Γράφει η Λία Λάππα
Είναι η πανδημία που τα είδαμε όλα λίγο διαφορετικά; Είναι ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι σε αυτόν τον ύπουλο ιό; Πόσο σημαντικό είναι να προσέχουμε εμάς και τους γύρω μας; Είναι οι προσωπικές δυσκολίες που μεγεθύνονται στην καρδιά μας και στο μυαλό μας όταν συμβαίνουν πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις και μοιάζουν όλα να μην έχουν διεξόδους; Γιατί χάνεται η πίστη μας στον εαυτό μας, στους γύρω μας και στην κοινωνία ολόκληρη και κάθε φορά γυρεύουμε ήρωες, προστάτες, θείους από την Αμερική;
Κι όμως γι αυτό που μας συμβαίνει ίσως να μη φταίμε αποκλειστικά εμείς, ίσως έχουν φροντίσει αρκετές γενεές πιο πριν από τη δικιά μας, να δομήσουν την κοινωνία σε πυλώνες που μπορεί να θέλουν μια υποστύλωση ή μια προσθήκη από το μπόλιασμα της δικής μας γενιάς και της επόμενης και ούτω κάθ εξής…
Αν και πιστεύω ότι ως λαός πολλές φορές έχουμε αποδείξει ότι τα μεγάλα μας “ΟΧΙ”, έχουν γίνει παράδειγμα σε ολόκληρο τον κόσμο, στα μικρά δεν τα πολυχρησιμοποιούμε.
Αλήθεια ποιος μπορεί να κάνει επανάσταση κάθε μέρα; Ποιος έχει όρεξη να γίνει ο κακός της παρέας και να τον σχολιάζουν από πίσω;
Πάμε λοιπόν σε αυτά τα μικρά “όχι” να δώσουμε λίγο από τον καλύτερο εαυτό μας για να αλλάξουμε την καθημερινότητά μας και να έρθει η Ανάσταση σε ό,τι μπορούμε να αγγίξουμε με τη ζεστή ματιά μας.
Επειδή δεν θα μπορούσα ούτε μέσα σε ένα άρθρο αλλά ούτε και σε μια μεγάλη συζήτηση να ορίσω ποιος πρέπει και μπορεί να γίνει γονιός παίρνω δεδομένο ότι όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο και όλοι αξίζουμε εάν το επιθυμούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και να δώσουμε στην κοινωνία μια καλύτερη εξέλιξή μας, που είναι τα παιδιά μας.
Ποια «όχι» μπορούμε να πούμε και να γίνουμε καλύτεροι γονείς;
Η γενιά μου έχει ακούσει τόσα «όχι» που μεγαλώνοντας έμαθε να τα θεωρεί πρόκληση και να τα ξεπερνάει ενώ σε τρυφερή ηλικία αυτά τα «όχι» ήταν νόμος.
Τα «όχι» που πρέπει να πούμε αφορούν κυρίως τον εαυτό μας και δεν έχουν σχέση με τα παιδιά μας, άλλωστε μέχρι κάποια ηλικία κινούνται στο χώρο ως αντιγραφείς μας και αυτό δυστυχώς φουσκώνει την έπαρσή μας..
«Όχι» στην αυτοαναφορικότητα, όχι στους επαίνους του εαυτού μας, όταν απλά κάνουμε το αυτονόητο. Είναι κάτι που αν το κάνουμε μπροστά τους, δημιουργεί πρόσθετο άγχος στα παιδιά μεγαλώνοντας την απόσταση από αυτά.
«Όχι» στην απομόνωση και στο ατελείωτο σερφάρισμα, από πλευρά μας, υπήρχε ζωή και πριν το facebook, το instagram, το tik tok..Αυτός ο κόσμος στον οποίο έχουμε «μπει» δεν μας αφήνει να σκεφτούμε, μας δημιουργεί άγχος γι όλα αυτά που βλέπουμε και δεν έχουμε και στερεί από το παιδί μας αγκαλιές, παιχνίδια, διάθεση για επικοινωνία.
«Όχι» στην αγωνία της εικόνας. Έχει χυθεί ατελείωτο μελάνι για να μάθουμε αν η τάδε επώνυμη μετά την γέννα γύρισε στα κιλά της ή έχει επίπεδη κοιλιά. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ένα σώμα καλείται να γίνει με τέλειες αναλογίες ένα μήνα αφού έφερε στον κόσμο έναν άλλο σώμα, έναν άλλον άνθρωπο….
«Όχι» στο κάπνισμα. Όταν είμαστε γονείς το κάπνισμα δεν είναι προσωπική μας υπόθεση γιατί απλά πρέπει να προσέχουμε την υγεία μας για να φροντίζουμε τα παιδιά μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η εικόνα μιας μαμάς , ή ενός μπαμπά που καπνίζει και μετά φιλάει το παιδί του, κάνοντας το, να εισπνέει και εκείνο ασετόν, πίσσα, βενζόλιο και ό,τι άλλο υπάρχει είναι εγκληματική. Το ίδιο απαράδεκτο από πλευράς μας, είναι ένας χλοοτάπητας μιας παιδικής χαράς γεμάτος αποτσίγαρα.
«Όχι» στην αδράνεια. Κάδοι άπλυτοι, χαλασμένες παιδικές χαρές, δημοτικά γυμναστήρια μικρά και χωρίς όργανα, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης που δεν λειτουργούν, γεύματα σε σχολεία που δεν υπάρχουν, οικογένειες που δεν τα βγάζουν πέρα και είναι αβοήθητες στη λαίλαπα της κρίσης και της πανδημίας, άστεγοι που χρειάζονται φροντίδα..
Υπάρχουν και άλλα πολλά του είδους που εάν δεν μας ενδιαφέρουν, δεν τα βλέπουμε καν. Κάποιοι θα πουν ότι, όλα αυτά είναι δουλειά ενός Δήμου. ‘Ισως, αλλά σκεφτείτε να μπορούσαμε να συνεργαστούμε μαζί του και να τον βοηθούσαμε ακόμη και αν ο ρόλος μας θα ήταν μόνο ελεγκτικός, σαφώς καλύτερα αποτελέσματα θα είχαμε ως κοινωνία.
«Όχι» στα χαμένα όνειρα των γονιών που βάζουν τα παιδιά να σηκώνουν λάβαρα προηγούμενων χρόνων και σημαίες που δεν είναι δικές τους. Σαφώς ο γονιός μπορεί να κάνει υποδείξεις και να κατευθύνει το βλαστάρι του αλλά πρέπει να αποπνέουν οι κινήσεις του και αίσθηση ελευθερίας για τον μικρό του απόγονο. Η αγάπη μας πρέπει να είναι σαν το θερμοκήπιο , σαν τον ήλιο αλλά και τη βροχή, οι μεγάλες δόσεις θα καταστρέψουν τον καρπό πριν καν βγάλει ανθούς.
«Όχι» στον διαχωρισμό κορίτσι και αγόρι. Οι γονείς πρέπει να εστιάζουν στα προσωπικά χαρακτηριστικά και να ενδυναμώνουν τα παιδιά τους σύμφωνα με την προσωπικότητά τους. Η επισήμανση της δύναμης, του μεγέθους και των γενετήσιων χαρακτηριστικών δίνουν λάθος μηνύματά που στην ενήλική ζωή είναι μη αναστρέψιμα. Οι ρόλοι του άνδρα και της γυναίκας είναι συμπληρωματικοί και παραπληρωματικοί ως προς τη συνεργασία τους και ισότιμοι απέναντι στην οικογένεια, το σχολείο την κοινωνία.
«Όχι» στην αντιμετώπιση των παιδιών ως κεκτημένων και αναγνώριση των ρόλων της μητέρας και του πατέρα ως διαφορετικοί πομποί και δέκτες που αν εξαιρέσουμε τους κακοποιητικούς γονείς, όλοι θεωρώ ότι προσπαθούν για το καλύτερο.
Είναι πολλά τα «όχι» που νιώθω ότι πρέπει να πούμε ως οικογένεια, ως σχολείο, ως κοινωνία αλλά επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην οικογένεια. Μικρή, μεγάλη, πυρηνική, μονογονεϊκή, ευρύτερη… όλα ξεκινούν από την αγάπη που πρέπει να έχουμε για εμάς ΟΧΙ ως κέντρο του κόσμου αλλά ως πυρήνας αγάπης και κατανόησης, και με τα «όχι» μας, θα είμαστε εκείνοι που θα ρίχνουμε το βότσαλο στη λίμνη και θα αλλάζουμε σχήμα και χρώμα στην κοινωνία μας.
