα κράτος μη ισλαμικό και μη αραβικό σε μια περιοχή που κυριαρχούν αραβικά / ισλαμικά κράτη, υπήρξε η ονομαζόμενη «περιφερειακή του στρατηγική» (peripheral strategy).
Το Ισραήλ, βρίσκεται σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Η εξωτερική του πολιτική, βασίστηκε στην χάραξη μιας στρατηγικής, της περίφημης «περιφερειακής πολιτικής», (peripheral strategy) η οποία χαράχτηκε από τον Δαυίδ Μπεν Γκουριόν. Η αναγκαιότητα αυτής της στρατηγικής, υπαγορεύτηκε από την εξής γεωπολιτική αντίληψη: Το Ισραήλ, εντοπίζεται σε μια περιφέρεια εχθρική ως προς αυτό (Ημισέληνος).
- Οι δύο στρατηγικές που έπρεπε να επιλέξει για την ανάσχεση των απειλών, όφειλαν να βασιστούν: α) στην αυτοβοήθεια (οικονομική ισχύς που να μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό- στρατιωτική) και β) στην εξωτερική εξισορρόπηση (δημιουργία ειδικών συμμαχιών που θα μπορούσαν να εγγυηθούν την επιβίωση και την ασφάλεια του Ισραήλ). Οι τακτικές που εξυπηρέτησαν αυτές τις δύο στρατηγικές (αυτοβοήθεια και εξωτερική εξισορρόπηση) ήταν: Η υιοθέτηση του δόγματος του προληπτικού πολέμου (preventive war) και του «πολέμου μακριά από το έδαφός μας» και η συνεχής θωράκιση και εξέλιξη του στρατιωτικού οπλοστασίου του Ισραήλ.
- Όσον αφορά τη δημιουργία συμμαχιών, η ειδική σχέση με τις Η.Π.Α και μετά με την Τουρκία, έδιναν στο Ισραήλ το απαραίτητο γεωστρατηγικό βάθος.
Ελβετία- Εσωτερική & Κοινωνική Οργάνωση
Η Ελβετία είναι ένα πραγματικό πρότυπο εσωτερικής οργάνωσης τόσο της πολιτείας όσο και του κράτους. Αρχικά η Ελβετία είναι ένα κράτος πρότυπο ως προς την χάραξη μεταναστευτικής πολιτικής. Η ελβετική νομοθεσία για την απόδοση της ιθαγένειας είναι από τις πλέον συντεταγμένες και προσεγμένες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, χαρακτηρίζεται δε από σαφές αυστηρό και οριοθετημένο νομικό πλαίσιο, διαφυλάσσοντας την ευημερία και τον τρόπο ζωής του ελβετικού κράτους. Κατ’ αρχήν σε ομοσπονδιακό επίπεδο πολίτης καθίσταται κάποιος Ελβετός εάν ισχύουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
- Έχει έναν γονέα Ελβετό πολίτη με τη γέννηση του (Πρόκειται για εφαρμογή της νομικής έννοιας του δικαίου του αίματος ήτοι της εθνοφυλετικής καταγωγής (jus sanguinis).
- Εάν έχει υιοθετηθεί έως την ηλικία των 18 ετών, έως ότου ενηλικιωθεί, δηλαδή, από Ελβετό πολίτη. Η απόδοση της ελβετικής ιθαγένειας δεν συμβαίνει επ’ ουδενί κατά τρόπο αυτόματο, ήτοι απλώς με την γέννηση κάποιου εντός του ελβετικού κράτους.
Παράλληλα, η Ελβετία είναι μια ιδανική χώρα ως προς την κοινωνική της πολιτική και συγκεκριμένα το εκπαιδευτικό της σύστημα, τον εθνικό σχεδιασμό παροχής υπηρεσίων περίθαλψης και πρόνοιας κτλ.
