Γράφει ο Θάνος Παπανικολάου
Στο μαιευτήριο με θυμάμαι να κλαίω πολύ παραπάνω από όλα τ’ άλλα μωρά. Έτσι, έπινα το περισσότερο γάλα και αυτό μου άρεσε. Οπότε συνέχισα κι εγώ να κλαίω, χωρίς πραγματικά να μου συμβαίνει κάτι τρομερό, απλά και μόνο για να με ταΐζουν συνεχώς. Είχα ακούσει όσο χαλάρωνα στην κοιλιά της μάνας μου πως με το πολύ γάλα, μεγαλώνεις γρηγορότερα! Τελικά μύθος. Κατουρούσα αβέρτα και δεν άλλαξε τίποτα ουσιαστικό στην ανάπτυξη μου αυτές τις λίγες ώρες που ήμουν στη ζωή. Οπότε μετά από 48 ώρες στο μαιευτήριο μου είπε η νοσοκόμα: «Βρε μικρούλη, κάνεις ψευτιές για να τρως παραπάνω;» Της απάντησα με στόμφο:
«Μπορείτε να με κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι για ψέμματα!»
Πριν πάω δημοτικό είχα κάτω απ’ το κρεββάτι μου τον «Πίκο», τον φανταστικό μου φίλο σ’ ένα συρτάρι που είχε σεντόνια, μαξιλαροθήκες και κάτι σεμεδάκια βαρετά της γιαγιάς. Ο «Πίκο» ήταν ένα παμφάγο, μωβ, γελαστό, φωσφοριζέ σκουλήκι, το οποίο μου έλεγε συνέχεια πως του άρεσε να τρώει το χαρτί από τα σοκολατάκια. Έτσι κι εγώ πήγαινα στα μουλωχτά κάθε μέρα και κάθε νύχτα στο σαλόνι κι έκανα πλιάτσικο στα σοκολατάκια, μέσα από τον μπουφέ της μάνας μου. Άφηνα τα χαρτιά να τα φάει ο «Πίκο» κάτω από το τελευταίο σεντόνι στο συρτάρι και ήμουν χαρούμενος που άφηνα κολατσιό στο φίλο μου συνεχώς για να μη μένει νηστικός και πεινάει. Έλα, όμως που μετά από καιρό ήρθε η ώρα για γενική καθαριότητα! Και θυμωμένη η μάνα με ρωτά: «Είναι δυνατόν να έχεις φάει τόσα σοκολατάκια παιδί μου;» Δεν τα ειχα φάει όμως όλα! Τα μισά και παραπάνω τα πετούσα στον κάδο, για να αφήσω απλά και μόνο το χαρτί – φαγητό για τον «Πίκο». Της βροντοφώναξα, λοιπόν, «όχι!» «Γιατί λες ψέμματα», ούρλιαξε θυμωμένη. Της είπα αγέρωχα και γεμάτος πυγμή:
«Μπορείς να με κατηγορήσεις για αυταπάτες, όχι για ψέμματα!»
Στο λύκειο πήγα και αγόρασα μια πολύ καλή στέκα. Άρρωστος με το αμερικάνικο μπιλιάρδο. Έγινε ένα τουρνουά στα μέρη μου, στις παλιές γειτονιές μου στη Θεσσαλονίκη και πήρα δανεικά από όλους μου τους φίλους για να παίξω στο τουρνουά. Τους είπα πριν πάω ότι τους έχω νικήσει όλους όσους συμμετείχαν από δυο και τρεις φορές! Το έπαθλο ήταν 175.000 δρχ. και μία πολύ ακριβή στέκα που ζαχάρωνα καιρό. Θα το μοιραζόμασταν! Είχαν βάλει όλοι από 5 χιλιάρικα για την 25.000 δρχ συμμετοχή. Τελικά ήρθαν και δυο παιδιά από άλλες περιοχές όμως και με κάνανε στα προημιτελικά γιο-γιο. Πάει το βραβείο, πάνε και τα λεφτά. Οι κολλητοί μου με βρίζανε μια εβδομάδα πως τους κορόιδεψα, πως τους είπα ψέμματα, πως αν τους είχα κερδίσει όλους όπως έλεγα θα το έκανα και τώρα και άλλα πολλά τέτοια! Τους απάντησα με ηρεμία και σοβαρότητα όσο άσχημα και αν ένιωθα πως:
«Μπορείτε να με κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι για ψέμματα!» Τους επέστρεψα το καλοκαίρι μετά τις εξετάσεις όλα τα λεφτά! Κύριος!
Στη σχολή έκανα καμιά φορά ως μαλαγάνα μακροβούτια σε βαθειά νερά με μεγαλύτερες μου. Μια από αυτές ήταν βοηθός μιας καθηγήτριάς μας. Ένα βράδυ, ανάμεσα σε αγκαλίτσες, «μωρό μου φάλτσο», αρβύλες Μάρτινς και χαϊδολογήματα, κατάφερα να υποκλέψω τις ερωτήσεις που βρήκα στο γραφείο της. Έδωσα αμέσως σύρμα σε όλους, «μην ανοίξετε μαλάκες βιβλίο, έχω τα θέματα!» Αραχτοί και λάιτ όλοι πάμε μετά από μέρες να δώσουμε το μάθημα, δεν πέφτει ούτε ένα από όσα ερωτήματα είχα υποκλέψει! Έτρωγα μπινελικια από το Αλεξάνδρειο ως το Ποσειδώνιο. Τελικά οι ερωτήσεις, ήταν αυτές που είχε προτείνει εκείνη ως βοηθός στην καθηγήτρια μας, αλλά η κρυόκωλη τελικά έκανε του κεφαλιού της! Δε με πίστευε κανείς! Μας έκαψες, μας έσκισες, φωνές, κακό. Το είπα όμως καθαρά σε όλους:
«Μπορείτε να με κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι για ψέμματα!»
Έχω κι άλλες πολλές ιστορίες που θα μπορούσα να σας λέω, φανταστικές, δικές μου, φίλων, αλλά δε θέλω να σας κουράζω άλλο. Είστε όλοι σας εξαιρετικά ευφυείς για να με ερμηνεύσετε. Ωστόσο, θα κλείσω με κάτι που μας αφορά νομίζω ως χώρα, ως δημοκρατικούς πολίτες, ως πολιτισμό, ως ιστορική και γεωγραφική μήτρα.
«Εθνικισμός είναι η δίψα για εξουσία, ενισχυμένη από αυταπάτες», George Orwell.
Όσο οι Ελληνικές κυβερνήσεις νομίζουν πως σε αυτούς τους πολύ συγκεκριμένους, τεχνοκρατικούς και αδίστακτους καιρούς, η πολιτική γίνεται με φιλοσοφίες, σοφίσματα, καραμελοκωλογλυφάτες χαριτωμενιές και γελάκια σιγουριάς, κάνουν μεγάλο και ιστορικού βάρους λάθος. Πιστεύουν καιρό τώρα αριστεροί και δεξιοί πως κρατούν με αυτόν το φτηνό και παιδικό τρόπο, ιδεολογικές και ψηφοθηρικές ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ. Μέγα λάθος! Θέλω να υπενθυμίσω σε όλους πως ή αποτυχημένη στο λαϊκό της έρεισμα κυβέρνηση του Σαμαρά, γέννησε εν μία νυκτί τη Χρυσή Αυγή, τη φύτεψε με τον τρόπο που χειρίστηκε τα πράγματα στον κοινοβουλευτικό κήπο της χώρας και την έκανε κομμάτι της πίτας. Τώρα έρχεται ένας αριστερός ηγέτης – πρωθυπουργός, με την ανακολουθία των λόγων του, να γίνει ο προβολέας που θα την αναδείξει σε ΡΥΘΜΙΣΤΗ. Η Χρυσή αυγή σιωπηλά και πονηρά ανθίζει, ενώ όλο το υπόλοιπο πολιτικό χωράφι μαραίνεται. Καθημερινά.
Η μακρόχρονη αναξιοπιστία του κοινοβουλίου κινδυνεύουμε να μας οδηγήσει στο μονόχρωμο τούνελ των ακραίων ιδεών, των βίαιων συμπεριφορών, των γελοίων προσώπων του φασισμού και της απύθμενης βλακείας. Αν κάτι χρειάζεται η χώρα μας αυτή τη στιγμή, πέρα από μέτρα, οικονομικό σχεδιασμό, μεταρρυθμίσεις κλπ, είναι να μη χάσει ούτε ίντσα από τα δημοκρατικά της σκόπευτρα. Είναι απολύτως υπόλογο το πολιτικό προσωπικό και εμείς ως πολίτες, στις επόμενες καλύτερες γενιές από εμάς. Είτε οι δεξιοί, είτε οι αριστεροί γελωτοποιοί, ας σοβαρευτούν και ας κάνουν κάτι για την μόνιμη πολιτική δυσοσμία αναξιοπιστίας που μας περιβάλλει. Το επικοινωνιακό πατσουλί της σημερινής κυβέρνησης και όλων των προηγούμενων, δε βοηθά καθόλου ως ανάχωμα σε αυτή την επικίνδυνη κατάσταση που ξεκινά να γίνεται συνήθεια και να αποκτά και lifestyle. Χρόνια τώρα, το να γνωρίζουμε την αλήθεια σε αυτή την ταλαιπωρημένη χώρα είναι το εύκολο. Το να την ακολουθήσουμε είναι το δύσκολο. Όσο κάνουμε πως δε βλέπουμε τι συμβαίνει, ας ετοιμαστούμε για τις συνέπειες της επιλογής μας αυτής. Η δημοκρατία είναι υπερόπλο. Αν οι σφαίρες του όμως είναι αυταπάτες και ψέμματα, σκοτώνει πάντα αυτόν που το κρατά.
