Γράφει ο Θάνος Παπανικολάου
Ετοιμάζω τη βαλίτσα του γιου μου. Είναι μια διαδικασία που παραδοσιακά την εφαρμόζω από τότε που ήρθε στη ζωή μας, ως το βαθύτερο προσωπικό μου πρωτόκολλο. Είναι ίδια και απαράλλαχτη 3 χρόνια τώρα, κάθε φορά που προετοιμαζόμαστε ως οικογένεια για τις ημέρες του Πάσχα. Το κάνω ως ένδειξη κατανόησης και σεβασμού απέναντι του. Ως ένα μικρό, κατάδικο μου, χαζό, ψυχολογικό αντίβαρο, για όλες εκείνες τις μέρες που λείπω από κοντά του, κάνοντας τη δουλειά μου. Ευτυχώς για ‘μένα ακόμα, αυτό που αγαπώ και με γεμίζει.
Μου έχει μάθει δε η σπουδαία νοικοκυρά μητέρα του πως να βάζω τα μικρά του ρούχα σωστά, ώστε να μην τσαλακώνονται (είναι και παρθένος στο ζώδιο), οπότε και όλα τοποθετούνται ανά χρώμα και με την ίδια φορά (μην ξεχνιόμαστε!). Ολοκληρώνουμε τη διαδικασία με χαμόγελα και μάτια γεμάτα φως, γεμάτα όρεξη να βρεθούμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν και που όλο το χρόνο δεν τους βλέπουμε, γιατί, δυστυχώς, ζουν διάσπαρτοι στην επικράτεια, όπως κι εμείς που γίναμε προσφάτως “Αθηναίοι”.
Έτσι, το κάθε Πάσχα είναι για όλους μας, το κεντρικό σάλπισμα επανασυγκρότησης της παλιοπαρέας. Από την πλευρά ημών των μπαμπάδων, μιας και τα δύσκολα τεχνοκρατικά τα αναλαμβάνουν οι ηρωίδες γυναίκες μας, βασικό μέλημα είναι η οργάνωση – συνεννόηση με όλους τους υπόλοιπους αρσενικούς για το που, πως και τι θα γίνει, από την ώρα που θα βρεθούμε όλοι μαζί για να βάλουμε τα χέρια μας στην “πρίζα της ρίζας”, και να φορτιστούμε θετικά. Μεγάλο πράγμα να γυρνάς μία φορά το χρόνο στο μηδέν το κοντέρ σου. Να γυρνάς εκεί που πρωτομύρισες ζωή, να ξαναθυμηθείς πως ξεκίνησε όλο αυτό το παράξενο ταξίδι, να κοιτάξεις στα μάτια τη ζωή που διάλεξες. Και μετά να δεις με απέραντη αγάπη δίπλα σου όλους τους ανθρώπους σου. Να δεις λίγο πιο ψύχραιμα το που πατάς και το που βρίσκεσαι.
Τηλέφωνο πρώτο:
Φίλος ας πούμε Α, διότι δε θα θίξω πρόσωπα και πράγματα.
– “Θα τα πούμε πάνω για Πάσχα, παιδιά;”
Νιώθεις εκείνο τον κόμπο της αξιοπρέπειας στη φωνή…
– “Φέτος φιλαράκι δε βγαίνει το πρόγραμμα, είμαστε δύσκολα…”
Η μαμά άνεργη 2,5 χρόνια τώρα, ο μπαμπάς Ιδιωτικός Υπάλληλος σε γνωστή εταιρεία της Νότιας Ελλάδας που τους έχει σταθερά μέσα 5-6 μισθούς και που μετά από κόπο και βάσανα κατάφερε και βρήκε μια δεύτερη απασχόληση λογιστικής φύσεως το ΠΣΚ.
– “Δε θέλω Θάνο τώρα που βρήκα τη δεύτερη δουλειά και είμαι φρέσκος να του πω να φύγω για Πάσχα, μην και του μπει στο μυαλό να πάρει κανένα άλλον, καταλαβαίνεις..”
Αγάπη, ευχές, στεναχώρια αλλά και ανανέωση του ραντεβού μας για του χρόνου. Με την ευχή όλα να του πάνε καλά. Ένα μικρό γαμώτο καίει το στόμα..
Τηλέφωνο δεύτερο:
Φίλος Β
– “Θα σας δούμε φέτος το Πάσχα επάνω; Πότε έρχεστε;”
Ένα “μπαααααα” σκάει σα κανονιοβολισμός στο αριστερό μου αυτί.
– “Γιατί ρε μαν; Πώς κι έτσι;”
Έχουν οικογενειακή επιχείρηση τα παιδιά σε μεγάλο νησί. Αναγκάστηκαν να πάρουν δάνειο από “εξωτερικό οικονομικό διαμεσολαβητή” -για να είμαι κομψός- μιας και οι τράπεζες που και πως να δανείσουν τέτοιες εποχές, οι πρώτες ύλες καιρό τώρα χωρίς καμία απολύτως πίστωση, όλα μετρητά και προπληρωμένα κι ένας ψίθυρος σαν κραυγή στο ακουστικό.
– “Άμα συνεχίσουμε έτσι, Θάνο, θα κλείσουμε ως το τέλος της χρονίας ρε φίλε. Το καλοκαίρι περιμένω μπας και. Δε μπορώ να φύγω ούτε λεπτό, θέλω να είμαι δίπλα στο μαγαζί.”
Εγώ να του λέω ως οφείλω, όλες εκείνες τις γλυκανάλατες μαλακίες (λες και ως επαγγελματίας αλλού ζω) με τα “όλα θα πάνε καλά, μη φοβάσαι, ρε, είσαι βράχος, σας αγαπάμε, θα τα καταφέρετε κλπ κλπ κλπ”. Επειδή, όμως, μου έχουν λείψει πολύ, γιατί δεν τα κατάφεραν και την προηγούμενη φορά να έρθουν, του υπενθυμίζω ευγενικά πως το Πάσχα, αυτές τις άγιες μέρες για τους απανταχού Έλληνες δε θα χρειαστεί να δουλέψει έτσι κι αλλιώς, θα είναι κλειστά, οπότε θα του έκανε καλό να αποφορτιστεί, να μας έβλεπε όλους μαζί για να ξεχαστεί και να γεμίσει τις μπαταρίες του!
– “Άσε με Θάνο να το χαρώ το μαγαζί φέτος, γιατί του χρόνου τέτοια εποχή μπορεί και να μην το ‘χω. Μεγάλωσα εκεί με τον πατέρα μου, το ξέρεις.” Αγάπη, ευχές, δεύτερη στεναχώρια και μια αίσθηση αμηχανίας..
Τηλέφωνο τρίτο:
Φίλος Γ
Εδώ όμως πια έχω πονηρευτεί, έχω προετοιμαστεί, παίρνω απλά να παίξω με τις μάλλον κακές πιθανότητες μου. Ξεκινώ, όμως, με φουλ επίθεση για να ξεχυλώσω όσο μπορώ την τελευταία μου ελπίδα..
– “Περιμένω πως και πως να σας δούμε το Πάσχα” λέω με έπαρση και χαρά, θεωρώντας το μετά τα προηγούμενα κρύα ντουζ, βέβαιο..
Η απάντηση απλή..
– “Είμαστε ήδη εδώ, φίλε”, ακούω από την άλλη άκρη και σχεδόν ουρλιάζω απο χαρά.
– “Έλα, ρε, ζηλεύω καλά κάνατε (λέω κι εγώ ο έξυπνος), εμείς πιστεύω κατά τη Μ. Τετάρτη να τα καταφέρουμε να είμαστε πάνω”, πεπεισμένος πια για το ευτυχές του εγχειρήματος. Τα είχα καταφέρει. Γκολ φώναζα μέσα μου! Φίλοι που βρισκόμαστε μόνο κάθε Πάσχα από τις 4 γωνιές του ορίζοντα, τελικά, έστω και με απουσίες, θα κρατήσουμε την παράδοση. Ώσπου γίνεται η ερώτηση κλειδί:
– “Μέχρι πότε έχετε άδεια, πότε επιστρέφετε με το καλο;”
(Παύση μακράς διαρκείας)
Εγώ νόμιζα πως έφταιγε το σήμα στο δικό μου κινητό, αλλά, δυστυχώς, φταίει το σήμα της ίδιας μας της χώρας, καιρό τώρα.
– “Θα μείνουμε στο πατρικό της (της συζύγου του) εδώ στο χωριό για λίγο καιρό, γιατί δεν καταφέραμε το δάνειο του σπιτιού να το παγώσουμε. Πρέπει να μικρύνουμε τα έξοδα, μπας και καταφέρουμε να μην το χάσουμε, οπότε ήρθαμε νωρίτερα να κάνουμε κάποιες εργασίες για να προετοιμάσουμε δωμάτιο λειτουργικό για τα παιδιά κι εγώ θα πηγαινοέρχομαι στην πόλη για τη δουλειά, εξάλλου κοντά είναι..”
Συμπέρασμα για να τελειώνουμε για να μη σας πρήζω:
Δικαίωμα στο λάθος έχει κάθε κυβέρνηση, κάθε πρωθυπουργός, κάθε πολιτικός, κάθε ιδεολογία, κάθε σχεδιασμός. Δεν έχει δικαίωμα όμως ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΠΑΓΛΑΜΑΣ στη μη βεβαιότητα της όποιας επιλογής του. Οφείλεις να ξεσκονίζεις και το τελευταίο ράφι των εναλλακτικών σου, να ξεχνάς το τι σε βολεύει και να δρας με γνώμονα την ΑΠΟΛΥΤΗ ΛΟΓΙΚΗ. Αλλιώς αν δεν είσαι σίγουρος, ρε μεγάλε, απ’ οποία πολιτική απόχρωση κι αν προέρχεσαι για το αντίκτυπο αυτού που θα κάνεις και τις επιπτώσεις του στις ζωές των γύρω σου, πολύ απλά ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ! ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ! Μιλάμε για το αμπεμπαμπλόμ του στρατηγικού επιχειρείν και όχι μόνο.
Εύχομαι και προσεύχομαι με όση δύναμη έχω μετά το δύσκολο Πάσχα αυτό του 2016, ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε καθαρά επιτέλους, ψηφοφόροι και πολιτικό προσωπικό. Για πρώτη φορά είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ όσο ποτέ να δούμε καθαρά τους εαυτούς μας, το ειδικό βάρος των επιλογών μας και κατ’ επέκταση την εξέλιξη της ίδιας της χώρας για τα παιδιά που έρχονται ως γενιά πίσω από μας. Δεν έχει άλλο χρόνο, δεν έχει άλλο οξυγόνο, δεν έχει άλλο δρόμο. Η φάση είναι do or die και για τους πάνω και για τους κάτω.
Ακούτε, εκεί στο Μαξίμου, Mr Crime Minister;
Ώπα..
Γιατί με κοιτάς στραβά, ρε γυναίκα;
Αφού έτσι τον φωνάζουν τον πρωθυπουργό στο εξωτερικό!
Τι εννοεις; Με τα ίδια μου τα αυτιά το έχω ακούσει!
Hello, Mr Crime Minister!
Ακούς εκεί! Που θα μου πεις εμένα για τα Αγγλικά μου!
Αντί επιλόγου λοιπόν:
Καλή Ανάσταση, αδέρφια, όχι άλλη λύπη γύρω μας, κεφάλι ψηλά και μάτια στην αλήθεια.
Η Ανάσταση, φέτος, είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσει από μέσα μας. Από τα έγκατα μας.
Δεν είναι πλέον ζήτημα τιμής.
Είναι ζήτημα επιβίωσης.
Και όχι απαραίτητα οικονομικής.
Είναι ζήτημα κοινωνικής, πολιτιστικής, γεωπολιτικής, μα πάνω απ’ όλα ηθικής επιβίωσης.
Εμένα οριστικά δε με αφορά πια καμία πολιτική μαρκίζα, καμία συστατική επιστολή, κανένας πρότερος έντιμος βίος. Με αφορά μόνο εκείνος που μπορεί να εργαστεί σκληρά και στοχευμένα προς το θετικό.
Καλό Πάσχα.
Σας αγαπώ όλους.
Κι ας μη σας ξέρω προσωπικά.
Κι ας μην πιστεύετε πως το εννοώ.
