Τρεις κλασικές ασπρόμαυρες ταινίες μας καλούν να της (ξανα)τιμήσουμε στα θερινά σινεμά, μια ελληνική μας προβληματίζει σε σχέση με το τι σημαίνει τελικά «επιστροφή στην κανονικότητα», η «Υψηλή Ραπτική» δίνει μια μεταξωτή δεύτερη ευκαιρία σε μια κλέφτρα, ο Χαβιέ Μπαρδέμ πασχίζει να μας αποδείξει πως είναι το «Τέλειο Αφεντικό» και μια συνταρακτική Έμμα Τόμσον δίνει μαθήματα υπέρ της αυτοεκπλήρωσης και κατά του body shaming. Μην ξεχάσουμε και τον Lightyear, που μας αποκαλύπτει μετά από τόσα χρόνια ποια ήταν η ταινία στην οποία ο Άντυ πρωτογνώρισε τον Μπαζ!
Αυτές είναι οι ταινίες που βγαίνουν στους κινηματογράφους την Πέμπτη 15 Ιουνίου 2022.
Μερικοί το Προτιμούν Καυτό
Μετά την «Γκαρσονιέρα» του Μπίλυ Γουάιλντερ, έρχεται η αμέσως προηγούμενη ταινία του στις μεγάλες οθόνες. Στο «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό», δυο απένταροι και μπλεγμένοι μουσικοί θα φορέσουν φουστάνια για να γλιτώσουν τη ζωή τους, θα γνωρίσουν την υπέροχη Σούγκαρ, θα μπουν στην ορχήστρα της και θα μπλέξουν σε απίστευτες περιπέτειες. Πλέον η Ντάφνυ και η Τζόζεφιν πρέπει να αποδείξουν τον ανδρισμό τους σε ένα κόσμο που η τελειότητα κρύβεται στην ατέλεια. Ο Τζακ Λέμον, ο Τόνι Κέρτις και η αστραφτερή Μέριλιν Μονρόε σε μια κωμωδία αξεπέραστη. Η θρυλική ατάκα που έμεινε από την ταινία «κανείς δεν είναι τέλειος», μόνο σε αυτή την αριστουργηματική κωμωδία δεν ταιριάζει, που είναι τέλεια σε όλα!
Ο Άγνωστος του Εξπρές
Στο Χιτσκοκικό «Ο Άνθρωπος του Εξπρές», ο Γκάι θα δεχτεί από έναν άγνωστο στο τραίνο, τον Μπρούνο, πρόταση να ανταλλάξουν φόνους για να έχουν το τέλειο άλλοθι. Ο άγνωστος όμως δεν θέλει επιβεβαίωση για να προχωρήσει στο απάνθρωπο σχέδιο του. Θα του ανταποδώσει την υπόσχεση ο Γκάι; Το μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ σε αφηγηματικά μονοπάτια που μόνο ο Χίτσκοκ ξέρει να χαράζει.
Η Κοιλάδα των Μελισσών
Σε συνέχεια της εξαιρετικής επανέκδοσης της ταινίας «Οι έρωτες μιας ξανθιάς», έρχεται ένα τσεχοσλοβάκικο ιστορικό δράμα του 1968 με τίτλο «Η Κοιλάδα των Μελισσών». Μια πράξη ασέβειας σχεδόν θα του στερήσει τη ζωή του, έτσι όταν θα σωθεί από το βίαιο ξέσπασμα που θα δεχτεί, ο Αντρέ θα δοθεί στο θρησκευτικό τάγμα και τη σχεδόν μοναχική ζωή. Έχοντας πάρει όρκο, επιστρέφει στο πατρικό του κάστρο και παντρεύεται τη νεαρή χήρα του πατέρα του, όμως η καταδίωξη από τον μέντορά του θα είναι ανελέητη.
Επιστροφή στην Κανονικότητα
Στην βραβευμένη ως καλύτερη ταινία στο Φεστιβάλ Paris International Film Awards «Επιστροφή στην Κανονικότητα», μια Ελληνίδα επιστρέφει στο χωριό της από την Αγγλία την περίοδο του εγκλεισμού. Εκεί θα γνωρίσει τη σημασία της φύσης της ως γυναίκας στην τότε παράλογη και απομονωμένη κανονικότητα. Η ταινία γράφτηκε εν μέσω καραντίνας και γυρίστηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του σκηνοθέτη, χαρίζοντάς μας υπέροχα πλάνα από την Ευρυτανική φύση.
Υψηλή Ραπτική
Στην «Υψηλή ραπτική» έχουμε μια ταινία δεύτερης ευκαιρίας, με ευαισθησία και ευκολίες. Μια σχεδόν συνταξιοδοτημένη σχεδιάστρια μόδας, η Έσθερ, θα δει στο πρόσωπο μιας 20χρονης αλλοδαπής κλέφτρας -ίσως- τη γυναίκα που θα συνεχίσει το έργο της. Η κλοπή για την πρώτη δεν αποτελεί την έμπνευση της δημιουργίας, αλλά φαίνεται ως μέσο συνέχισης μιας παράδοσης. Τελικά οι θρύλοι έχουν «δύση» ή η τέχνη τους ζει για πάντα;
Με ρούχα που επιμελήθηκε ο οίκος Dior, η ταινία είναι ιδανική για το κουλτουριάρικο κοινό που αγάπησε και το «sex and the city». Αργών ρυθμών, καθαρά γυναικείας κοπής με μεταξωτή φόδρα συναισθημάτων, με λεπτοβελονιές σε αναφορές θεμάτων ρατσισμού, χωρίς όμως πρωτοτυπία.
Το Τέλειο Αφεντικό
Κυνηγώντας ένα βραβείο επιχειρηματικότητας, ο Μπλάνκο, πάτερ φαμίλιας επιχειρηματίας, θα ξεδιπλώσει τα πολλά πρόσωπα που κρύβει πίσω από τις χαμογελαστές μάσκες. Με την εταιρία του να καταρρέει, τις ανατροπές να οδηγούν σε προσωπικές κρίσεις και τις αποφάσεις να επηρεάζουν το ευρύτερο σύμπαν του, «το τέλειο αφεντικό» είναι μια ταινία για τις ατέλειες που οδηγούν στην φαινομενική τελειότητα: Απιστία, υπέρμετρη φιλοδοξία, σεξουαλικά κίνητρα. Αυτά και άλλα πολλά θα αντιμετωπίσει ως καταλύτης και καταλυμένος σε έναν αγώνα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποσύνθεση της καθημερινότητας του. Ο Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα συνεργάζεται εκ νέου με τον Χαβιέρ Μπαρδέμ σε αυτή την πολυβραβευμένη ταινία που ήταν και η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για τα Όσκαρ.
Lightyear
Το 1995 ο Άντυ βλέπει μια ταινία και «ερωτεύεται» (παιδικά και αθώα) τον πρωταγωνιστή Μπαζ. Σύντομα αγοράζει τη φιγούρα του σε παιχνίδι και αυτό γίνεται η αφορμή της ιστορίας του «Toy Story». Τώρα βλέπουμε και την ταινία, το origin story, που λογικά θα είχε δει ο Άντυ. Σε ατμόσφαιρα προ-μιλένιουμ, με ύφος αντίστοιχων διαστημικών ταινιών της εποχής, το «Lightyear», αν και καθοδηγείται από το καθιερωμένο disneyκό milking, μας οδηγεί στον απογαλακτισμό του ρομαντικού σύμπαντος που χάρισε 4 ταινίες στην ιστορία των παιχνιδιών. Ίσως αποτελεί ευτυχές συμβάν για όσους έχουν κριτική διάθεση στα γεγονότα της προεφηβείας τους· οι μικροί φίλοι θα διασκεδάσουν χωρίς να μπουν στο σύμπαν. Απογοητευμένοι -δυστυχώς- θα είναι το μετεφηβικό κοινό που δεν θα πιάσει τα εσωτερικά αστεία και οι πολύ μεγαλύτεροι που δεν τους ενδιαφέρει αυτή η πλάκα.
Καλή Τύχη Λίο Γκράντε
Για τις ανάγκες της αφήγησης θα την αποκαλέσουμε ακολούθως. Η συνταξιούχος εκπαιδευτικός Νάνσι Στόουκς, δεν ήταν ούτε υπόδειγμα πρωτοποριακής εκπαιδευτικού, ούτε μια γυναίκα που είχε ζήσει τη ζωή της με πάθος. Ξενέρωτη, συντηρητική και χήρα, αναζητά τον ξανακερδισμένο χρόνο προσλαμβάνοντας τον Λίο Γκράντε έναν αμφισεξουαλικό ερωτικό σύντροφο που θα της ανοίξει νέους ορίζοντες στη ζωή της. Όταν όμως η επαφή παραγάγει συναισθήματα, όλα θα αλλάξουν.
Όσοι και όσες δεν γνωρίζουν τον συντηρητισμό που ποτίζει την καθημερινότητα της μέσης βρετανίδας, θα δουν τη βρετανικής κοπής κωμωδία μονοδιάστατα. Στην πραγματικότητα όμως, είναι μια έξω καρδιά ταινία για την αγάπη του πρεσβύτερου εαυτού μας, το body shaming και τη σημασία της οργασμικής ανατριχίλας που πνίγεται στην καθημερινότητα.
Η Έμμα Τόμσον είναι συνταρακτική στην απλότητα της· με την ερμηνεία της γράφει μια βίβλο για την αυτοεκτίμηση και τη δεύτερη ευκαιρία στην εκτός νεότητας ωριμότητα. Δεν ευχόμαστε «Καλή τύχη (στον) Λίο Γκράντε» αλλά ευτυχισμένη ζωή σε όσους θα μας προβληματίσει. Το τέλος της covid δωματίου ταινίας είναι η πιο ζεστή αγκαλιά την αυτοεκπλήρωση και το body shaming.
Πηγή: ertnews.gr
