Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Μόνον αν ξέρεις πως ο δικό σου έχει «βάλει χέρι» στα ζάρια είναι σίγουρο πως θα κερδίσεις στο μπαρμπούτι. Άρα, το ζήτημα είναι το μπαλαμούτι στο ελληνικό ζήτημα και όχι αυτό καθ΄ εαυτό το μπαρμπούτι!
Μην μου πεις πως δεν βλέπεις το μπαρμπούτι των ημερών στην ελληνική υπόθεση της Ευρωζώνης, στο οποίο παίζουν με ζέση η ευρωπαϊκή – και όχι μόνον – πολιτική ελίτ, τραπεζίτες, χρηματιστές, δημοσιογράφοι, παράγοντες και παραγοντίσκοι διαφόρων ειδών και μεγεθών στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ακόμη και ο απλός λαός με την προέκταση των αισθήσεών του; Δεν νομίζω πως βλέπεις κάτι άλλο εκτός από μπαρμπούτι στην υπόθεση!
Εγώ δεν παίζω, δεν θα παίξω αναγνώστη μου, και να με συμπαθάς! Όχι επειδή είμαι θεολογικώς ή ιδεολογικώς αντίθετος στο συγκεκριμένο παίγνιο και στα Κυβεία των Βρυξελλών, της Φραγκφούρτης, της Νέας Υόρκης και των Αθηνών, αλλά επειδή με εμφανώς τσιμπημένα ζάρια δεν παίζω! Βεβαίως, το ότι έτσι δεν έχει πλάκα το παιχνίδι, δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσες να σπάσεις πλάκα με τους συμμετέχοντες! Αν φυσικά έχεις υπερβεί την ηθική κατά την προσέγγιση της πολιτικής….
Προσωπικώς έχω μείνει πίσω: συνεχίζω να αναφέρομαι στη σύνδεση της ηθικής με την πολιτική και στην ανάγκη η τελευταία να διεξάγεται με κανόνες, ακόμη και όταν μεταβάλλεται σε μπαρμπούτι! Όχι, φίλε μου, να ρίχνεις τα ζάρια ταχυδακτυλουργικώς, χωρίς να τα κουνάς και από την άλλη να μιλάς για τιμωρία σε αυτόν που αποχωρεί! Δεν γνωρίζεις πως βασικός κανόνας στο μπαρμπούτι είναι ότι μπορεί κανείς να αποχωρήσει όποτε θέλει, χωρίς να υπάρχει η ηθική μομφή του «καραμπίνα»;
Υστερόγραφο: Ακόμη και ο Πολέτι θα μπορούσε να δοξαστεί ως τερματοφύλακας, κύριε Διονύση Χαριτόπουλε, αν η μπάλα είχε την μορφή ζαριού και το τέρμα δεν είχε δοκάρια! Δεν φαντάζομαι σήμερα να θεωρεί κάποιος σοβαρός παρατηρητής – όχι απλός τηλεθεατής – πως η ελληνική εστία ορίζεται από δοκάρια; Τα δοκάρια αφαιρέθηκαν πριν από πέντε χρόνια, την εποχή κατά την οποία η μπάλα μεταμορφώθηκε σε κύβο και οι παίχτες σε τζογαδόρους…!
