Γραφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ο πρωθυπουργός μπορεί να λέει σε συνομιλητές του πως δεν έχει κανένα σχέδιο για εκλογές και πως αυτές θα γίνουν το 2019 (ή σε κάθε περίπτωση όχι φέτος), πλην όμως περιθώρια εκπλήξεων υπάρχουν πολλά. Και ο συλλογισμός δεν είναι δύσκολος: οι πολιτικές εξελίξεις είναι άμεσα συναρτώμενες με την πολιτική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ.
Η συλλογιστική είναι αρκετά απλή: ο πρωθυπουργός αναγνωρίζει πως αυτή τη στιγμή το φεγγάρι δεν είναι καλό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολίτες έχουν αρχίσει να συλλαμβάνουν τον όγκο της φορολογικής επιβάρυνσης και πλέον δεν μπορεί να πασαρει σε κανέναν άλλο το λογαριασμό. Είναι τα δικά του μέτρα, από το δικό του Μνημόνιο, για το οποίο φέρει ακεραία τη ευθύνη. Επομένως και το κόστος των μέτρων δεν μπορεί να επιμερίζεται αναλογικά, δηλαδή σε όσους ψήφισαν το Μνημόνιο για να μείνει η χώρα στο ευρώ την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλυόταν εκείνες τις αξέχαστες νύχτες του περυσινού Αυγούστου. Πλέον, ο απαλλαγμένος από τα βαρίδια ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσιπρα κυβερνά εδώ και έναν χρόνο, συνεπώς η φθορά, αλλά και τα πιθανά οφέλη από την πολιτική του, χρεώνονται αποκλειστικά σε αυτόν.
Η φορολογική επιβάρυνση είναι τεράστια και δυσβάσταχτη. ΕΝΦΙΑ, αυξήσεις στους συντελεστές φορολόγησης, αυξήσεις στον ΦΠΑ, αυξήσεις στα καύσιμα, μειώσεις στις συντάξεις και αύξηση της συμμετοχής των συνταξιούχων για την υγειονομική περίθαλψη, κατασχέσεις κ.ο.κ. Όπως είναι φυσικό, η κυβέρνηση έχει μπει σε ένα καθοδικό σπιράλ. Δεν είναι νομοτελειακό όμως πως αυτό το καθοδικό σπιράλ είναι χωρίς επιστροφή. Εκεί άλλωστε ποντάρει και ο Αλέξης Τσιπρας για να διασωθεί. Το ποντάρισμα όμως, όπως και όλες οι παράμετροι του τζόγου, έχει αυξημένες πιθανότητες απωλειών. Έτσι, ο πρωθυπουργός δεν θέλει πρόωρες εκλογές, δεν τις επιδιώκει, πλην όμως δεν μπορεί να είνια σίγουρος για τίποτα. Τα φορολογικά έσοδα δεν πάνε καλά, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως υπάρχει άμεσο ενδεχόμενο ενεργοποίησης του κόφτη λόγω της στάσης πληρωμών για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσιου προς τους ιδιώτες. Αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, τότε ο πρωθυπουργός θα πρέπει να διαχειριστεί ορισμένα σοβαρα και πολύ συγκεκριμένα προβλήματα. Η πολιτική του δεν θα αποδίδει και η σταθεροποίηση της οικονομίας, στην οποία προσβλέπει, θα στηρίζεται σε πήλινα πόδια.
Με άλλα λόγια, θα είναι απολύτως παγιδευμένος, οπότε δεν αποκλείεται να αναζητήσει διάσωση, προκειμένου να διατηρήσει ένα σεβαστό ποσοστό και να μετακυλήσει τα κυβερνητικά βάρη στην ανέτοιμη ακόμα ΝΔ.
Δεν είμαστε όμως ακόμα εκεί. Ο πρωθυπουργός έχει “τράτο” από τους εταίρους, οι οποίοι απεύχονται έναν νέο γύρο πολιτικής αποσταθεροποίησης στην Ελλάδα. Τούτου δοθέντος, το οριστικό κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης και η συζήτηση για τη δεύτερη, όπου περιέχονται τα εργασιακά, μπορεί να είναι δύσκολες πολιτικές ασκήσεις, πλην όμως όχι ακατόρθωτες, διότι οι δανειστές δεν εκτιμούν ακόμα πως η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει το πολιτικό της κεφάλαιο και τις κοινοβουλευτικές της αντοχές.
Το μόνο ερώτημα που υπάρχει και θα μπορούσε να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις, επομένως, είναι το εξής: θα μπορέσει ο Αλέξης Τσιπρας να διαχειριστεί τη φθορά του; Τη δική του προσωπική φθορά, όχι μόνο αυτή της κυβέρνησης του; Αν όχι, όποιο τέχνασμα και αν απεργαστεί, είτε για να διαιρέσει τη ΝΔ (π.χ. υπόθεση Γεωργίου) είτε για να συσπειρώνει ένα απογοητευμένο από αυτόν κοινό (π.χ. γερμανικές αποημιώσεις), οι εξελίξεις είναι προδιαγεγραμμένες.
Αυτό όμως θα το ξέρουμε περίπου τον Οκτώβριο. Και το βασικό πλάνο του Μαξίμου δεν προβλέπει εκλογές για το 2016.
