Μέχρι και επιστολή έστειλε ο πρωθυπουργός στους υπουργούς του και ξεκινάει ταυτόχρονα «τετ α τετ» συναντήσεις μαζί τους, επιδιώκοντας να τους κρατήσει σε μεταρρυθμιστική εγρήγορση. Τα σημάδια της ατολμίας και της αδράνειας ήδη κάνουν την εμφάνισή τους και ο Αντώνης Σαμαράς χτύπησε το «πρώτο καμπανάκι».
Πάνω που είχα αρχίσει να ανησυχώ με τις συχνές συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών και εταίρων της συγκυβέρνησης, διαβλέποντας πως θα φάμε πάλι όλο το χρόνο στη διαβούλευση για τις εντυπώσεις και την εσωτερική κατανάλωση, διάβασα σήμερα το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ και σταυροκοπήθηκα, αναφωνώντας: «Θαύμα…. Θαύμα!».
Oι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην αντιμετώπιση ειδικών καταστροφών όταν αφηγούνται εμπειρίες τους καταλαβαίνεις εύκολα τι έκανε τη διαφορά ανάμεσα στις επιτυχημένες και τις αποτυχημένες επεμβάσεις. Στις δεύτερες, καθοριστικό ρόλο έπαιξε πως εγκλωβισμένοι και διασώστες υπήρξαν θύματα του φόβου.
Από την τριήμερη ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, τουλάχιστον για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση θέλουν να προχωρήσουν πολύ γρήγορα σε ορισμένες αποκρατικοποιήσεις, περισσότερο για πολιτικούς και λιγότερο για οικονομικούς λόγους.
Η αλήθεια είναι πως με απογοήτευσαν οι «προγραμματικές δηλώσεις» του νέου διευθύνοντα συμβούλου της Εθνικής Τράπεζας, Αλέξανδρου Τουρκολιά. Ακολουθούν το κυρίαρχο εδώ και τρία χρόνια μοτίβο συμπεριφοράς και δράσης σε όλα τα επίπεδα. Άμυνα και πάλι άμυνα.
Σήμερα είναι του Αγίου Υακίνθου, του ορθόδοξου ανταγωνιστή του Αγίου Βαλεντίνου. Λογικό θα μου πείτε. Στην Ελλάδα ο έρωτας είχε πάντα γεύση καλοκαιριού, γεγονός που ανέδειξε το στερεότυπο του “Greek lover” και αυτό με τη σειρά του διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την εικόνα της Ελλάδας στα μάτια του σύγχρονου κόσμου.
Πέντε μέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, όταν στατιστικά φαινόταν ακόμη πως ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έδιναν μάχη για…
Τόλμη – πίστη – δράση – αποτελέσματα. Έτσι έχω την εξίσωση στο μυαλό μου και για αυτό ως άνθρωπος δεν συμπάθησα ποτέ τους άτολμους ανθρώπους και ως επαγγελματίας δεν συνηγόρησα ποτέ υπέρ των άτολμων πολιτικών. Των πολιτικών δηλαδή που «έχουν φάει το γκολ από τα αποδυτήρια».
Έχετε δώσει ποτέ ραντεβού με Πασόκο; Αν ναι, ξέρετε πως δεν έρχεται ποτέ στην ώρα του. Είναι αυτό που έχει κωδικοποιηθεί ως «ώρα ΠΑΣΟΚ». Όταν το ραντεβού όμως είναι με τη σωτηρία της χώρας, τότε τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνα.
Για τις διαπραγματεύσεις των κομμάτων αναφορικά με το σχηματισμό κυβέρνησης ύστερα από τις εκλογές της 17 Ιουνίου μίλησε στο CNN International και στον John Defterios, ο επικοινωνιολόγος και Διευθύνων Σύμβουλος της Spin Communications, Σπύρος Ριζόπουλος. Δείτε την ανάλυσή του εδώ.
Όσο παίξανε, παίξανε. Για τα κόμματα λέω, που μας έβαλαν στην περιπέτεια δύο διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων με το «έτσι θέλω» για να ικανοποιήσουν τους κομματικούς εγωισμούς τους. Και να τα αποτελέσματα! Η Ελλάδα μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι στη μέση του τυφώνα της κρίσης και με δέκα εκατομμύρια υποψήφιους ναυαγούς.
Μπορεί όλες οι συζητήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες να καταλήγουν στο «δια ταύτα» μιας πρόβλεψης του εκλογικού αποτελέσματος της Κυριακής, θα προσπαθήσω όμως να αντισταθώ σε αυτόν τον πειρασμό και να μείνω μόνο στα δεδομένα, όπως έχουν διαμορφωθεί μέχρι αυτή τη στιγμή.
Δεσμεύτηκα την περασμένη Πέμπτη, στη βάση όσων έγραψα εδώ, να προτείνω και τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Ωστόσο, οι μέρες που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα δεν ήταν πρόσφορες για ονοματολογία. Περίμενα να κριθεί το σημαντικό πρώτα, δηλαδή το αίσθημα ευθύνης προκειμένου να αποκτήσει ηγεσία η χώρα.
Πριν από ένα μήνα έγραφα πως το πολιτικό σύστημα δεν έχει συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του και πάει σε εκλογές με υπαρκτό το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε μετεκλογικά σε μια «βουλή σούργελο» και να μπει η χώρα σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Διατύπωσα μάλιστα και μια ρεαλιστική πρόταση για το πώς θα μπορούσε να διασφαλιστεί ένας χρόνος σταθερής διακυβέρνησης ώστε να υλοποιηθούν βασικές προβλέψεις της συμφωνίας για το PSI και να μην αποδειχθούμε για άλλη μια φορά αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι.
Mετά την εποχή του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, του τελευταίου Ηγέτη που μπορούμε να αποκαλούμε Εθνάρχη, η Νέα Δημοκρατία άρχισε να μεταλλάσσεται σε ένα φοβικό κόμμα. Η διαδοχή των αρχηγών της πρόσθεσε πολλά επίθετα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά φοβάμαι τίποτα ουσιαστικό. Η Νέα Δημοκρατία εδώ και τρεις δεκαετίες φοβάται τον εαυτό της.
