Γράφει ο Θάνος Παπανικολάου
Πολλές φορές προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των άλλων. Είναι εξαιρετικά εγωιστικό και μικροπρεπές, να νομίζεις πως έχεις την μοναδικότητα της οπτικής. Ωστόσο, είναι μερικά περιστατικά με τα οποία δε μπορώ να ταυτιστώ και αδυνατώ να σπάσω τις προσωπικές μου μπαριέρες.
Ένα από τα στιγμιότυπα που πέρασε στα ψιλά του παραπολιτικού ρεπορτάζ λίγες μόλις μέρες πριν, είναι ο καβγάς των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος και της αντιπολίτευσης που ήρθε να επισφραγίσει το τεταμένο κλίμα εντός της αίθουσας της ολομέλειας.
Σας παραθέτω τον παρακάτω διάλογο απευθείας από τη Βουλή, σύμφωνα με το ρεπορτάζ πολλών και έγκριτων δημοσιογράφων, για την ευκολία της ανάγνωσης, ας βαφτίσουμε ΒΟΥΛΕΥΤΗ Α τον κυβερνητικό, ΒΟΥΛΕΥΤΗ Β της αντιπολίτευσης.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α
– Εμένα δεν θα με ξανακοιτάξεις με αυτό τον τρόπο…
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β
-Τί λες, ρε μεγάλε, που θα μας πεις και πώς θα κοιτάμε!
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α
-Ακους τι σου λέω, επέμεινε ο πρώτος βουλευτής, Ακούς τι σου λέω; Εμένα δεν θα με κοιτάς! Τί κοιτάς; Με γουστάρεις και κοιτάς με αυτό τον τρόπο;
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β
-Άντε, ρε γ…ου, ήταν η απάντηση του τελευταίου.
Πάμε να το ξεψαχνίσουμε από τη αρχή. Οκ, αγόρια είμαστε, ανεβαίνει η πίεση, στραβοπηδάμε την προηγούμενη, τρώει και 3 μπαλάκια η αγαπημένη μας ομάδα, λογικά και τα νεύρα και τα μανουριάσματα και τα “γαλλικά”. Όλα στο πρόγραμμα είναι, μακριά από μένα η αποστείρωση και ο καθωσπρεπισμός.
Καλό είναι όμως να θυμηθούμε, τι μας κάνει πραγματικούς άντρες. Πότε σταματάμε να περιφερόμαστε ως κοκκόρια της Ά λυκείου και ξεκινά η ενσυνείδητη ενηλικίωση μας; Όταν στις όποιες ενστικτώδεις ορμές ή αντιδράσεις μας, έχει προκαθορισμένο ρόλο πια η αισθητική και ο πολιτισμός. Είναι εκείνη η στιγμή που στο καντράν της συμπεριφοράς μας, βλέπουμε να φυτρώνει ένας κόφτης για το στροφόμετρο. Κοινώς, μπαίνει σε λειτουργία ο επεξεργαστής της ΑΓΩΓΗΣ.
Πάμε ξανά όλοι μαζί παιδιά, δυνατά και καθαρά: ΑΓΩΓΗ!!
Η υπέροχη διαδικασία μετάδοσης αξιών, ιδανικών, προτύπων, κανόνων, αρχών, μέσω της οποίας διαμορφώνεται η κοινωνική συμπεριφορά και ο χαρακτήρας. Προσέξτε, τώρα, το παράδοξο των καιρών:
Μετά το βομβαρδισμό των μνημονίων, την κρίση, την οικονομική δυσπραγία, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έχουμε ταυτίσει πιο έντονα από ποτέ τον επαναστάτη με τον φωνακλά, τον μαχητικό με τον άξεστο, τον εναλλακτικό με τον ασεβή, τη διεκδίκηση με το θράσος. Και ως εκ θαύματος, νομιμοποίηση στο παραπάνω παράδοξο, δίνουν καθημερινά με τη στάση και τη συμπεριφορά τους στελέχη της κυβέρνησης.
Δε θυμάμαι ποτέ στα χρονικά τέτοια διάθεση απαξίωσης και καφρίλας, σε οτιδήποτε θεσμικό. Δεν υπάρχει χώρος και λόγος για καμία συνθήκη σεβασμού, σε κανένα κομμάτι της κοινωνικής μας ζωής. Το κοινοβούλιο, το υπουργείο, το πανεπιστήμιο, το σχολείο, το μουσείο, η εκκλησία, το θέατρο, η συνέλευση, το συνέδριο και τόσοι άλλοι πυλώνες της καθημερινής εύρυθμης λειτουργίας μιας πολιτισμένης χώρας, θυμίζουν γήπεδο, ταβέρνα ή παρακμιακό σουπάδικο μετά από μεθύσι με μπόμπες ποτά.
Αναρωτιέμαι δε, με τι ανεξίτηλο μελάνι έγραψε στους νευρώνες μας ο αείμνηστος Μ. Κουτσόγιωργας το “δε δικαιούστε δια να ομιλείτε” και ζει μέχρι σήμερα πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ως μια καλοφτιαγμένη φωτεινή επιγραφή και που σε λίγο θα μεταλλαχθεί και θα αναβαθμιστεί σε: δε δικαιούστε να κοιτάτε, να πεινάτε, να διψάτε και μπορεί και σε κάτι ακόμα που τελειώνει σε -άτε, μα δε θα ‘θελα μιας και πλησιάζει Πάσχα, να σας σοκάρω.
Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας θα τα καταφέρει, δεν ξέρω αν το αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών του θα τον δικαιώσει, δεν είμαι σίγουρος πια για το πως ονειρεύεται την επιχειρηματικότητα, την παιδεία, τον πολιτισμό, την καθημερινότητα των πολιτών αυτής της χώρας στο μυαλό του, με όσα κάνει. Ή με όσα καλύτερα.. ΔΕΝ κάνει! Στο φινάλε τραγούδια γράφω, δε θα σας κάνω και τον έμπειρο πολιτικό αναλυτή. Μπουσουλάω ακόμα…
Ωστόσο είμαι σίγουρος, έχοντας πάρει πολλά μαθήματα μέσα από προσωπικές φιλίες του συχωρεμένου του πατέρα μου με ακαδημαϊκούς αριστερούς πως αν κάτι με μάγευε, ήταν η ευγένεια τους, η βελούδινη γλώσσα τους, το ευ φέρεσθαι τους. Για τη σημερινή “αριστερή” κυβέρνηση τα παραπάνω στοιχεία, μοιάζουν με δεδομένα κβαντικής φυσικής!!
Ο Τσίπρας, λοιπόν, θα κριθεί από την ιστορία και τα μελλούμενα ως πολιτικός ηγέτης και πρωθυπουργός. Είναι βέβαιο όμως, πως ηγείται του πιο ΑΝΑΓΩΓΟΥ στελεχιακού δυναμικού που περπάτησε ποτέ στα δημοκρατικά μονοπάτια αυτής της χώρας. Ας το καταλάβει σύντομα και ως καπετάνιος του πλοίου ας το διορθώσει, αλλιώς σημαίνει ότι του ταιριάζει όλη αυτή η μπαχαλοπρακτική, οπότε ας το παραδεχτεί ανοιχτά, για να ξέρουμε κι εμείς οι ρομαντικοί συλλέκτες ευγένειας και καλών τρόπων, σε τι χώρα από ‘δώ και στο εξής είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε.
Συναινώντας ο ίδιος σε όλη αυτή την αντιαισθητική πολιτική συμπεριφορά, θα έρθει σύντομα η στιγμή που θα κοιτάξει κατάματα τον καθρέφτη της ιστορίας για να αναμετρηθεί με τα λάθη και τα σωστά του ως αριστερός και είμαι σίγουρος μέσα του πως θα απογοητευτεί πολύ με αυτό που θα δει..
Κι αν βρει τα πολιτικά κότσια για το αυτοκριτικό ερώτημα “καθρέφτη – καθρεφτάκι μου, πως τα πήγα;”
Είμαι βέβαιος πως θα έρθει αντιμέτωπος με δύο απαντήσεις μόνο:
Ή με το “εμένα δε θα με κοιτάς” του ΒΟΥΛΕΥΤΗ Α
Ή με το πιπεράτο φινάλε του ΒΟΥΛΕΥΤΗ Β
