Γράφει ο Κων/νος Μανίκας,
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Θυμήθηκα αυτές τις μέρες (πως θα μπορούσα να τις ξεχάσω άλλωστε αφού κάθε μέρα αναπαράγονται από τα κοινωνικά δίκτυα και κάθε λογής μέσα ενημέρωσης) μια από τις προφητείες του γέροντα Παϊσιου που έλεγε «θα είναι σαν να έχεις τράπεζες αλλά δεν θα έχεις». Μετά την ψηφοφορία στη Βουλή για τα προαπαιτούμενα της νέα συμφωνίας αρχίζω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο ταιριαστός παραλληλισμός για να περιγράψει αυτά που συμβαίνουν. «Θα είναι σαν να έχεις κυβέρνηση…».
Ένα κόμμα διαιρεμένο ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ιδεοληπτική καθαρότητα. Ένα κυβερνητικό σχήμα χωρίς εντυπωσιακές αλλαγές σε πρόσωπα, με μετακινήσεις εντός, εκτός κι επί τα αυτά. Κι αν το εσωκομματικό πεδίο αφορά πρωτίστως τον μικρόκοσμο των συνιστωσών, η λειτουργικότητα και η αποδοτικότητα της κυβέρνησης καθορίζει το μέλλον όλων μας. Αν ο Τσίπρας πιστεύει ότι διαθέτει τον χρόνο για να επουλώσει, έστω και μερικώς, τις ενδοσυντροφικές διαμάχες, η χώρα δεν έχει κι άλλο χρόνο να σπαταλήσει, ήδη πετάχτηκαν έξι μήνες ασάφειας με τα γνωστές οικτρές συνέπειες, για να αποκτήσει στιβαρή διοίκηση και συνεκτική αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Ο πρωθυπουργός οφείλει να δώσει επιτέλους πειστικές και ολοκληρωμένες απαντήσεις σχετικά με τον τρόπο που θέλει να κυβερνήσει. Δεν μπορεί απλά να κρύβεται για μερικούς μήνες πίσω από την επιτακτική ανάγκη της ψήφισης κάποιων νόμων, ώστε να ανοίξει ο κρουνός της Ευρωπαϊκής ρευστότητας, και μετά να επιχειρήσει να δραπετεύσει θέτοντας νέα ψευδεπίγραφα διλήμματα στην κοινωνία.
Αν θεωρεί ότι εκτίει ποινή θα έπρεπε να παραιτηθεί από την πρώτη δηλώνοντας αδυναμία να χειριστεί κάτι που ιδεολογικά τον ξεπερνά. Αλλιώς οφείλει με αποφασιστικότητα να στηρίξει την απόφαση του και να επιδιώξει εκείνες τις κοινοβουλευτικές συμμαχίες που θα του επιτρέψουν να εκτελέσει απρόσκοπτα και σε βάθος χρόνου όλα τα απαραίτητα βήματα για να ανακτήσει η Ελλάδα την διεθνή αξιοπιστία, την οικονομική και κοινωνική ισορροπία της.
Οτιδήποτε ενδιάμεσο θα σημαίνει ότι συνεχίζει να κοροϊδεύει τους πάντες, εντός κι εκτός χώρας, και το μόνο που τον αφορά είναι η διατήρηση της εσωκομματικής συνοχής ώσπου να αποφευχθεί το απευκταίο, και μη διαχειρίσιμο από τον ίδιο, εθνικό ατύχημα και μετά να απευθυνθεί στην κοινωνία για να αποκτήσει μια πιο συμπαγή πλειοψηφία. Μόνο που σε αυτό το εύθραυστο περιβάλλον με τις τράπεζες να διατηρούν για μήνες τους κεφαλαιακούς ελέγχους και όλους τους οικονομικούς τομείς να έχουν βυθιστεί στον πάτο της απραξίας το μόνο που δεν χρειάζεται ο τόπος είναι η αναταραχή μιας νέας διχαστικής εκλογικής αναμέτρησης (το ζήσαμε ήδη με το ανούσιο δημοψήφισμα) που θα αυξήσει και πάλι τον παράγοντα του πολιτικού ρίσκου που διώχνει επενδυτές και ακινητοποιεί την παραγωγική μηχανή.
Αν ο Τσίπρας έχει τη διάθεση εκτός από Συριζαίο ομαδάρχη και ισορροπιστή κομματάρχη να μετατραπεί και σε πρωθυπουργό με ηγετικές ικανότητες θα πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται με ευρύτερους όρους και πιο μακροπρόθεσμους στόχους. Αλλιώς θα είναι πρόδηλο ότι πέρα από πρόσκαιρες ρητορικές υπερβολές, απέναντι στο εθνικό καθήκον προτάσσεται για μια ακόμα φορά η κομματική ευθύνη.
