Γράφει ο Θάνος Παπανικολάου
Κανονικά θα έπρεπε να ζω κανονικά..
Να μη θέλω υπότιτλους και για τα βασικά..
Το γαλανό της θάλασσας να με κρατάει ζεστό..
Σεντόνι το άγιο χώμα μου, σε στρώμα νυφικό..
Κανονικά θα έπρεπε να ζω κανονικά..
Να χτίζομαι με μάρμαρα και όχι με μπετά..
Όταν ψηλώνω να μπορώ, ν’ ανθίζω συνεχώς..
Και να μη σπάει το δέντρο μου, όποτε βγει καρπός..
Κανονικά θα έπρεπε να ζω κανονικά..
Να τρέχουν έξω τα παιδιά, χαμός στη γειτονιά..
Να μην κοιτά κανείς το που, το πως και το γιατί..
Να γκρεμιστούν κι οι φόβοι μου σαν άχρηστο γιαπί..
Κανονικά θα έπρεπε να ζω κανονικά..
Να υπόσχομαι ότι γίνεται, να δίνω τα εφικτά..
Και όταν τα επιπλέον μου, φυτρώνουν στην ψυχή..
Να βρίσκει λόγους η καρδιά για να τα μοιραστεί..
Κανονικά θα έπρεπε να ζω κανονικά..
Και δεξιά και αριστερά κανένα φλας, μόνο μπροστά..
Κι όταν στα άκρα ο δρόμος μου, θα μοιάζει σκοτεινός..
Μ’ αγάπη και πολιτισμό να του χαρίζω φως..
Κανονικά θα έπρεπε να ζω κανονικά..
Τις Κυριακές να μην ρωτώ πως βγαίνουν τα λεφτά..
Και τα απογεύματα αγκαλιά με όποιον μ’ αγαπά..
Να ρίχνω όλα τα κάστανα της λύπης στη φωτιά..
Κανονικα θα έπρεπε να ζω κανονικά..
Η Ευρώπη μες στις τσέπες μου να πάψει να κοιτά..
Οι άνθρωποι σαν στάχυα να φυτρώνουνε παντού..
Να μην τελειώνει ο δρόμος τους, στον πάτο ενός βυθού..
Κανονικα θα έπρεπε να ζω κανονικά..
Μα η ζωή με μπέρδεψε με τόσα λεξικά..
Άλλου είναι παράδεισος, με πόρτα κλειδωμένη..
Κι αλλού γλέντι σε κόλαση που ορχήστρα περιμένει..
Κανονικά θα έπρεπε να ζω κανονικά..
Ως τότε διαφημίσεις..
Τα υπόλοιπα μετά..
Θ.
ΥΓ: Κι έρχονται τα τραγούδια σαν αδέρφια και με βγάζουν από τη δύσκολη θέση του να μπαίνω με τα άρθρα μου στο μυαλό και την ψυχή σας, ως αδιάκριτος και ανήσυχος τύπος.
Σήμερα σειρά σας να γίνετε αδιάκριτοι και να ψάξετε εντός μου.
Κεφάλι ψηλά, θα τα καταφέρουμε ο κόσμος να χαλάσει.
