Γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης
Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα στην «οικογενειακή» φωτογραφία μετά τη Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό σχολιάσθηκε ποικιλοτρόπως.
Δεν βλέπεις άλλωστε συχνά σε οικογενειακές φωτογραφίες της ΕΕ έναν πρωθυπουργό συνοφρυωμένο, με τα χέρια στις τσέπες, εμφανώς αποκομμένο από το «σώμα» των υπολοίπων ηγετών, όσες αντιπαραθέσεις και αν έχουν προηγηθεί.
Μια από τους πιο επιτυχημένες περιγραφές -σχολιασμούς, χωρίς, όμως, να μπορεί να εξηγήσει την εικόνα του κ. Τσίπρα, ήταν του Πέτρου Κουσουλού στο ereportaz.gr
Έγραψε ο συνάδελφος:
«Ερωτηματικά προκάλεσε η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα κατά την χθεσινή μίνι Σύνοδο Κορυφής που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες με αφορμή το προσφυγικό.
Ο Πρωθυπουργός την ώρα που μαζεύτηκαν όλοι μαζί οι ηγέτες των χωρών, στάθηκε μόνος του στην άκρη, με το κεφάλι σκισμένο και τα χέρια στις τσέπες , δίχως να έχει καμία επαφή με τους υπόλοιπους μέσα στο χώρο.
Ήταν μια από τις ασυνήθιστες πόζες του πρωθυπουργού για «οικογενειακή» φωτογραφία στις Βρυξέλλες, αφού συνήθως εμφανίζεται χαμογελαστός, παρέα με τους ομολόγους του.
tsipras-eu summitΑυτή τη φορά η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα ήταν εντελώς διαφορετική , γεγονός που σχολιάστηκε στα social media. Κάποιοι σχολίασαν ότι η Ελλάδα βρέθηκε στο περιθώριο των συζητήσεων και άλλοι αναφέρθηκαν στην εμφάνιση του πρωθυπουργού, που έδειχνε έντονα προβληματισμένος και κουρασμένος».
Οι λέξεις κλειδί στον σχολιασμό του συναδέλφου είναι «δίχως να έχει καμία επαφή με τους υπολοίπους μέσα στο χώρο».
Πολύ φοβούμαστε, ότι η περιγραφή είναι απόλυτα ρεαλιστική και αποδίδει πλήρως την αλήθεια. Ο Αλέξης Τσίπρας, που βίαια προσγειώθηκε στην οδυνηρή πραγματικότητα, μέρα με την ημέρα νιώθει όλο και πιο «έντονα προβληματισμένος και κουρασμένος».
Στα μεγάλα προβλήματα της χώρας προστέθηκε και το προσφυγικό. Σε μια οικονομία κατεστραμμένη, σε μια κοινωνία κουρασμένη από τη φτώχια και τον καθημερινό πόνο του αγώνα για επιβίωση ήλθε να προστεθεί και ο πόνος της προσφυγιάς που οι περισσότεροι Έλληνες έχουν ζήσει.
Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής θα βρει χώρο να τους φιλοξενήσει. Ωστόσο η αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να πείσει τους εταίρους μας ότι η ελληνική κοινωνία και η οικονομία δεν αντέχει ακόμα 50.000 πρόσφυγες, είναι αποτυπωμένη στο απλανές βλέμμα του και στην εικόνα που βγάζει να μην έχει επαφή με τους υπολοίπους…
Και πώς αλήθεια να διαπραγματευθείς με εκείνους που μπροστά τους εμφανίζεσαι συνεχώς ως επαίτης; Πώς θα υπερασπισθείς εθνικά συμφέροντα όταν έχεις ανάγκη τη γενναιοδωρία τους και την υποτιθέμενη «αλληλεγγύη» τους στα οικονομικά; Και αλλοίμονο για τη χώρα. Τα μεγάλα ζητήματα σε εθνικό επίπεδο δεν έχουν ανοίξει ακόμα. Με τη ρευστότητα που υπάρχει στον περίγυρό μας μόνο μια σωστή και σθεναρή πολιτική ή ένα θαύμα, μπορούν να αφήσουν την Ελλάδα εκτός κρίσης.
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει επαφή με τους υπολοίπους ηγέτες στη φωτογραφία, όχι τόσο για τα πρόσθετα προβλήματα που θα δημιουργήσει στη χώρα το προσφυγικό όσο για τις πιέσεις που δέχθηκε στο παρασκήνιο για την εφαρμογή του δικού του μνημονίου.
Το τρίτο μνημόνιο είναι το πολιτικό του τέκνο. Το κυοφόρησε και το γέννησε μετά από επτά μήνες άφρονος πολιτικής. Βλέπει τις κοινωνικές τάξεις που γαλούχησε με ψέματα και υποσχέσεις να ξεσηκώνονται η μία μετά την άλλη και ξέρει ότι το πολιτικό του τέκνο, το τρίτο μνημόνιο, μεγαλώνοντας θα τον κατασπαράξει κι αυτόν όπως έγινε και με τους προκατόχους του.
Το απλανές βλέμμα του κ. Τσίπρα βλέπει το πολιτικό του μέλλον που σέρνεται στα πατώματα των Βρυξελλών… Βλέπει την κοινωνική θύελλα που έρχεται, ξέρει ότι θα μετατραπεί σε οικονομικό και πολιτικό τυφώνα που θα σαρώσει τα πάντα και διαβλέπει ότι η τύχη του είναι δυσοίωνη. Έσπειρε ανέμους και τώρα εκ των πραγμάτων θα θερίσει θύελλες και το ξέρει. Και ίσως το χαμένο από την πραγματικότητα βλέμμα του πρωθυπουργού έχει σχέση με την απορία του πώς θα ξεμπλέξει έτσι όπως τα έχει κάνει μαντάρα.
Και για να ξεμπλέξει δύο δρόμοι υπάρχουν:
Πρώτον, να απαρνηθεί ό,τι και όσα ήξερε μέχρι σήμερα και να δει κατάματα την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα επιβάλει να σταματήσει το κυνήγι στην επιχειρηματικότητα και σε οτιδήποτε ιδιωτικό.
Δεν είναι δυνατόν να πάει μια οικονομία μπροστά όταν βάζεις φόρο 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση από ιδεοληψία…
Δεν είναι δυνατόν να θες να λύσεις το ασφαλιστικό βάζοντας φόρο στις εργοδοτικές εισφορές, δηλαδή κάνοντας ακόμα πιο ακριβή την εργασία στην Ελλάδα… Αν δεν κάνουμε πιο φθηνό το κόστος της εργασίας μειώνοντας τους φόρους και τις εισφορές που την επιβαρύνουν και όχι μειώνοντας τους μισθούς, τότε με ποιο κίνητρο θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας ή θα νομιμοποιηθούν οι παράνομες; Το αντίθετο θα συμβεί.
Δεν είναι δυνατόν να θες να τονώσεις την οικονομία και με δεδομένο ότι το κράτος δεν μπορεί να κάνει επενδύσεις, να διώχνεις οποιονδήποτε ρομαντικό επιθυμεί να επενδύσει στη χώρα με φορολογία πάνω από 50% όταν σε μια άλλη γειτονική χώρα της ΕΕ, στη Βουλγαρία, η αντίστοιχη φορολόγηση δεν ξεπερνά το 10%…
Η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει και ο κ. Τσίπρας να αποδεχθεί ότι αν δεν στηριχθεί και αν δεν ενισχύσει τον ιδιωτικό τομέα, έξοδος από την κρίση δεν πρόκειται να υπάρξει. Και αυτό ισχύει είτε βρίσκεται εντός είτε εκτός ευρώ.
Δεύτερη λύση που έχει να επιλέξει είναι η φυγή. Άλλωστε είναι σύνηθες οι πολιτικοί τις περισσότερες φορές να ξεμπλέκουν δια της φυγής, ύστερα από μια λαϊκή αποδοκιμασία.
Αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ο κ. Τσίπρας ίσως μπορέσει να ξεμπλέξει. Η Ελλάδα, άραγε, υπάρχει ελπίδα να ξεμπλέξει; Και πότε;
πρώτη δημοσίευση: apopseis
